عزمی که نیست!

حالا اما یک سالی می‌شود قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت تصویب و ابلاغ شده است؛ قانونی که در بندهای مختلف آن مشوق‌هایی را برای رشد جمعیت در‌نظر گرفته‌اند و مشوق‌هایی اعم از اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را در دل خود دارد. با تمام اینها اما یک سال پس از اجرایی شدن این قانون، شاهد آن هستیم که تغییرات جمعیتی ما به سمت مثبت شدن پیش نرفته و روند کاهش جمعیت متوقف نشده است. ریشه‌های این مسأله را باید در دو موضوع پیگیری کرد؛ نخست این‌که قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت از کارایی لازم برخوردار نبوده و دوم این‌که این قانون به‌درستی اجرا نشده است. طبق اظهار‌نظر کارشناسان و صاحب‌نظران حوزه جمعیت و در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن، تنها ۳۰ درصد از قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت اجرایی شده است و بیش از ۷۰ درصد از این قانون هنوز به مرحله اجرا نرسیده است. از سوی دیگر قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت گام نخست خوبی برای تغییر سیاست‌های جمعیتی کشورمان به‌شمار می‌رود اما به تنهایی یک قانون کامل و جامع محسوب نمی‌شود و خلأها و ایراداتی با خود به همراه دارد؛ خلأ‌هایی که درست اجرایی نشدن قانون، آن را تشدید کرده است. بر این اساس اگر می‌خواهیم سیاست‌های تحدید جمعیت را تغییر داده و به رشد مناسبی از جمعیت دست پیدا کنیم باید یک برنامه‌ریزی جامع و عزم همگانی در کشور رخ دهد و تمامی دستگاه‌ها و نهادها در راستای همین هدف حرکت کنند؛ در غیر این صورت تغییر وضعیت جمعیت کشور انتظاری بیهوده است.