اهمیت تشخیص بموقع بیماری

همچنین کارکنان خدمات بهداشتی درمانی که با سوزن آلوده به خون بیمار مبتلا به HIV مواجه می‌شوند نیز می‌توانند در معرض خطر باشند.

لازم به تأکید است که انتقال ویروس HIV از طریق تماس‌های روزمره مانند دست دادن، روبوسی، در آغوش گرفتن، یا از طریق استخر و سطوح آلوده صورت نمی‌گیرد و به همین دلیل، معاشرت در سطح جامعه با افراد مبتلا هیچ محدودیتی ندارد.

چه بهتر که این باور غلط و نگاه متفاوت به افراد مبتلا به ایدز در بین افراد جامعه را اصلاح کنیم؛ که اگر این اتفاق بیفتد، بیماران بدون نگرانی از انگ اجتماعی، به سمت تشخیص بیماری و تحت درمان قرار گرفتن حرکت می‌کنند.

چنانچه در طول سال‌های اخیر، فرآیند بیماریابی بیماران مبتلا به ایدز پیشرفت چشمگیری داشته است و روش‌های تشخیصی مورد استفاده برای این بیماری، حساسیت بیشتری پیدا کرده‌اند. ضمن این‌که توصیه می‌شود تمام افراد در محدوده سنی ۱۳ تا ۶۴ سال، حداقل یک بار در طول عمر خود، وضعیت HIV خود را با آزمایش بررسی کنند؛ البته افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا قرار دارند، بهتر است سالی یک بار این غربالگری را انجام دهند. موضوعی که شامل حال پرسنل خدمات درمانی نیز می‌شود.

کادر درمانی که پس از هرگونه مجاورت با فرد مبتلا، باید وضعیت خود را بررسی نمایند. تجربه نشان داده‌ که شناسایی بیماری در مراحل اولیه، به طور قطع نتیجه بسیار خوشایندی را در سیر کلی درمان رقم می‌زند؛ زیرا تشخیص بیماری پیش از ورود بیماری به فاز انتهایی و باتوجه به درمان‌های بسیار مؤثری که امروزه موجود است، به فرد این امکان را می‌دهد که زندگی با کیفیت‌تر و طول عمر بیشتری داشته باشد. در سال‌های اخیر علاوه‌بر درمان‌های فعلی که نسبت به گذشته به‌مراتب مؤثرتر شده‌اند، اندیکاسیون‌های درمانی نیز تغییر کرده‌اند؛ به این معنا که دستورالعمل‌های پزشکی برای شروع درمان ضدویروسی برای افراد مبتلا به HIV تغییر کرده است.

در گذشته، ممکن بود پزشکان منتظر بمانند تا سطح سلول‌های ایمنی به‌شدت کاهش یابد یا بیماری وارد مراحل پیشرفته‌تری شود تا درمان را شروع کنند اما اکنون، اندیکاسیون جدید این است که درمان باید به محض تشخیص یا در مراحل بسیار اولیه شروع شود تا تأثیر محافظتی بر سیستم ایمنی حداکثری باشد و خطر انتقال نیز به‌سرعت کاهش یابد.