چرا مدرسه؟

استعدادها از تعاملات اجتماعی داخل مدرسه نمایان می‌شوند. نشاط دانش‌آموز در گرو همکاری و تعاون است. هیچ‌وقت حل آزمون و تکالیف، آن‌هم به‌صورت گروهی و همچنین سفرهای دسته‌جمعی را فراموش نمی‌کنم. چه‌بسا از دل همین معاشرت‌ها و دورهمی‌ها، علم‌مان را به‌روز کنیم و بفهمیم که مسیر درست ما کدام است. مدرسه بی‌روحی که تنها گوینده‌ آن معلمانش باشند و از دانش‌آموزان در راه ایده‌پردازی و حل مسأله کمک گرفته نشود، محکوم به شکست است. بیشتر از این‌که مدرسه، خانه‌ دوم بچه‌ها در نظر گرفته شود، نگاه زندان‌گونه به آن در اذهان شکل گرفته است. زیرا بچه‌ها به تکالیف مشقت‌بار و بعضی معلم‌هایی می‌اندیشند که مانند یک دوست دلسوز، همدل و یاور آنها نیستند. چیزی که این روزها فکرم را مشغول کرده این سؤال است: آیا فلسفه مدرسه‌آمدن و دادن این تکالیف را به بچه‌ها می‌گوییم؟ 
یقینا دانش‌آموزی که در اول مسیر نمی‌داند چرا این راه را می‌پیماید تا خودش را به مدرسه برساند یا چرا باید این تکالیف طاقت‌فرسا را از سر بگذراند، در اواسط مسیر دچار رخوت می‌شود و هنوز نمی‌داند هدفش چیست. به نظرم مدرسه دلنشین‌تر می‌شود اگر برای دانش‌آموزان هدف‌یابی درستی شود تا به بیراهه نروند و اگر دوستدار علم هستند در نقطه درست آن بایستند.