کاش می‌توانستم دل کودکان غزه را شاد کنم

او به‌تازگی در برنامه اعجوبه‌ها هم به‌عنوان مهمان حاضر شد. با توجه به سابقه او در خلق اثر برای کودکان، دور از ذهن نیست که دغدغه نسل تازه را داشته باشد. این بازیگر در گفت‌وگو با جام‌جم، مدام درباره سرنوشت بچه‌ها حرف می‌زد و نگران آنها بود. او به‌عنوان یک پدر به گفته خودش مدام صحنه‌های دلخراشی را که اخیرا از کودکان غزه دیده‌ایم در ذهنش مرور می‌کند و دلش با کودکان است؛ کودکانی که نیاز به شادی دارند و سهم‌شان از این دنیا باید شور باشد و عشق. او از تمایلش برای بخشیدن لبخند به لب همه کودکان جهان به‌ویژه بچه‌هایی می‌گوید که جنگ آنها را از کانون خانواده دور و غمزده کرده است. 
     
کشتار کودکان را محکوم می‌کنیم
امیر سهیلی درباره اتفاقات اخیر و به‌خصوص کودکانی که از همه بیشتر در این جنگ متضرر شده‌اند، به جام‌جم می‌گوید: من آدم سیاسی نیستم اما اساسا در مورد کشتن آدم‌ها و به‌خصوص بچه‌ها درهر جایی از دنیا که بخواهد چنین اتفاقی بیفتد، فکر می‌کنم جای حرف و بحث دارد و نباید در مقابل چنین جنایتی سکوت کرد.
وی در ادامه درباره حضور و تاثیر هنرمندان در حمایت از مردم غزه و به‌خصوص کودکان، بیان می‌کند: هنرمندان و مسئولان فرهنگی - هنری خیلی زودتر باید به این فکر می‌افتادند تا آثار هنری بیشتری در این زمینه بسازند؛ چه در سینما و چه در تلویزیون. تعداد آثاری که با این محوریت تا به امروز ساخته شده انگشت‌شمار است. در واقع این یک پروسه تاریخی است و سال‌های بسیاری است که اتفاقات کرانه باختری غزه به گوش همه رسیده است. من تصور می‌کنم وقتی درباره این مسأله کاری نکنیم، مثل واژه تهاجم فرهنگی است. مانند این‌که وقتی ما به فرهنگ خودمان نپردازیم، در عمل مورد تهاجم فرهنگی قرار گرفته‌ایم. یعنی وقتی من فرهنگ خودم را در آثار نمایشی در سینما یا تلویزیون نبینم، در واقع رخنه‌ای به‌وجود می‌آید که هرکسی می‌تواند روی این ماجرا سوار شود. بنابراین هنرمندان ما خیلی زودتر از این باید به فکر آثاری در این‌باره می‌افتادند و به این موضوع می‌پرداختند. تنها کاری که این روزها می‌توانیم انجام بدهیم و از دست‌مان برمی‌آید، این است که این کشتار را محکوم کنیم. من هر روز که این فیلم‌ها را می‌دیدم و در جریان اتفاقات غزه قرار می‌گرفتم، گریه می‌کردم و دلم با بچه‌های غزه بود. اصلا نمی‌توانم بگویم که درباره این ماجرا چقدر حال بدی دارم ومدام برای بچه‌هایی که یا شهید یا بدون پدرومادرشدند، غمگینم. به‌هر‌حال ماهم انسانیم و ازکشتار مردم بی‌گناه وبه‌خصوص کودکان‌غمگین می‌شویم ودل‌مان می‌خواهد کاری برای‌شان انجام بدهیم. 
وی همچنین می‌افزاید: ای‌کاش زودتر از این فرصتی در سینما و تلویزیون مهیا می‌شد تا ما فیلم و سریال در این زمینه تولید کنیم. البته که تلویزیون در این زمینه برنامه‌های بسیاری تولید کرده و مدام کارشناس‌ها مسائل غزه را تحلیل می‌کنند. سال‌ها پیش هم مجموعه‌هایی با این مضمون در تلویزیون ساخته و پخش شده است. حتی هنرمندان هم مانند بقیه بُعد انسانی ماجرا را دیدند و واکنش نشان دادند اما صرفا ابراز تاسف کردن که کاری از پیش نمی‌برد، باید فکر اساسی‌تری کرد. 
     
ایران همواره پناهگاه مظلومان است
سهیلی در ادامه عنوان می‌کند: من به‌عنوان یک انسان دلم می‌خواهد کاری برای‌شان انجام بدهم. گاهی با خودم می‌گویم ای‌کاش این بچه‌ها در ایران بودند که من بتوانم برای‌شان برنامه اجرا کنم یا هر کاری از دستم برمی‌آمد انجام بدهم که خوشحال شوند و بخندند؛ مثل سیل‌زدگان و زلزله‌زدگان کشور خودمان که با دوستان رفتیم و به آنها سر زدیم. البته کشور ما در طول تاریخ پناهگاه بوده است. من کرد کرمانشاه هستم و خاطرم هست در زمان جنگ خیلی از آواره‌ها و جنگ زده‌ها با ما در آن مدارس درس خواندند. از این رو کشور ما همیشه پناهگاه مظلومان بوده، چون خاصیت ایران این‌گونه است. یعنی ذاتا مردم مهربان و درجه یکی دارد که نمی‌توانند در این‌گونه مواقع بی‌تفاوت باشند و چشمان‌شان را روی حقایق و ظلمی که وارد می‌شود، ببندند. اما این‌که در چنین مواقعی چه کاری می‌توانیم انجام بدهیم را نمی‌دانم. یعنی اگر کاری از دست من به‌شخصه بربیاید حتما انجام می‌دهم. به‌خصوص برای بچه‌ها که حوزه کاری من است و برای آنها برنامه زیاد کار کردم. وی درباره دیدن تصاویر کشتار مردم غزه هم می‌گوید: دیدن تصاویر مردمی که عزیزان‌شان زیر آوار می‌ماندند یا کشته می‌شدند یا پدری که کودک شهیدش را روی دستانش می‌گیرد، واقعا آزار دهنده است و دل هر انسانی را به‌درد می‌آورد. ای کاش می‌شد برای بچه‌هایی که این صحنه‌ها را می‌بینند و خانواده شان را جلوی چشمان‌شان از دست می‌دهند، کاری کرد. بعید می‌دانم بتوان این تصاویر را از ذهن این بچه‌ها پاک کرد. وی با ذکر مثالی در این باره توضیح می‌دهد: نسل ما هنوز کابوس آژیر قرمز، پناهگاه و موشک‌هایی که روی سر ما انداخته می‌شد را دارند. مگر ما می‌توانیم چنین صحنه‌هایی را از ذهن‌مان حذف کنیم؟ بچه‌های غزه هم نمی‌توانند این روزها و این صحنه‌ها را فراموش کنند و همیشه در ذهن دارند. با وجود بچه‌های بی گناهی که در همه جای این جهان زندگی می‌کنند، دنیا باید به سمت صلح برود. چون بچه‌هایی که امروز پدر و مادرشان را در جنگ از دست می‌دهند، فردا به خونخواهی و انتقام پدر و مادرشان بلند می‌شوند و این جنگ همچنان ادامه خواهد داشت. پس تنها راهی که وجود دارد، دنیای بدون جنگ است. 
     
«سکوت» جایز نیست
سهیلی درباره استفاده از ابزار هنر برای این‌که هنرمند صدای مردم مظلوم باشد عنوان می‌کند: ابزار هنر باید در چنین مواقعی به کار بیاید برای این‌که حرف‌هایی را که نمی‌توان زد، در قالب و چارچوب هنر بتوان بیان کرد. البته که کار بسیار سختی است اما غیرممکن نیست، چون ما هنرمندان توانمندی داریم که می‌توانند کارهای فاخری در این باره انجام دهند. البته می‌توان برنامه‌های بیشتری هم در این زمینه تولید کرد تا مردم با واقعیت‌ها بیشتر آشنا شوند.
وی می‌افزاید: گاهی با خودم می‌گویم ای کاش می‌شد خوابی را که بچه‌های غزه می‌بینند از ذهن‌شان پاک کرد. ای کاش این تصاویر را می‌شد از حافظه این بچه‌ها پاک کرد. من اگر می‌توانستم حتما دوست داشتم اثری در مورد غزه خلق کنم که در حافظه تاریخ ماندگار شود یا کاری کنم که بچه‌ها خوشحال باشند. 
این بازیگر درباره اقدامی که چهره‌های بین‌المللی فرهنگی و هنری می‌توانند در این زمینه انجام بدهند، می‌گوید: من فکر می‌کنم انها می‌توانند با بیانیه‌هایی که می‌دهند یا کارهایی که انجام می‌دهند این ماجرای آدم کشی و کودک کشی را محکوم کنند. کما این‌که نه فقط چهره‌های فرهنگی و هنری که همه مردم دنیا در اروپا و آمریکا هم این کار را انجام می‌دهند.  آدم کشی و کودک کشی و جنایت ربطی به دین و مذهب و قومیت ندارد. اساسا جنایت است و باید جنایتکار را محکوم کرد. من هم نه فقط به عنوان یک هنرمند یا بازیگر بلکه به عنوان یک انسان سکوت نکردم و در فضای مجازی همدردی ام را با مردم غزه نشان داده‌ام. این تنها کاری است که توانستم انجام بدهم. چون سکوت کردن در این شرایط جایز نیست.

دغدغه کودکان جهان
سهیلی در بخشی از این گفت‌وگو بیان می‌کند: واقعا آدم متاسف می‌شود می‌بیند بشر به کجا می‌رود که دست به چنین جنایتی می‌زند. به‌خصوص کشتار کودکان که زجر و گریه بچه‌ها مرا به شدت آزار می‌دهد. چون من بچه‌ها را خیلی دوست دارم و برای‌شان خیلی کار کرده‌ام و در برنامه‌های بسیاری حضور داشتم. بنابراین از دیدن این تصاویر زجر می‌کشم. امیدوارم هرچه زودتر صلح در جهان برقرار شود و دیگر هیچ کودکی کشته نشود.