پراکندگی مذهبی در تیم ملی فوتبال

باید از این به بعد منتظر حضور آشوری ها در استادیوم آزادی بود. این را آلبرت کوچوئی، رئیس انجمن آشوری های تهران نوید می دهد. با حضور بیت آشور، حالا ملیت ایرذانی برای آشوری های ایران عینیت بیشتری پیدا کرده است. حرف زدن با اقلیت ها کمی سخت است. تفاوت های فرهنگی شاید یکی از دلایل این سختی باشد. آدم هایی که محل تجمع خاص خود دارند، به باشگاه های ورزشی خاص خود می روند، مدارس و آموزشگاه های خودشان را دارند. اقلیت هایی که همین نامی که بر آنها گذاشته می شود تافته جدابافته شان می کند. خاص شان می کندو البته خیلی وقت ها محدودیت هایی برایشان به همراه دارد.

یک بخشی از سختی حرف زدن با آنها همین است. همین محدودیت ها. انگار خودت را مقصر بدانی که اقلیت ها محدودیت هایی دارند. حرف زدن با آنها اما راحت هم هست. خیلی سریع پیدایشان می کنی و خیلی راحت هم حرف می زنند.

ایران کشور آشوری های مهاجر است

آشوری های ایران، برخلاف ارامنه هیچ وقت بازیکن فوتبالی در سطح تیم ملی نداشته اند. ارامنه همین حالا که آرارات آنها در لیگ برتر نیست هم آندو تیموریان را در تیم ملی دارند. پیش ترها بزیک و اختر و ملکیان را در تیم های پرطرفدار پایتخت و اسکندریان را در جام جهانی 78 در آن تیم رویایی داشته اند.

استیون بیت آشور اما اولین بازیکن آشوری های ایران در تیم ملی است. یکی از هزاران آشوری مهاجری که از ایران و عراق در 40 کشور دنیا ساکن اند. استیون در آمریکا بزرگ شده، در آمریکا بازی می کند و به تیم ملی آمریکا هم دعوت شده است. انتخاب او اما ایران است.

کوچویی می گوید اغلب آشوری هایی که از ایران و عراق می روند، عرق ملی خود را حفظ می کنند و برای آنکه منظورش را برساند خاطره ای از بازی ایرانو آمریکا تعریف می کند: «آشوری های ایرانی واقعا عرق ملی دارند و نسبت به ایران حساسند. بگذارید خاطره ای برایتان تعریف کنم. من برادرزاده ای داشتم که همراه پدر و مادرش به آمریکا مهاجرت کرده بود. زمانی که از ایران رفتندب رادرزاده ام 2 ساله بود. این آدم طبیعتا نباید به ایران وابستگی داشته باشد. در بازی ایران و آمریکا که در جام جهانی 98 برگزار شد و ایران برنده بود، ایرانی ها و آشوری های سان فرانسیسکو جشن گرفته بودند. برادرزاده ام که نه سالش بود پرچم ایران برداشته بود و در خیابان ها فریاد می زد. پدرش گفته بود که تو از ایران چه می فهمی؟ جواب داده بود ایران کشور من است. این تعصب در اکثر آشوری های مهاجر وجود دارد. آنها کشورشان را فراموش نمی کنند.»

آشوری های سوئد تیم حرفه ای دارند

مسائل فرهنگی و اقتصادی سبب مهاجرت برخی از جماعت آشوری ها شده است. مهاجرتی که از سال ها قبل از انقلاب شروع شده و هنوز هم ادامه دارد. در کشورهای مختلف کولونی های آشوری شکل گرفته و حضور قهرمانانی مثل بیت آشور به چنین کولونی هایی کمک می کند: «در سوئد به دلیل حضور بزرگ آشوری سبب شد که آشوری ها یک باشگاه فوتبال تاسیس کنند.»

اشاره او به باشگاه آسیریسکا فورنینگن یا همان باشگاه آشوری ها است. این باشگاه در فصل جاری در لیگ دوم سوئد است و آخرین بار در سال 2005 در لیگ اول سوئد بازی کرده است. بازی های این تیم در لیگ اول در 80 کشور دنیا به صورت مستقیم پخش می شد. بازی هایی که احتمالا جز آشوری ها در کشورهای دیگر بیننده ای نداشته است. باشگاهی که گاهی از آن به عنوان جایگزینی برای تیم ملی آشوری ها نام می برند.

اولین آشوری ورزشکار که به ایران بازگشت

عراق بیشترین جمعیت آشوری ها را در دنیا دارد، حدود 2 میلیون نفر. تا 20 سال پیش اکثر اعضای تیم ملی عراق را آشوری ها شکل می دادند. کوچویی فشار صدام و مهاجرت را دلیل کنار ماندن آنها از این تیم می داند: «صدام آنها را تار و مار کرد.»

در ایران اما آشوری ها تنها در تیم ملی بوکس نماینده داشته اند: «در ورزش بوکس در دهه های 30 و 40 و اوایل دهه 50 اغلب اعضای تیم ملی بوکس آشوری بودند. به دلیل مهاجرت حضور آنها در تیم ملی کم شد.»

2 سال پیش یک آشوری دیگر هم از آمریکا به ایران آمده بود. بنیل کوچویی. کسی که به تیم ملی بسکتبال دعوت شدو در تیم های دانشگاه آزاد و پتروشیمی بازی کرد و البته در مقطعی فدراسیون بسکتبال هویت ایرانی او را نمی پذیرفت. او اتما به هر دلیلی پشت خط تیم ملی ماند. از این جهت اهمیت حضور بیت آشور برای آشوری ها بیشتر می شود. او اولین بازیکن ملی آنها در هر رشته ای از دهه 50 به بعد است.

آشور و ستاره آشور

جوان های آشوری برای پیشرفت باید به تیم های دیگر بروند. آشوری ها در ایران 2 باشگاه دارند. ستاره آشور در تهران و آشور در ارومیه. هیچ کدام از این دو تیم قدرتمند نیستند. در اردومیه تیم آشور در سطح اول استان بازی می کند و بازیکن پرورش می دهد. کمبود منابع مالی دلیلی الست که کوچوئی برای ضعیف ماندن باشگاه های آشوری می آورد: «تیم های ما را با آرارات که متعلق به ارامنه است مقایسه کنید. آنها در بالاترین سطح هم حضور داشتند و بازیکنانشان قدرتمند بودند اما از وقتی که هزینه های باشگاهداری زیاد شد به صورت خودخواسته کنار رفتند. درآمدها ناچیز و هزینه ها زیاد است. آشوری ها که به اندازه ارامنه هم تمکن مالی ندارند. هزینه ها سنگین و کمرشکن است. در تیم های ما امکان پیشرفت وجود ندارد.»

باید منتظر آشوری ها در استادیوم بود

بازی کردن استیون بیت آشور برای تیم ملی می تواند برای آشوری ها مایه امیدواری باشد. نوعی نشان دادن اینکه راه برای جوانان آشوری هم برای رسیدن به تیم ملی باز است. حضور او در ایران می تواند حتی موجب اتفاقی شود که در سوئد افتاده است.

کوچوئی امیدوار است دیدن او در تیم ملی ورزش آشوری های ایران را تغییر دهد: «حضور او در تیم ملی اساسا موجب تشویق آشوری ها می شود. درخشش او تلنگری برای آشوری ها است و می تواند ورزش آشوری ها را تغییر دهد.»

کوچوئی همین حالا هم طرفداریش از او را نشان می دهد: «او حتما خواهد درخشید.» جمله ای که ناخودآگاه و بدون فکر به زبان می آورد. یک چیزی شبیه آرزوی قلبی. کوچوئی می گوید باید از این به بعد منتظر حضور آشوری ها هم در استادیوم بود: «حضور بنیل کوچوئی در تیم های باشگاهی اش باعث شده بود که تعداد زیادی از آشوری ها برای دیدن بازی ها و حمایت از او به سالن بسکتبال بروند. مطمئن باشید برای بیت آشور هم جمعیت آشوری ها به استادیوم خواهند رفت.»

می خواهیم استیون را ببینیم

کوچوئی برنامه هایی برای دیدن بیت آشور دارد، شاید هم برای دیدار او با جمعیت آشوری ها: «هنوز ارتباط نگرفته ایم. دیروز اتفاقا در جلسه ای قرار گذاشتیم که برنامه دیداری با او بگذاریم. حدس می زنم که او عمویی دارد که هنوز در ایران است.»

طوری این «هنوز» را می گوید که بالاخره باور می کنم مهاجرت برای آنها چقدر عادی است. دیدار با او شاید برای آشوری ها هیجان انگیز باشد. اولین قهرمان ملی. برای جوان های آشوری اما او می تواند یک الگو باشد. کسی که راهی را باز کرده که لااقل تصور بر این بوده که بسته است.