کودکی از دست رفته

از طرف دیگر، کودکان اعتمادشان را به والدینی که رفتار پرخاشگرانه دارند و منبع خشونت هستند، از دست می‌دهند و در جامعه نیز با مشکل اعتماد کردن به افراد جامعه مواجه می‌شوند.

در بعضی از سیستم‌های خانواده دیده می‌شود والدین بخصوص مادران برای افزایش قدرت خود، کودکانشان را یارکشی می‌کنند.

این والدین در مقابل کودکان از همسرشان بدگویی می‌کنند تا احساس ترحم، دلسوزی و همدلی فرزندان را جلب کنند که در اصطلاح روانشناختی به آن یارکشی می‌گویند.

این یارکشی، اثرات مخربی بر عواطف، احساسات و شرایط روانشناختی کودکان باقی می‌گذارد، زیرا کودک خودش را در شرایطی می‌بیند که باید بین والدین، یکی را انتخاب کند.

این کودک وقتی با مادر همراه می‌شود، ممکن است مورد خشونت، بی‌مهری و بی‌توجهی پدر قرار گیرد. در مواردی هم کودک برای آن‌که حس همدلی و توجه مادر را بیشتر جلب کند، به عمد نزد مادر درباره پدر بدگویی می‌کند.

معمولا این بچه‌ها در سنینی که باید کودکی کنند، این سنین را از دست می‌دهند. این فرزند نه تنها کودکی خود را فراموش می‌کند، بلکه نقش فرزند والدگونه نیز پیدا می‌کند.

این فرزند گاهی پدر یا مادر والدینش می‌شود. این مسائل، فشارهای مضاعفی بر کودکان وارد می‌کند که عواقب روان‌شناختی بدی در زندگی این افراد به جا می‌گذارد.

عواقب اولیه می‌تواند افزایش سطح اضطراب کودکان باشد، ولی اگر کودک به مدت طولانی در خانواده پرتنش زندگی کند در آینده ممکن است به افسرگی مبتلا شود.

عوارض دیگری مانند شب ادراری، مشکلات رفتاری و اختلالات عادتی هم در این فرزندان دیده می‌شود.

آینده این فرزندان تحت‌تاثیر مشکلات والدین خواهد بود. کودکانی که در جوی پرخاشگرانه بزرگ شده‌اند، بعد از تشکیل خانواده در برقراری ارتباط با همسرشان نمی‌توانند نقش متعادلی داشته باشند.

این افراد بسته به این‌که نسبت به والدین خود چه احساسی دارند، یا شبیه والدین خود می‌شوند و رفتارهای پرخاشگرانه آنها را ادامه می‌دهند، یا برعکس جزو افرادی طرفدار تئوری آرامش به هر قیمتی می‌شوند.

به عبارتی دیگر یا مانند پدر و مادر خود نقش ظالم را بازی می‌کنند یا نقش مظلوم را. افراد وقتی در موقعیت مظلوم واقع می‌شوند هر اتفاقی برایشان بیفتد، هر تنش و مشکلی داشته باشند، بدون قدرت اعتراض، تحمل می‌کنند تا جو خانه را به هر قیمتی آرام نگه‌دارند بنابراین چنین افرادی ممکن است در زندگی آینده خانوادگی خود نتوانند نقشی بالنده، رو به رشد و متعالی داشته باشند. دکتر

کتایون خوشابی - فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان