صنایع دستی؛ منجی یا وبال

حالا نه که بخواهیم سهم ایران را در این صنعت گسترده بررسی کنیم که فقط به بخشی از دغدغه ایران در این خوان گسترده نگاهی بیندازیم و شاید حسرتی بخوریم. سال‌های سال است که دولت‌ها می‌آیند و می‌روند و یکی از شعارهایشان حل معضل «بیکاری» است. معضلی که همواره با درصد‌ها شناخته می‌شود و همه دولت‌ها سعی در پایین آوردن این درصد، دارند. نگاه مثبت جهان به بازار گردشگری ایران، مسئولان سازمان گردشگری را بر آن داشته تا از این حوزه نهایت استفاده را ببرند، اما جالب این‌که هیچ‌کس به صنعتی به نام هنرهای دستی ایران در این بازار توجه ندارد؛ صنعتی که براحتی می‌تواند معضل بیکاری را تا حد قابل توجهی پایین بیاورد، اما حال و روز صنایع دستی چندان خوش نیست.

شاید جرم صنایع دستی این باشد که هنر محسوب می‌شود نه صنعت. این‌که این روزها سود در صنعت است و نه هنر! همین است که هیچ دولت و هیچ مدیری در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به این حوزه مهم توجهی ندارد. حوزه‌ای که بی‌اغراق با مدیریتی درست می‌توانست پشتیبانی مهم برای گردشگری باشد، خود معضلی شده است وبال گردشگری.

این روزها صنایع دستی ایران حالش بیش از گذشته رو به وخامت گذاشته است. کارشناسان صنایع دستی هدفمندی یارانه‌ها را یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد این وضع می‌دانند. هرچند نباید فراموش کرد که بالا بودن قیمت‌های اولیه کالاها و وضع مبهم بیمه صنعتگران از جمله مشکلات دیگری است که هنوز لاینحل مانده و چاره‌ای برای آنها اندیشیده نشده است.

روش نادرست اجرای هدفمندی یارانه‌ها نه‌فقط گردشگری بلکه حوزه صنایع‌دستی را هم با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو کرده است. هدفمندی یارانه‌ها به ناتوانی کارگاه‌های صنایع‌دستی کشور منجر شده ‌است؛ چراکه صاحبان این کارگاه‌ها نمی‌توانند هزینه‌های اولیه تولید محصول مثل آب، گاز و... را پرداخت کنند./ ضمیمه چمدان