جذابیت جاذبه‌های کاذب

کافی است اخبار همین چند ماه ابتدایی سال را مرور کنیم تا متوجه شویم چه اندازه درباره دعوت و حضور فلان هنرمند و نویسنده ایرانی مقیم فلان کشور یا ارسال دعوت‌نامه برای بهمان هنرمندی که چندین سال است تولید اثر هنری نداشته و ممنوع‌القلم و ممنوع‌الکار و... بوده سخن به میان آمده است.

اما نکته جالب داستان اینجاست که در اغلب موارد افراد مذکور در همان زمان اوج فعالیت‌هایشان چه در داخل و چه در خارج از کشور توفیق آنچنانی در جلب نظر مخاطبان و مردم و حتی گاه منتقدان جدی هم نداشته‌اند، نمونه‌اش آقای کارگردانی که این روزها گاو و گوسفند برایش قربانی می‌کنند و مدیران فرهنگی هم با افتخار در صحنه فیلمبرداری‌اش حاضر می‌شوند و خیلی متشکرند که ایشان یک بار دیگر می‌خواهد فیلمی بسازد که اگر حمایت‌های متنوع نبود خرج خودش را هم درنمی‌آورد.

گاهی آدم احساس می‌کند برخی مدیران بر سر جلب همکاری کسانی که دلشان غنج می‌زند برای آن‌سوی مرزها و جشنواره‌ها باهم رقابت دارند و متاسفانه وارد یک بازی شده‌اند و فریب ممنوعیت نام‌ها و مجاز و غیرمجاز شدن‌ها را خورده‌اند که حاصلی جز بر سر زبان‌ افتادن همین نام‌ها ندارد و در این میان فقط دلالان فرهنگی و فرصت‌طلبان رسانه‌ای و بهانه‌گیر بیشترین بهره را می‌برند.

واقعیت آن است که فرهنگ و هنر ایران بخصوص در چند دهه اخیر آن‌قدر پربار و بَر بوده و آنچنان رویش‌های چشمگیر داشته است که نیازی به این هیاهوهای کاذب ندارد و آنچه ضروری می‌نماید درک و آشنایی صحیح ظرفیت‌های فعال این حوزه و حمایت از آنهاست و هرکس که مَردِ این میدان باشد خود آستین بالا می‌زند و وارد گود می‌شود بی‌آن‌که بخواهیم حاشیه‌سازی کنیم و جذب جاذبه‌های کاذب و بازی دلالان هنری و رسانه‌ای چه در داخل و چه در خارج از کشور شویم.

سینا علیمحمدی - گروه فرهنگ و هنر