پروژه خلع سلاح مقاومت در بن‌بست

نتایج انتخابات اخیر پارلمانی عراق نشان داد که رویکرد غالب جامعه عراق همچنان به سمت مقاومت اسلامی متمایل است. 
بخش قابل‌توجهی از نمایندگان منتخب، ریشه در ساختارهای اجتماعی خاص این کشور دارند که از مقاومت حمایت کرده و خواهان گسترش روابط با جمهوری اسلامی ایران هستند. با توجه به اختیارات گسترده پارلمان عراق در حوزه حاکمیت و تصمیم‌سازی، این نهاد می‌تواند نقشی تعیین‌کننده در شکل‌دهی به سیاست‌های کلان کشور ایفا کند. 
در چنین شرایطی، به نظر می‌رسد برخی جریان‌ها و طوایف، چه در داخل عراق و چه خارج از ساختار رسمی حاکمیت، در پی خلع سلاح حشدالشعبی و کاهش سطح روابط بغداد با تهران هستند. این در حالی است که اکثریت ملت عراق معتقدند حشدالشعبی باید همچنان به‌عنوان یک نیروی مردمی و مؤثر، در کنار ارتش این کشور، مسئولیت دفاع از تمامیت ارضی عراق را بر‌عهده داشته باشد. 
از همین منظر، طرح موضوعاتی مانند قرار دادن حزب‌الله و انصارالله در فهرست گروه‌های تروریستی از سوی دولت عراق یا اعمال محدودیت و تحریم علیه جریان‌های مقاومت، اقدامی انفعالی و غیراصولی تلقی می‌شود. این موضوع بعدها با تکذیب رسمی دولت محمد شیاع السودانی همراه شد و حتی عذرخواهی مقامات دولتی را در پی داشت. 
در مجموع، شرایط سیاسی و اجتماعی عراق نشان می‌دهد که نخست، اکثریت مردم این کشور خواهان خروج نیروهای آمریکایی از خاک عراق هستند و دوم، مسأله سلاح مقاومت به‌عنوان یک خط قرمز برای دولت و ملت عراق تلقی می‌شود. در کنار این موارد، مناسبات ایران و عراق نقشی حیاتی در حفظ تمامیت ارضی، ثبات و پایداری دولت عراق دارد و نمی‌توان آن را نادیده گرفت.