آشوب «از نیل تا فرات»

عده‌ای تاکید کردند که مراد از این دو خط آبی، یکی نیل و دیگری فرات است. همان دو خطی که در توهمات صهیونیستی خطوط مرزی سرزمینی را به نمایش می‌گذارد که ادعا می‌شود به بنی‌اسرائیل وعده حکمرانی بر آن داده شده است.

حالا نزدیک 160سال پس از رونمایی از چنین پرچمی، صهیونیست‌هایی که علاوه بر اشغال فلسطین، ایده تصاحب اردن، بخش‌های بزرگی از مصر و قسمت‌هایی از عراق و سوریه را نیز در سر می‌پرورانند، تلاش دارند با قتل عام فلسطینیان و نسل‌کشی بی‌رحمانه مسلمانان، زمینه را برای برداشتن گام‌های بعدی در راستای تسلط بر خاورمیانه مهیا کنند؛ آن هم به کمک متحدان تروریست خود در منطقه!

صهیونیست‌هایی که در نیمه قرن 19 ایده‌های افراطی خود را برای تسلط بر خاورمیانه و سرزمین‌هایی که در برخی آموزه‌های تاریخی، سرزمین موعود یا همان «صهیون» نامیده می‌شد مطرح کرده بودند، سال 1897 رسما جنبش سیاسی صهیونیسم را تشکیل داده و 20سال صبر کردند بیانیه بالفور زمینه را برای اشغال فلسطین مهیا کند. این زمینه‌سازی پس از آن انجام شد که بعد از پایان جنگ جهانی اول و سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت فلسطین به بریتانیا سپرده شد و همین امر آغازی شد بر اجرای دسیسه انگلیسی تشکیل دولت یهود در خاورمیانه. دسیسه‌ای که اجرایی نشد تا بیست‌ونهم نوامبر ۱۹۴۷ میلادی، سازمان ملل متحد، طرح تقسیم فلسطین به دو کشور اسرائیل و فلسطین و اداره شهر اورشلیم، به صورت بین‌المللی را تصویب کرد و هرچند از فردای این مصوبه، فلسطینیان در درگیری با صهیونیست‌ها، با تقسیم سرزمین مادری خود مخالفت کردند، اما در نهایت در چهاردهم می ۱۹۴۸ هم‌زمان با پایان قیمومیت بریتانیا بر فلسطین، دولت اسرائیل با صدور منشور استقلال، اعلام موجودیت کرد و با حمایت کشورهای غربی، حتی توانست مقاومت کشورهای عرب منطقه را نیز درهم بشکند.

با نگاهی به فرآیند شکل‌گیری رژیم صهیونیستی می‌توان دریافت که این کشور مجعول، اولین کشور بدون جمعیت تاریخ است. کشوری که مرزهای آن کاملا سیاسی و نه طبیعی انتخاب شده و فرآیند تاسیس آن تحت تاثیر مهاجرت اجباری یهودیانی بوده است که در جریان جنگ جهانی دوم و با تاکید رسانه‌ای ویژه بر قتل‌عام‌شان توسط هیتلر، هراسان، مجبور به مهاجرت به خاورمیانه شدند تا پازل اخراج یهودیان از اروپا تحت‌تاثیر ایده افراطیون فرقه صهیونیسم کامل شود. آنچه این روزها تحت عنوان هولوکاست، ازجمله مقدسات صهیونیست‌ها محسوب شده و اهمیتی فراتر از «ده فرمان» یافته است، نمادی تبلیغاتی است که کشورهای پیروز جنگ جهانی دوم با طرح آن، کوچ اجباری تعدادی بیشتر از یهودیان را از بیم تکرار نسل‌کشی نازیستی باعث شدند.

هر چند صهیونیست‌ها طی 66 سال گذشته به‌دلیل وجود هسته‌های مقاومت در منطقه نتوانستند حتی بر فلسطین به‌طور کامل غلبه پیدا کنند، اما هنوز هم رویای تسلط بر سرزمین‌های نیل تا فرات را در ذهن پرورانده و با تاکتیک تضعیف دولت‌های منطقه تلاش می‌کنند راه تحقق این آرزو را هموار کنند. با در نظر داشتن چنین خیالی است که می‌توان فهمید چطور شش دهه پس از شکل‌گیری دولتی صهیونیستی، دوباره ایده تشکیل کشوری با خلافتی خودخوانده، همراه با سکوت کشورهای جهان در عراق تشکیل شده و پس از تصرف بخشی از اراضی عراق و سوریه، حالا گفته می‌شود داعش در فکر حمله به اردن است. نباید از یاد برد عراق، سوریه و اردن همان سه کشوری هستند که صهیونیست‌ها رویای تسلط بر آنها را دارند. بنابراین نمی‌توان داعش را بیرون از طرح کلی جنبش سیاسی صهیونیسم برای تسلط بر خاورمیانه ارزیابی کرد. گروهی کوچک که با الگوبرداری از مدل تاسیس رژیم صهیونیستی و با تکیه بر ادعای قیمومیت کشورهای غربی بر عراق و استراتژی فشار بر سوریه، می‌خواهد خلافتی را ایجاد کند که با تضعیف دولت‌های سوریه، عراق و اردن، راه را بر نفوذ صهیونیست‌ها باز کند. با این همه صهیونیست‌ها و متحدانش در مسیر خود برای فروبلعیدن خاورمیانه، با محوری به نام مقاومت روبه‌رو هستند که مانع از رسیدن فرقه صهیونیستی به اهداف بلندمدت خود می‌شود. انقلاب اسلامی ایران و شکل‌گیری هسته‌های بیداری اسلامی در منطقه تحت تاثیر این انقلاب، مهم‌ترین مشکل تل‌آویو برای تحقق ایده تسلط بر «نیل تا فرات» است. به همین دلیل طی سه‌دهه گذشته رژیم اشغالگر قدس از هیچ تلاشی برای مقابله با ایران و جنبش مقاومت فروگذار نکرده است. ایران از معدود کشورهایی است که از بدو بروز تنش در دمشق، دریافت که جنس این آشوب از جنس بیداری مردم منطقه نیست و حالا برخاستن داعش از دل این بحران و به آشوب کشیدن بخشی از اراضی مورد ادعای صهیونیست‌ها نشان می‌دهد ریشه اصلی تروریسم کجاست.

فتنه تروریستی در منطقه آنقدر نگران‌کننده است که شاید بتوان گفت حمله صهیونیست‌ها به غزه برای در حاشیه‌بردن جنایات و برنامه‌های بلندمدت داعش است تا پوششی باشد برای حمله‌ای دیگر که باید منتظر ماند و دید کدام کشور مورد طمع صهیونیسم بین‌الملل را هدف قرار خواهد داد؟

مصطفی انتظاری هروی / گروه سیاسی