ترسیم نقشه آلودگی هوا به کمک تلفن‌‌ همراه

از این رو، پژوهشگران مؤسسه فناوری کارلسروهه در آلمان حسگری را طراحی کردند که به گوشی‌های هوشمند متصل می‌شود و قادر است سطح ریزگردها را در هوا اندازه‌گیری کند.

انتظار می‌رود با استفاده از اطلاعات جمع‌آوری شده از حسگرهای متصل به گوشی‌های هوشمند همه شهروندان، بتوان نقشه آلودگی هوا در یک منطقه را ترسیم کرد. این که چند نفر باید به این حسگرها مجهز باشند تا در نهایت به یک نقشه قابل استناد برسیم هنوز مشخص نیست، زیرا این فناوری در حال آزمایش بوده و مورد تست‌‌های میدانی قرار نگرفته است. اما می‌دانیم اگر حسگرهای تعبیه شده اطلاعات پایدارتر و دقیق‌تری ارائه دهند، اندازه‌گیری‌های فردی به‌مراتب معنی‌دارتر می‌شود و تراکم جمعیت دیگر حائز اهمیت نخواهد بود.

البته پیشتر نیز عده‌ای از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا به این موضوع پرداخته بودند. آنها قصد داشتند برنامه‌ای طراحی کنند که بتواند سطح آلودگی محلی را رهگیری کند، اما مطالعات حاضر در پی یافتن کانون ریزگردهاست و فقط به آلاینده‌های منتشر شده توسط وسایل نقلیه و خودروها نمی‌پردازد.

سه سال پیش نرم‌افزاری طراحی شد که میزان آلودگی هوا را به وسیله تحلیل عکس‌ها تخمین می‌زد. پژوهشگران بر این باورند که گوشی‌های هوشمند براحتی می‌توانند سطح ذرات معلق را تشخیص دهند، زیرا دوربین آنها دارای چراغ LED برای تابش نور است. آنها یک حسگر نوری گرد و غبار، مدل Sharp GP2Y1010، روی گوشی نصب کردند و به منظور افزایش شدت نور از یک تله نوری کمک گرفتند تا اندازه‌گیری ریزگردها با دقت بیشتری انجام شود.

اگر محیط آکنده از دود و غبار باشد، نور بعد از ورود به تله نوری پراکنده شده و سپس روشنایی پیکسل‌ها در عکسی که متعاقبا گرفته می‌شود کانون گرد و غبار را نشان خواهد داد. دقت حسگر کنونی حدود یک میکروگرم در مترمکعب است. ریزگردها در این مقیاس قابل تشخیص نیست و فقط امکان اندازه‌گیری دود و ذرات درشت وجود دارد.

پژوهشگران ادعا می‌کنند برای افزایش دقت باید یک حسگر جدید طراحی شود تا بین عملکرد چراغ و فیبر نوری که نور را به سمت حسگر هدایت می‌کند هماهنگی بیشتری به وجود آورد، الگوریتم‌های سنجش و ارزیابی را میزان‌سازی و عکس‌ها را با وضوح مضاعف ذخیره کند. این حسگر که به وسیله یک آهنربا پشت گوشی قرار می‌گیرد، یک یا دو سال آینده به بازار عرضه خواهد شد.

مشکل اینجاست که وقتی محصول نهایی در دسترس عموم قرار گرفت، چگونه باید مردم را ترغیب کرد که از آن استفاده کنند. البته برای بسیاری همین که بدانند شرکت در چنین برنامه‌ای به نفع خود و خانواده‌شان خواهد بود، کافی است. عده‌ای پیشنهاد می‌دهند برای تشویق عموم بد نیست از یک نظام بازی‌گونه الهام بگیریم؛ برای مثال، برنامه را طوری طراحی کنیم تا اگر کسی از منطقه‌ای که کمتر تحت پوشش قرار گرفته اقدام به ثبت اندازه‌گیری کرد امتیاز بیشتری دریافت کند.

در شهرهایی مانند پکن که آلودگی هوا در بیشتر روزها به مرز خطر می‌رسد، طی روز پدیده مه دود قابل رؤیت است، اما در بعضی شهرها ممکن است غلظت آلاینده‌ها در یک منطقه خاص بوضوح دیده نشود. گاهی حتی درصد آلودگی در خیابان‌های مختلف یک شهر یکسان نیست. امید است این پروژه دریچه‌ای به سوی حفظ سلامت جامعه باز کند.

gizmag / مترجم: صدف دژآلود