حلقه مفقوده گالری‌داری

قطعا انتشار چنین خبرهایی خوشحال‌کننده و نویدبخش است. به هر حال بخش خصوصی و بسیاری از سرمایه داران علاقه‌مند هنر می‌توانند در شهر خودشان فضایی را به موضوعات فرهنگی اختصاص دهند. اتفاقی که طی سال های اخیر در زمینه هنرهای تجسمی‌ ‌بوفور آن را دیده‌ایم.

مصادیق بسیاری می‌توانیم ذکر کنیم که بسیاری از سرمایه‌داران با اختصاص بخشی از ملک خود (حتی گاهی پارکینگ ساختمانشان) اقدام به راه اندازی یک گالری کرده‌اند.

توجه بخش خصوصی به راه‌اندازی فضاهای فرهنگی و تاسیس نگارخانه چنان ارزشمند است که می‌تواند الگویی برای سرمایه‌داران در دیگر هنرها هم باشد.

اما نکته‌ای که باید به آن توجه داشت، این است که راه‌اندازی فضاهای فرهنگی مانند نگارخانه‌ها و گالری‌ها، گرچه فی نفسه اتفاقی مبارک می‌نماید، اما تازه آغاز راه است.

این گالری تازه تاسیس باید با شناخت درست از محیط هنری کشور بتواند اقدام به برپایی نمایشگاه‌های حرفه‌ای کند. از سویی این قابلیت را داشته باشد که با هنرمندان مطرح کشور وارد تعامل شود و مهم‌تر از همه این‌که بتواند به جریان‌سازی در هنرهای تجسمی ‌کشور بپردازد.

این جریان‌سازی، حلقه مفقوده گالری‌های کشور محسوب می‌شود. گالری‌های بسیاری اقدام به برپایی نمایشگاه‌های هفتگی و ماهانه می‌کنند، اما به نظر می‌رسد تفکر دنباله‌داری پشت برنامه‌های آنها وجود ندارد.

بسیار معدودند گالری‌هایی که طی سال های اخیر موفق شده باشند اقدام به راه‌اندازی یک جریان هنری و یک موج در هنرهای تجسمی‌کشور شوند.

حال با راه‌اندازی گالری های جدید، امید می‌رود گالری‌داران کشور به این نکته هم توجه کنند که رسالت نهایی آنان، جدای از نمایش و فروش آثار و چرخاندن چرخ گالری، جریان‌سازی و ایجاد اتفاق در هنر نجیب این سرزمین است.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر