بحران نماد در میدان‌های تهران

حال با چنین مقدمه‌ای، این پرسش مطرح می‌شود که چرا دیگر میادین قدیمی و پرخاطره تهران، باید این روزها خالی از نمادهای شهری باشند یا در میان انواع تابلوهای تبلیغاتی پنهان شوند؟ این درست است که امروز بسیاری از میادین درگیر پروژه‌های عمرانی (بخصوص پروژه‌های مترو) هستند، با این حال تعدد این اماکن نوعی بی‌توجهی را تداعی می‌کند.

میدان‌های ولیعصر، انقلاب، راه‌آهن و منیریه چهار میدان مهم تهران هستند که این روزها دور آنها با تابلوهای تبلیغاتی محصور شده است.

میدان‌های آرژانتین، قدس، ونک و تجریش فاقد هرگونه نماد شهری و متناسب هستند و معلوم نیست کی قرار است فکری برای این میادین مهم شود.

میادین رسالت، نوبنیاد، هفت‌تیر و توحید هم که فقط اسم میدان را یدک می‌کشند و عملا به یک تقاطع پرترافیک و خسته‌کننده و شلوغ تبدیل شده‌اند. این در حالی است که بسیاری از مردم هرگز با نمادهای میادین جمهوری و صادقیه هم ارتباط برقرار نکرده‌اند.

تجربه نشان داده وقتی مدیریت شهری بعد از مدت‌ها کار کارشناسی و فراخوان و داوری بالاخره تصمیم می‌گیرد نمادی را در یک میدان نصب کند، به کمتر از چند سال نمی‌کشد که آن را برمی‌دارد. نمونه‌اش نماد گنبدی شکل میدان انقلاب است که از همان اول به دل شهروندان خوش ننشست.

با این تفاسیر باید گفت تنها میادینی از تهران که می‌تواند زیبنده نام میدان باشد، همان میدان‌های آزادی، حر و فردوسی هستند؛ میدان‌هایی که نماد آنها سال‌هاست جزئی از تار و پود شهر شده و هیچ‌کدام از شهروندان نمی‌توانند این میادین را بدون نماد آنها تصور کنند.

کاش مدیریت شهری با یک برنامه‌ریزی اصولی، مانند میدان امام حسین(ع) طرح و برنامه مشخصی هم برای دیگر میادین تهران اتخاذ کند؛ شهری که زیبایی‌هایش در تعطیلاتی مثل همین تعطیلات اخیر خود را خوب جلوه‌گر می‌کند.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر