معضل دنباله‌دار ترافیک در اصفهان

یکی از چالش‌های پیش روی مدیران شهری اصفهان نیز مساله ترافیک این شهر بوده است؛ مساله‌ای که هر چه بیشتر می‌گذرد، بیش از پیش خودنمایی می‌کند.

اهمیت این موضوع به قدری است که سال‌ها قبل طرح عظیم متروی اصفهان کلید خورد تا دردی از دردهای ترافیکی این کلانشهر را دوا کند.

اگر چه چند سالی است این طرح بلای جان شهروندان شده و در مقاطعی به دلیل عملیات‌های کارگاهی در سطح شهر، افزایش ترافیک را به دنبال داشته اما ایده ساخت مترو در بلند مدت، ایده‌ای بسیار خوب و البته ضروری برای کاهش ترافیک به شمار می‌رود اما موضوع قابل بحث در زمینه ترافیک شهر اصفهان، «دورنمای ترافیکی» است که با توجه به رشد جمعیت و افزایش وسایل نقلیه، نگرانی‌هایی را برای مردم و مسئولان ایجاد کرده است.

یکی از سوال‌هایی که همواره در این زمینه مطرح می‌شود این است که «با وجود چنین خیابان‌های کم عرضی در اصفهان، جمعیت رو به رشد و روند روزافزون خودروها، آینده ترافیکی اصفهان چه خواهد شد؟» سوالی بسیار مهم و البته هشدار دهنده برای مسئولانی که بحران احتمالی ترافیکی در آینده را جدی نگرفته‌اند.

طرح جامع ترافیک، خوب اما ناکافی

در سال‌های اخیر با جدی‌تر شدن مساله ترافیک اصفهان، توجه مسئولان بیشتر به این مقوله جلب شده و برای حل این مساله راهکارهای فراوانی پیشنهاد شده که از جمله آن می‌توان به «طرح جامع ترافیک اصفهان» اشاره کرد.

این طرح که مسئولیت تدوین آن به عهده دانشگاه صنعتی اصفهان بوده، شامل راهکارهایی برای توسعه حمل و نقل عمومی، فرهنگ‌سازی ترافیکی، ساخت پارکینگ‌های مکانیزه طبقاتی، نصب دوربین‌های مدیریت ترافیک در مناطق مختلف شهر، جلوگیری از تردد وسایل نقلیه با عمر بالا و... بوده است. در نگاه نخست، تدوین چنین طرحی بسیار خوب و ایده‌آل به نظر می‌رسد اما عملی کردن آن از همه مهم‌تر است چرا که صِرف تدوین یک برنامه و خاک خوردن آن، گرهی از مشکلات نمی‌گشاید؛ هر چند که تهیه و اجرای چنین طرحی ناکافی است و در دراز مدت نمی‌تواند نسخه خوبی برای کلانشهری مانند اصفهان باشد که به بیماری ترافیکی دچار شده است.

توسعه طرح‌های ترافیکی نامتوازن است

یکی از مسائلی که بحران ترافیک اصفهان را حادتر کرده، عدم مطالعه دقیق برای اجرای طرح‌های توسعه ترافیکی و البته توسعه نامتوازن این طرح‌هاست. به عنوان مثال ده‌ها خیابان روگذر، زیرگذر و تقاطع‌های غیر همسطح در اصفهان ساخته شد اما آنطور که باید، گره کور ترافیک شهر را باز نکرد. طرح «خیابان دو طبقه امام خمینی(ره)» یکی از این طرح‌ها بود که پس از افتتاح آن نه تنها بار ترافیکی این خیابان را کاهش نداد بلکه عبور و مرور خودروها از خیابان را به چند برابر افزایش داد؛ ضمن این که صدمات زیست محیطی این طرح بسیار گسترده بود. به طوری که برای ساخت این خیابان روگذر، صدها درخت قطع شدند.

گشایش گره ترافیک با توسعه حمل و نقل عمومی

یکی از راهکارهایی که در همه کلانشهرهای دنیا برای کاهش ترافیک اتخاذ می‌شود، گسترش زیرساخت‌ها و توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی است.

اصفهان نیز با برخورداری از 24 هزار تاکسی و یک هزار و 600 دستگاه اتوبوس، در زمینه حمل و نقل عمومی موفق عمل کرده است.

اما شهردار اصفهان از اختصاص نیافتن اتوبوس‌های بیشتر به اصفهان گلایه می‌کند و می‌گوید: بیش از شش سال است که حتی یک دستگاه اتوبوس هم به اصفهان داده نشده و عمر ناوگان اتوبوسرانی اصفهان به 5/7 سال رسیده است.

مرتضی سقائیان‌نژاد می‌افزاید: تعهدات بند دو ماده 8 حمل و نقل تحقق پیدا نکرده و حمایتی انجام نشده و این موارد نیازمند پیگیری هستند.

گفته‌های شهردار، نشان از وضع وخیم حمل و نقل عمومی اصفهان دارد.

وی معتقد است که شرایط وخیم ترافیک اصفهان با خریداری سه هزار دستگاه اتوبوس به صورت یکجا و افتتاح مترو حل خواهد شد.

سقائیان‌نژاد تاکید دارد که شهرداری برای باز کردن گره‌های ترافیکی شهر بیکار نبوده، به طوری که در سال 93 بیش از 350 طرح ترافیکی از سوی شهرداری به افتتاح و بهره‌برداری رسیده است.

اصفهان ـ خبرنگار جام‌جم