روهینگیا؛ این مردم مرگ می نوشند+مجموعه عکس

در بخش قبلی نوشتار حاضر آمد که به دنبال کشف گورهای جمعی پناهندگان مسلمان میانماری، دولت تایلند از سوی وزارت خارجه آمریکا در گزارش سالانه حقوق بشر واشنگتن مورد انتقاد قرار گرفت و شو تبلیغاتی آمریکایی ها به نام حقوق بشر هم سر از فاجعه ای جدید درآورد. دولت تایلند ناچار شد قوانین سختگیرانه تری را علیه قاچاقچیان انسان در آب های تایلند اعمال کند و برخی از قاچاقچیان را در حمله هایی ناگهانی بازداشت کرد؛ اقدامی که باعث شد قاچاقچیان، چند کشتی خود را روی آب ها رها کنند و جان خود را از مهلکه درگیری با پلیس برهانند. نتیجه چه شد؟ هزاران مهاجر مسلمان فراری از میانمار مانند کالایی بی صاحب روی آب ماندند و کشتی هایشان تبدیل به «تابوت هایی شناور» شد. حالا تراژدی مرگ انسان های سرگردان کامل تر هم شده است.

روزنامه گاردین انگلستان نوشت که مهاجران روهینگیایی آنقدر تنها و دست خالی می مانند که حتی یک تکه نان و جرعه ای آب نیز برایشان رویا می شود. گفته می شود مشاجره بر سر غذا و تنازع بقا تاکنون صد کشته در میان آنها بر جا گذاشته است و صدها تن دیگر نیز بر اثر گرسنگی تلف شدند.

گزارش این روزنامه می افزاید: برخی از این مهاجران از بی آبی ناجار شدند ادرار خود را که در بطری نگه داشته بودند بنوشند و جسد صدها تن از تلف شدگان به دریا انداخته شد.

با این وجود، برخی دریانوردان و ماهیگیران کشورهای جزیره ای همسایه میانمار به نسبت دولت هایشان، حساسیت های انساندوستانه قابل تقدیری از خود نشان دادند. در یک مورد ماهیگیران اندونزی حدود 800 مهاجر سرگردان را جمعه هفته پیش به ساحل رساندند و 350 روهینگیایی نیز روز پنجشنبه در آب های تایلند با بسته های مواد غذایی شناور در مجاورت کشتی خود روبرو شدند؛ گویا سفره ای آسمانی از سر ترحم بر پهنه اقیانوس فرود آمده بود.

در داخل میانمار اما اوضاع بسیار دشوارتراز اینهاست. بیش از یکصد هزار مسلمان در محوطه ای محصور به وسیله سیم خاردارهای حلقه ای بین نگهبانان مسلح این محدوده و دریا محاصره شده اند. هر کس تلاش کند از این مکان بگریزد باید تن به رنج هایی الیم بدهد و به دست قاچاقچیان انسان بیفتد تا اگر پولی در بساط نداشته باشد، آنقدر بی رحمانه شکنجه شود که بمیرد یا به عنوان برده فروخته شود.

کمپ سیتوی اردوگاهی مخوف در میانمار است که ده ها هزار پناهنده را در خود جای داده است. الجزیره گزارش داد که «بیکی توی» وزیر اطلاع رسانی میانمار مدعی است که در این اردوگاه، همه از حقوق کامل شهروندی برخوردارند. واقعیت این است که نفس زندگی اردوگاهی به خودی خود گویای میزان صداقت مسئولان میانماری درباره رعایت حقوق مسلمانان است و جالبتر اینکه این ادعا در حالی مطرح می شود که چند نسل است مسلمانان روهینگیایی به سختی و در مقابل حقوق هایی ناچیز در اردوگاه زندگی و کار می کنند.

در ذهن بسیاری از مردم ناتوان از مهاجرت، سیتوی اول و آخر دنیاست؛ جایی که اردوگاه های فلسطینیان و روایت تلخ بی خانمانی آنها را نیز تداعی می کند.

«نور انکیس» زنی مسلمان است که برای الجزیره داستان خود و همسرش را روایت می کند.

می گوید در ماه سپتامبر به ازای هر نفر 600 دلار به قاچاقچیان انسان داده است تا با قایق از اردوگاه سیتوی بگریزد، اما مصیبتشان در سواحل تایلند شروع شد. آدم رباها آنها را دستگیر کردند و به اردوگاهی دیگر در عمق جنگل های کوهستانی منتقل کردند تا از خانواده هایشان باج بگیرند. در این اردوگاه بیش از 3 هزار نفر دیگر زندانی بودند و حدود 15 مرد که نیمی از آنها مسلح بودند، نیز نگهبانی این اسرا را بر عهده داشتند.

خانواده نور، باج آزادی او را بعد از دو ماه پرداخت کردند، اما موفق نشد همسرش را آزاد کند.

دستگیرشدگان روهینگیایی به شدت کتک می خورند، اما غذا نه. این گونه است که گاهی ده ها نفر از آنها یکجا بر اثر تحمل چند روز گرسنگی می میرند و در گورهای دسته جمعی آرام می گیرند.

«محب الله» یکی از هزاران آواره روهینگیایی است که مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفت، زیرا پولی برای پرداختن باج به ربایندگان نداشت. او که از اردوگاه های مرگ جان سالم به در برده بود می گوید: بیش از 10 بار کتکم زدند... بعضی از ما دچار نقص عضو شدند و برخی دیگر زیر شکنجه جان دادند... جهنم را بی کم و کاست حس می کردیم و آرزویی جز مرگ نداشتیم.

«عبدالله الکلام» یکی از فعالان حقوق بشر میانمار می گوید: در چشم قاچاقچیان انسان، هر نفر 60 هزار «بات» (واحد پول تایلند) می ارزد، معادل دو هزار دلار و با توجه به اینکه هر کشتی 500 نفر را در خود جای می دهد، این رقم، مبلغ هنگفتی است.

اگر کسی نتواند این پول را بپردازد، قاچاقچیان او را به عنوان برده به بهای 1500 دلار می فروشند تا روی قایق های ماهیگیری بیگاری کند یا در مزارع و منازل به استثمار کشیده شود. اگر کسی خانواده ای نداشته باشد که پولش را بدهد به مالزیایی ها فروخته می شود تا سه سال برای پرداخت دین خود کار کند.

آسیب پذیرترین افراد در این میان، زنان هستند که معمولا نمی توانند از فروخته شدن و سوء استفاده جنسی بگریزند.

خانم نور انکیس که پیشتر از او سخن به میان آمد می گوید: در اردوگاه تایلند بسیاری از زنان و دختران جوانی که نمی توانستند بهای آزادی خود را بپردازند به جاهایی نامعلوم برده و فروخته شدند.

محب الله نیز تصریح می کند: در اردوگاهی که زندانی بودم می دیدم که زنانی، بارها و بارها به داخل جنگل کشانده می شدند و مورد تجاوز قاچاقچیان قرار می گرفتند. دو دختر سیزده و هجده ساله نیز بودند که بارها مورد تعرض قرار گرفتند و در نهایت در مالزی فروخته شدند.

«ماتیو اسمیت» مدیر گروه حقوق بشری «ایمن سازی حقوقی» ویژه رصد هتک حقوق بشر علیه روهینگیایی ها، افشا کرده است که مقام های تایلندی نیز در تجارت اقلیت مسلمان روهینگیا دست دارند و به شکلی سازمان یافته از سال ها پیش به انتقال پناهندگان از مراکز بازداشت تایلند به قاچاقچیان فعال در جنگل ها اقدام می کنند.

وی می افزاید: سازمان ملل اختیار دارد که از گروه های پناهندگان در تایلند محافظت کند اما تاکنون اقدامی عملی در این باره انجام نداده است.

«یانگهی لی» گزارشگر ویژه سازمان ملل اوایل سال جاری میلادی برای تهیه گزارشی درباره وضعیت حقوق بشر مرتبط با قوم روهینگیا به میانمار سفر کرد. او در این گزارش نوشت: در اردوگاه های مسلمانان میانمار شرایط بسیار تیره و تار است؛ حرف هایی شنیده ام که قلب انسان از شنیدنش ترک بر می دارد. آنها می گویند فقط دو گزینه در مقابل شماست؛ بمانید و بمیرید یا با قایق به ناکجاآباد سفر کنید.

جام جم آنلاین- جواد ارشادی