ما بدهکاریم

خیلی خوب است که هانی تنها نیست و حتی پربیننده‌ترین برنامه رسانه ملی هم به طور مفصل پیگیر حق و حقوق هادی و شیوه پرداخت آن به خانواده‌اش است، اما گاهی برخی اتفاق‌ها ناخودآگاه انسان را پرتاب می‌کند به حوادث و اتفاقاتی دیگر که تشابه‌هایی دارد، این که صدها و شاید هزاران کودکی که مانند هانی در همین یکی دو ماه گذشته طعم بی‌پدری و یتیم شدن را چشیده‌اند، چه حال و هوایی دارند.

این روزها حال و هوای خیلی از شهرها و روستاها با شهادت مردان مدافع حرم گره خورده است. عکس‌ها و فیلم‌هایی منتشر می‌شود که جگرگوشه‌های این سروهای به خون غلتیده را بی‌قرار و تنها نشان می‌دهد؛ دختر شهید محسن حیدری که تنها چهار سال دارد، طفل 20 روزه شهید سجاد طاهرنیا که هیچ وقت گرمای آغوش پدر را نچشید، کودک شش ماهه و دختر هفت ساله شهید مصطفی صدرزاده که این روزها غمگین‌تر از همیشه چشم به در دوخته‌اند تا پدر از راه برسد.

از خودمان شروع می‌کنم، ما رسانه‌ها چقدر سراغ خانواده‌های آنها رفته‌ایم، چقدر عکس و تیتر اولمان وداع با این عزیزان بوده است، معراج زیبایشان را چگونه به تصویر کشیده‌ایم؟ اگر نبودند آنها، دربی پایتخت با آن امنیت کامل برگزار می‌شد تا چند دقیقه به احترام درگذشتگان سکوت و ادای احترام کنیم؟

این نوزاد 20 روزه، آن کودک شش ماهه و دختربچه‌ای که بهانه آغوش پدر را می‌گیرد، فقط فرزند و یادگار به‌جامانده از یک شهید نیستند، آنها سرمایه و شریک اصلی ثانیه به ثانیه شادمانی این روزهای ما هستند، در استادیوم، در نوشتن یادداشت و مقاله، در جشن تولد، در زمانی که با افتخار اعلام می‌کنیم دو میلیون پیامک به برنامه نود رسیده است، در مهمانی‌هایمان، در همان لحظه‌ای که داریم نفس راحتی می‌کشیم و شام و ناهار می‌خوریم و به این فکر می‌کنیم که چه خوب است تهران مانند پاریس نیست، در تمام این لحظه‌ها ما بدهکاریم سهم‌شان را از زندگی و زنده بودنمان فراموش نکنیم.

سینا علی محمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر / روزنامه جام جم