روش های مختلف رفتار با اجساد مردگان در جهان+عکس

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از لیست ورس،انجام مراسم تدفین برای انسان‌ها حداقل از ۱۰۰ هزار سل قبل وجود داشته و این عمل بیشتر از این جهت انجام می‌شده که از بوی بد پوسیدگی اجساد جلوگیری شود و همچنین اعضای خانواده و اطرافیان آن‌ها شاهد از بین رفتن بدن کسی که می‌شناختند نباشند. هرچند که بسیاری این دفن کردن را گام مهمی برای ورود مرده به دنیای پس از مرگ می‌دانستند و معتقد بودند فرد پس از این فرآیند می‌تواند به چرخه زندگی برگردد.

این تدفین روش‌های مختلفی را در شرایط متفاوت شامل می‌شده است؛ از مومیایی کردن مرده‌ها تا قرار دادن ظرف و ظروف در قبر و استفاده از تابوت، کفن یا گورهای دسته‌های جمعی از موارد مختلفی بوده که استفاده می‌کرده‌اند. در مواردی استفاده از لباس‌های رسمی برای مرده یا وسائل شخصی او نیز رواج داشته و همه و همه برای اینکه روند تجزیه و نابودی را به تاخیر بیندازند بیشتر تلاش می‌کرده‌اند. در دورانی هم روش‌هایی مانند سوزاندن، دفن در دریا یا هوا و انجماد رواج پیدا کرده بود.

تدفین در خاک

قرار دادن اجساد در دل خاک در بسیاری از فرهنگ‌ها وجود دارد. از زمان پارینه سنگی بسیاری جسد مرده‌ها را به خاک می‌سپردند و معمولا با سنگ روی آن را علامت‌گذاری می‌کردند. از همین از دوران قدیم زمین‌هایی را می‌توان پیدا کرد که در اجساد مختلفی خاک شده‌اند. با اینکه در دورانی استفاده از تابوت‌های بزرگ و متفاوت در غرب رواج پیدا کرد، اما از اوایل دهه ۹۰ میلادی در کشورهای غربی نیز کمتر از تابوت استفاده می‌شود یا تابوت‌ها را از موادی که آسان تجزیه می‌شوند.

به نظر می‌رسد این حالت از تدفین بیشتر به این دلیل بوده که امید داشته‌اند فرد بیدار می‌شود و تولد دیگری را خواهد داشت. شاید به دلیل همین باور بوده که در دورانی مرده‌های داخل گور را با طناب می‌بستند و این خرافه وجود داشت که مرده‌ها زنده شده و به سراغ دیگران می‌آیند.

صخره یادبود در آب

این صخره از خاکسترهای حاصل از سوزاندن فرد متوفی که با بتن مخلوط شده ساخته می‌شود. سپس سنگی به شکل صخره می‌سازند و آن را در آب قرار می‌دهند. کسانی که از این روش استفاده می‌کردند، اعتقاد دارند این صخره‌ها با محیط زیست سازگار هستند و می‌توانند زیستگاه جدیدی را برای ماهی‌ها و یگر موجودات داخل دریا اضافه کنند. البته ساختن و نصب این صخره‌ها هزینه زیادی دارد و در مناطقی چون فلوریدا، کارولینای جنوبی و شمالی، مریلند، نیوجرسی، تگزاس و ویرجینیا استفاده می‌شده است.

هیدرولیز قلیایی جسد

این روش دفن را هم در دسته تدفین‌های طبیعی قرار می‌دهند! به این شکل که جسد را در محفظه فولادی ضد زنگ قرار می‌دهند و با اضفه کردن محلولهای شیمیایی، این فرصت را جسد می‌دهند که به آرامی حل شود و در نهایت تنها استخوان‌ها باقی می‌ماند که آن‌ها را در دستگاهی پودر می‌کنند. برای خانواده کسی که درگذشته در پایان پودر استخوان‌ها و مایعی که جسم فرد درگذشته در آن حل شده باقی می‌ماند! این روش نسبت به سوزاندن جسد از این جهت برتری دارد که دیگر گازهای گلخانه ای وارد هوا نمی‌شود و آبی که از مُرده بدست می‌آید بعد از تصفیه منبعی از مواد آلی برای گیاهان است و می‌توان از آن در پرورش سبزیجان و میوه‌ها استفاده کرد. البته این روش بسیار پیشرفته‌ای است و برخی کشورها از جمله انگلستان از این تکنولوژی در مدارس و دانشگاه‌های علوم پزشکی بهره می‌برند.

سوزاندن جسد

در هندوستان، سوزاندن مرده‌ها مرسوم‌ترین شکل تدفین است. هزار و پانصد سال پیش از میلاد مسیح ژرمن‌ها مرده را می‌سوزاندند و خاکستر آن را به همراه اشیای زینتی که از مرده به جای مانده بود، در یک ظرف گلی ساده جمع می‌کردند. در میان هندوها رسم است که وقتی کسی می‌میرد، اگر دارای فرزند است، پسر ارشد می‌بایست آتش را بی افروزد.

هندوها اعتقاد دارند که روح مرده با سوزندان جسم او آزاد می‌شود. در غرب سوزاندن مرده مرسوم است. خاکستر مرده و برخی حیوانات خانگی را در ظرفی می‌گذارند و سپس این ظرف را در خاک قرار می‌دهند.

هر جسد، یک درخت

یکی دیگر از روش‌های تازه ابداع شده که در حال توسعه است، قرار دادن جسد به شکل جنین داخل غلاف به همراه دانه‌های مانند افرا یا اکالیپتوس است که در این صورت همراه با تجزیه بدن این دانه‌ها رشد می‌کنند و به آرامی به جای اینکه گورستانی پر از تخته سنگ ایجاد شود، درختان رشد می‌کنند که هدف آن بازگشت جسم به خاک است.

مومیایی کردن

اجساد را برای حفظ در برابر پوسیدگی مومیایی می‌کنند و در فرهنگ‌های مختلفی نیز وجود دارد. معروف‌ترین انوع مومیایی اجساد فرعون هایی است که در مصر یافت شده، اما امروزه هم در کشوری مانند امریکا اجساد را با موادی که از نفوذ میکروب‌ها جلوگیری می‌کند، می‌پوشانند و پس از قرار دادن در تابوت آن را دفن می‌کنند.

دفن وسیله‌های شخصی همراه با جسد

در برخی فرهنگ مرده‌ها را با تشریفات کامل رسمی برای دفن حاضر می‌کنند و همراه او وسیله‌های شخصی‌اش را هم قرار می‌دهند. در بسیاری از فرهنگ‌ها این تصور وجود دارد که مرده‌ها در زندگی پس از مرگ به این وسیله‌ها نیاز پیدا می‌کنند.

شکل قرار گرفتن اجساد در فرهنگ‌ها و ادیان با یکدیگر متفاوت است، در قرن ۱۰ پیش از میلاد مسیح در فرهنگ‌های باستانی X نماد خدای آسمان بوده که دست‌های اجساد را به همین شکل قرار می‌دادند. حالت‌های مختلفی در اجساد باستانی می‌توان پیدا کرد؛ نشسته، ایستاده، با چشم و دهان بسته، با دست‌های باز یا گره خورده، پاهای خم یا به شکل جنینی. هرکدام از این‌ها را در دوره‌ها با فرهنگ و آئین مختلف می‌توان دید.

در مسیحیت جسد فرد را در حالی که پشت خوابیده از شرق به غرب قرار می‌دهند و سر او را در انتهای غربی قبر می‌گذارند. در اسلام فرد متوفی را رو به قبله و به پهلوی راست در قبر می‌گذارند.

در کره جنوبی به گفته محققان شرایط تدفین مرده‌ها فرق کرده است، در اوایل دهه ۸۰ میلادی کسانی‌که نزدیک خانه و خانواده‌شان فوت می کردند مرگ خوب داشتند و اگر دور بودند، با عنوان مرگ بد از آن‌ها یاد می‌شد و مراسم ختم و دفن مرده‌ها توسط خانواده‌ها انجام می‌شد. در ابتدا در کره‌جنوبی سوزاندن مرده‌ها نخستین روش برای از بین بردن اجساد مرده‌ها بوده است، اما این روش در سال ۱۴۷۰ ممنوع می‌شود. اما در سال ۱۹۴۵ ممنوعیت آن برداشته می‌شود و تا سال ۱۹۹۸ این روش سرعت زیادی پیدا می‌کند. بومیان استرالیا با این دیدگاه که مرگ را یک اتفاق بسیار مهم برای فرد می‌پندارند، پس از اینکه کسی می‌میرد مراسم بسیاری برگزار می‌کنند و درنهایت جسد فرد را در مجموعه‌ای از برگ‌ها می‌پیچانند تا در طبیعت بپوسد و از بین برود.

گورهایی از ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد کشف شده که بسیار عظیم بودند، طولی به اندازه دوازده متر که با تخته‌سنگ آن ها را مشخص می‌کردند، در این گورها صد جنازه جا می‌گرفت و روی آن را با خاک می‌پوشاندند. چنین گورهای عظیمی به بناهای باشکوه شباهت داشت و ساختن آن‌ها وقت و هزینه‌ی زیادی می‌طلبید.

در یونان قدیم مردگان را در تابوتی از سنگ آهک قرار می‌دادند و این تابوت سنگی را سارکوفاگوس یا «گوشتخوار» می‌خواندند. واژه‌ تابوت در برخی زبان‌ها مانند آلمانی و فرانسه را بعدها از همین واژه‌ی سارکوفاگ استخراج کردند. در قرون وسطی گمان می‌کردند روح انسان در قلب او جای دارد، از این رو برخی پادشاهان و هنرمندان بزرگ وصیت می‌کردند که قلب‌شان را جداگانه دفن کنند. ریچارد شیردل، ناپلئون بناپارت، دانته و شوپن از مشاهیری‌اند که قلب آنان جداگانه دفن شده است.

قطعه قطعه کردن اجساد و بریدن دست و پای آنها

در این سنت که درقرن 19 بوده است اجساد را به مثله می کردند و سپس دفن می کردند . در این سنت افرادی که به گونه‌ای دچار جرمی شده بودند بعد از مردن تکه تکه می کردند

دفن فضایی

دفن فضایی که در اواخر قرن 20 مرسوم شد که در آن اجساد را سوزانده و داخل کپسولی می گذاشتند و سپس به فضا پرتاب می کردند .از سال 2004 تاکنون ، 150 مورد به فضا پرتاب شده اند .