دو قطبی‌ های موهوم

در چنین رقابت‌هایی یک نفر که اهریمنی است باید از بیخ ساقط شود. پیروزی در نابودی وانهدام دیگری است. از این جهت برای تشکیل چنین رقابت خیال‌انگیزی باید در واقع امر دوقطبی ساخت.

دوقطبی‌های موهومی که رقابت را به جنگ و تقابل تن به تن تبدیل می‌کند. نزاع در دوقطبی‌ها لوازم و پیامدهایی دارد. مهم‌ترین ثمره این دسته نزاع‌ها، جنگ‌های حیثیتی و ناموسی است.

همه موضوعات باید ناموسی شود وگرنه پروژه حذف و ساقط کردن سیاسی رخ نمی‌دهد. اینجاست که پروژه هیولاسازی رخ می‌دهد.

هواداران و ستادهای نامزدها و رسانه‌های دوسر قطب دست به هرکاری می‌زنند تا هیولا ساخته شود.

افشای زندگی شخصی، دروغ، تهمت، افترا، فحاشی و هر اقدام دیگر که از رقیب یک شیطان مجسم بسازد.

جالب این‌که آن سوی میدان، پروژه دلبرسازی و اسطوره‌های دست‌ساز است. برای دوقطبی سازی یک‌سو باید شیطان باشد و سوی دیگر، فرشته‌ای شبیه بتمن‌ها و سوپرمن‌ها که آمده است منجی باشد. اینجاست که هندوانه‌های دربسته و افراد بی‌کارنامه و غایب در میدان‌های تاریخی، خیلی به‌کار می‌آیند، چون مستعد تصویرسازی‌اند.

آدم‌های سفید را می‌شود رنگ کرد و از آنها قهرمان ساخت. اما چه باید کرد؟ یکم. راه‌حل تقنینی‌اش است که نهاد ناظر و داور صلاحیت نامزدها را بی‌اعتنا به هواداران و خاصه ستادهای اصلی و فرعی‌شان نداند. دوم، راه‌حل نخبگانی است.

خواص سیاسی جامعه باید در حوزه پاکسازی انتخابات از رذائل نقش‌آفرینی کنند. سوم، راه‌حل رسانه‌ای است. رسانه‌های مرجع باید میدان اصلی رقابت را خردمندانه و اخلاق‌مدارانه تعریف کنند.

محسن مهدیان - فعال رسانه‌ای / روزنامه جام جم