حلقه‌اتحاد برای‌جبران

مطمئنا کسی یادش نمی‌آید تیم ملی آخرین بار کی در یک بازی رسمی ۶گل خورده بود؛ چون شکست ۶ بر یک ما مقابل ترکیه که سنگین‌ترین شکست تاریخ تیم‌ملی محسوب می‌شود، به ۷۲سال پیش به سال ۱۹۵۰ برمی‌گردد به زمانی که خیلی از هواداران تیم ملی هنوز به دنیا نیامده بودند.

اما فوتبال همین است. بارسلونا با آن همه ستاره در روز بدش ۸ گل از بایرن مونیخ می‌خورد و خیلی‌ها را شوکه می‌کند. یا باخت ۷ بر یک برزیل مقابل آلمان در بلوهوریزنته. چه کسی فکر می‌کرد برزیل در حضور ۵۰هزار برزیلی، درست در جایی که داشت به رویای ششمین قهرمانی در جام‌جهانی فکر می‌کرد، آن شکست کابوس وار را متحمل شود، اما فوتبال همین است. یک روز، می‌شود روز بد و یک تیم می‌بازد، سنگین هم می‌بازد. برای تیم ملی ایران، این روز بد دوشنبه ۳۰آبان۱۴۰۱ بود. روزی که ملی پوشان کشورمان زیر بار سنگین‌ترین فشار‌های روحی ــ روانی، تمرکز کافی نداشتند و البته با یک بازی پراشتباه به بدترین شکل ممکن تنبیه شدند. خود کی‌روش هم مثل شاگردانش پر اشتباه بود، وگرنه کدام مربی دوست دارد بین دو نیمه، سه تعویض انجام دهد؟

با این حال زیر پوست همه اتفاقات بد دیروز، انگار خونی از امید و همدلی به جریان افتاده. این را در دایره وسط زمین دیدیم وقتی رافائل کلاوس برزیلی در طولانی‌ترین بازی مرحله گروهی تاریخ جام‌جهانی، پس از ۱۱۵ دقیقه در سوت خود دمید. بازی که تمام شد خیلی زود بذر امید جوانه زد. ملی پوشان در دقایقی که منطق فوتبال می‌گفت باید خسته و ناامید از یک شکست تلخ و سنگین روی زمین بیفتند، ایستادند و حلقه اتحاد تشکیل دادند. دست در دست هم به همراه کی‌روش، کادر فنی و نفرات نیمکت نشین. این فقط یک نمایش نبود. این حلقه اتحاد و امید بود برای جبران، برای بازگشت به تورنمنت و برای شاد کردن دل مردم. ملی‌پوشان در رختکن هم‌قسم شدند که ولز و آمریکا را شکست دهند. آنجا باتجربه‌های تیم از جمله احسان حاج صفی و مهدی طارمی با دیگر بازیکنان صحبت کردند تا بازی بعدی هر چه دارند بگذارند وسط برای موفقیت تیم. این بازی را باید فراموش کرد. این تیم می‌تواند برگردد.

روزنامه جام جم