غمگین کنار هم

بازی در نیمه دوم به گونه‌ای بود که حیفی که پشت‌ سر نشد می‌نویسیم، غلظت بیشتری دارد. یک نیمه کنترل بازی را در اختیار داشتیم، به گونه‌ای که پارکینگ اتوبوس در نیمه دوم بازی به مقابل دروازه آمریکا منتقل شد و تیم ایران توانست تیم برتر زمین باشد اما عبور از خطوط دفاعی چندلایه آمریکا مشکل بود.
تیم ایران هنوز هم باید حسرت آن لحظه‌ای که گل خورد را بخورد. فوتبال بازی بی‌رحمی است، گاهی با یک اشتباه و فقط یک اشتباه اتفاقی می‌افتد که جبران آن سخت می‌شود. صحنه‌ای که آمریکا گل زد، یک لحظه تمرکز خط دفاع ایران به‌هم خورد، بازیکنی که پاس بلند را داد، تحت فشار نبود. بازیکنی که ضربه سر را زد، تحت فشار نبود و بازیکنی که ضربه زد هم بدون فشار درست توپ را وارد دروازه کرد. غفلت از مک‌کنی، دست و پولیشیچ از آن دست غفلت‌هایی بود که به قیمت پایان آرزوهای‌مان تمام شد. جام‌جهانی 2022 می‌توانست برای‌مان رویایی‌تر از این تمام شود. ما می‌توانستیم از هم‌اکنون برای بازی با هلند برنامه‌ریزی کنیم اما خب نشد. گاهی نشدن سخت‌تر است. وقتی باور داری که ظرفیت و توان تیمت بالاتر از این است. وقتی می‌دانی که با قدری تمرکز بیشتر، می‌شد این اتفاقات نیفتد. شب ایران دیشب شب غمناکی بود. شبی که می‌توانست به‌یاد‌ماندنی‌ترین شب فوتبالی ایران باشد اما همین که غمگین هستیم نشان می‌دهد که چقدر تیم خوبی داشتیم. تیمی که آرزوهای‌مان را به بالاترین جایی که می‌شد، رساند. همین که غمگین هستیم، یعنی فوتبال، هنوز در ایران زنده است. یعنی هنوز ما فوتبال را دوست داریم. یعنی هنوز تیم ملی را دوست داریم. این یکی از زیباترین غم‌های جهان است. این غم یعنی ما هنوز برای دلداری کنار هم هستیم و کنار هم برای گفتن سخت‌ترین کلمه جهان زجر می‌کشیم: نشد!

منبع: ضمیمه جام22 روزنامه جام‌جم