اما و اگر‌های جشنواره‌ای ۵۲ساله

آنچه بیش از همه در این دوره از جشنواره به چشم می‌خورد، حضور ترکیب متنوعی از اندیشه‌ها و سلایق به عنوان هیات داوران و کارشناس در کنار هم بود که در طول برگزاری جشنواره با نشست‌هایی متعدد وجوه هنری یا آموزشی تولیدات حاضر در جشنواره را ارزیابی می‌کردند.

اگر بخواهیم به چند و، چون برگزاری این جشنواره نظری داشته باشیم باید بگوییم از همان ابتدا، هدف از برپایی آن، گردآوری و ارائه آخرین تولیدات آموزشی و یافتن راه‌های جدید برای پرورش و آموزش کودکان و نوجوانان ایران زمین بود.

این جشنواره با ۵۸سال سابقه، سال‌هاست به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره فیلم در ایران و با محور بررسی آثار علمی-آموزشی با نگاه امور درسی در حال برگزاری است. طبعا از این جشنواره هم مانند هر رویداد فرهنگی هنری انتظار می‌رود بعد از سال‌ها فعالیت اهداف خود را به مخاطبان خود عرضه کند؛ بنابراین اولین سوال این است که این جشنواره تا چه اندازه توانسته در داخل کشور، خود را تبیین کند و خروجی‌های آن تا چه اندازه روی مخاطبانش نفوذ دارد؟

از جمله نقاط ضعف این جشنواره که سال‌هاست رفع نشده می‌توان به منحصر بودن آن به تهران و شهر‌های بزرگ اشاره کرد. این در حالی است که طبعا فراگیر شدن جشنواره فیلم رشد در کشور باعث می‌شود فیلم دیدن به عنوان بخشی از برنامه درسی پذیرفته و سنت فیلم دیدن بین تمام افراد از همان دوره نوجوانی نهادینه شود.

پنجاه و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم رشد رویکردی متفاوت را دنبال کرد که از نکات جالب توجه در آن تعداد جوایز نسبتا بالایی بود که به برگزیدگان اختصاص داده شد. در این دوره علاوه بر تقدیر‌هایی که در بخش‌های مختلف داخلی و بین‌المللی از آثار منتخب به‌عمل آمد، «پازل» به کارگردانی پریناز پورتراب، «بالا و پایین» به کارگردانی امیرحسین ا... بخش، «بازی‌ران» به کارگردانی محمدحسن هوشنگی و «تکر» به کارگردانی فاطمه حسنلو در بخش دانش‌آموزی شایسته دریافت لوح تقدیر و جایزه نقدی شدند.

اگر قصد تقویت کودکان و نوجوانان‌مان را داریم باید از ظرفیت‌های موجود در فیلم و تصویر نهایت استفاده را ببریم. مربیان و معلمان و فیلمسازانی که دغدغه تربیتی دارند، می‌توانند در این راه قدم بگذارند و به اهداف سینمای کودک و نوجوان و سینمای تربیتی رنگی از واقعیت ببخشند.

روزنامه جام جم