نزدیک قله‌ایم، ناامیدی ممنوع!

در تشریح فرمایشات اخیر رهبر حکیم انقلاب اسلامی، لازم است میان فرامتن و متن تلاش دشمنان برای القای روحیه یاس و ناامیدی در میان شهروندان، خصوصا حامیان گفتمان انقلاب اسلامی، تفکیک قائل شویم. در ا‌ین خصوص سه نکته اساسی وجود دارد که لازم است مدنظر قرار گیرد:نخست این‌که مخاطب فرمایشات اخیر رهبر معظم انقلاب در وهله اول، حاملان گفتمان انقلاب بود‌. این امر حاکی از تلاش جدی دشمنان انقلاب برای ایجاد یاس در اقشاری است که در فراز و فرودهای انقلاب، تمام‌قد ایستاده‌اند و اکنون با مشاهده وقایع پیرامونی، ممکن است احساس خستگی کنند. باور این افراد و امیدشان به آینده، هر اندازه محکم‌تر و منبعث از آموزه‌های محکم اعتقادی و الهی باشد، قطعا تبدیل به چارچوبی استوار برای تحلیل حوادث و رویدادها خواهد شد. اما وقایع در‌صورتی‌که در یک فرامتن نامتعادل، سست و برآمده از شک‌و‌تردید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد، قطعا موجبات انحراف از مسیر صحیح را فراهم می‌سازد. باورها، اصلی‌ترین مؤلفه‌هایی است که فرامتن ذهن و قضاوت انسان‌ها را شکل می‌دهد.

نکته دوم این‌که امید به آینده، بر‌اساس باور نسبت به توانمندی‌ها، داشته‌ها و نگاه مستند و منصفانه نسبت به گذشته، حال و آینده شکل می‌گیرد. بی‌دلیل نیست که دشمنان در راستای القای یاس و ناامیدی در جامعه، باورها را هدف قرار می‌دهند و متعاقبا، فرامتن و بستر ذهنی و اعتقادی افراد را مستعد یاس و ناامیدی نسبت به تعالی، رستگاری و پیشرفت در مسیر ظلم‌ستیزی و عدالت می‌سازند. زمانی که باورها مخدوش شود، امید به آینده نیز مخدوش شده و حتی افراد قدرت درک داشته‌ها و بدیهیات را نیز از دست می‌دهند.

نکته سوم مربوط به شکاف و فاصله‌ای است که میان واقعیات امروز در ایران و دنیا و تصویر القایی دشمنان در عرصه جنگ شناختی وجود دارد. ناامیدی، محصول اتکا و تسلیم در برابر تصویرسازی دروغین نسبت به انقلاب و ابعاد ماهوی، گفتمانی و مصداقی آن است. در مقابل، امید به آینده محصول نگاه واقع‌بینانه و عدم‌پذیرش گزاره‌های القایی دشمنان است. تعبیر رهبر معظم انقلاب مبنی بر عبور نظام و انقلاب از گردنه‌های سخت و صعب‌العبور و نزدیک بودن آن به قله، بیانگر اهمیت امید به آینده در سایه باور به خویشتن است. اساسا یکی از دلایل تجمیع تمامی ظرفیت‌های عملیاتی، روانی و تبلیغاتی دشمنان علیه انقلاب اسلامی و حتی عیان‌سازی بسیاری از ابعاد جنگ نرم و نبرد پنهان دشمنان و تبدیل آنها به جنگ آشکار (‌که نمونه آن را در جریان اغتشاشات سال گذشته مشاهده کردیم)، استیصال آنها نسبت به تثبیت و غلبه نگاه امیدوارانه ملت ایران و طرفداران گفتمان انقلاب نسبت به آینده است. در اینجا بیش از هر زمان دیگری متوجه اهمیت جهاد تبیین در برابر جنگ ترکیبی دشمنان و خصوصا بعد شناختی آن می‌شویم.

نکته پایانی، مربوط به وظیفه مسئولان نظام در شرایط حساس کنونی و ضرورت کار جهادی و تلاش بی‌وقفه و شبانه‌روزی آنان در خدمت‌رسانی به مردم شریف ایران است. البته در کنار تلاش بی‌وقفه مسئولان، عرضه و معرفی دستاوردها و کارهای انجام شده هم مهم است. متاسفانه پیشرفت‌هایی که سبب حیرت و نگرانی دشمنان انقلاب می‌شود از دید دوستداران انقلاب مغفول است. شاید بد نباشد گاهی اوقات، دستاوردهای انقلاب را  از منظر دشمنانش رصد کنیم نه از زبان دوستانش!  نباید فراموش کرد که توفیقات به‌دست آمده در شرایط جنگی و تحریمی صورت گرفته است. افزایش فشار مخالفان نظام هم به‌دلیل نگرانی آنان از نزدیکی نظام اسلامی به «قله عزت و اقتدار» است.