نوای «ای ایران» از ساختمان شیشه‌ای

درست مثل ققنوس که ازخاکستر بیرون می‌آید و روی چیزی شبیه به ویرانه، دوباره برپا می‌شود. اجرای ارکستر سمفونیک صداوسیما در حاشیه برنامه زنده «ققنوس»، آن‌قدر برای مخاطبان غافلگیرانه بود که حس‌و‌حال خاصی را رقم زد. انگار با این نوا دوباره به یادمان آورد که همه‌ یکصدا، پای میهن و وطن ایستادیم تا حتی اگر تکه‌هایی از آن سوخت، دوباره صدایی آشنا از میان آن به گوش برسد و برپا شود. اجرای خاطره‌ساز یکشنبه‌شب، با یک همدلی خاص شکل گرفت؛ این را حسین شریفی، رهبر ارکستر سمفونیک صداوسیما گفت و درباره جزئیات این اجرا به جام‌جم بیان کرد: تمرینات هفتگی ما مدتی متوقف شده بود و درواقع دیگر تمرین منظم نداشتیم که این موضوع به شرایط حاکم بر جامعه بازمی‌گشت. با این حال، قطعاتی که بچه‌ها پیش‌تر تمرین کرده بودند، باعث شد میان ما نوعی همدلی شکل بگیرد‌؛ چرا که پای وطن، میهن و ایران در میان بود. قطعه‌ای هم که اجرا کردیم، کاملا ایرانی و برای ایران بود و همه اعضای گروه، واقعا تک‌تک بچه‌ها با حضورشان فضای خاصی ایجاد کردند. البته فضا کمی ناراحت‌کننده بود‌؛ چرا که ما آنجا را دوست داشتیم و ساختمان برای‌مان نماد هنربود.سالیان سال، به‌ویژه ازسال۷۷ درآنجا اجراداشتیم وهمین موضوع حس نوستالژیکی برای‌مان داشت. حقیقتا کمی ناراحت‌کننده بود، دوست داشتیم کنسرت‌هایی با قطعات متنوع‌تر در آنجا برگزار کنیم اما به نظرم چون این قطعه درباره ایران و مملکت‌مان بود همه بچه‌ها با جان و دل، با تمام عشق و وجودشان نوازندگی کردند. 
   
یک اجرا بدون امکانات همیشگی 
وی با اشاره به شرایط ویژه این اجرا عنوان کرد: ساختمان شرایط ویژه‌ای داشت‌؛ مثلا برق و امکانات مورد نیاز ما فراهم نبود و صدای مناسب وجود نداشت اما با همکاری دوستان فنی، صدابرداران، مسئولان هماهنگی و مدیران مرکز موسیقی، فضایی فراهم شد که ارکستر بتواند بنوازد و از آنتن زنده پخش شود. چقدر خوب است وقتی بچه‌ها، همین بچه‌های کشور خودمان که درهمین سرزمین به دنیا آمده‌اند، به‌دنبال هنرمی‌روندواسلحه‌شان درواقع سازشان است وحرف‌شان رابا سازشان می‌زنند. دفاع از وطن فقط با اسلحه نیست‌؛ اسلحه ما‌ ساز است.برای رهبری هم همین‌طور. به هر صورت، وقتی می‌توانیم چنین کار هنری‌ای انجام بدهیم، چرا نباید دیده شود؟ این را هم بگویم که تک‌تک بچه‌ها در این موضوع سهیم بودند‌؛ تک‌تک برنامه‌ریزها، مدیران و همه کسانی که این برنامه را هماهنگ کردند، از رئیس سازمان گرفته تا دیگران. همه اجراهای ما به صورت زنده ولایو است اما این اولین‌بار بود که پوشش تصویری به این شکل انجام شد. بخش دوم و خاص اجرا هم این بود که فقط یک برداشت داشتیم‌؛ یعنی چند برداشت نبود و فقط یک بار اجرا شد و همان هم روی آنتن رفت. 
 
همه ساختمان شیشه‌ای را دوست داشتند
شریفی گفت: واقعا شرایط سختی بود‌؛ از ظهر آنجا بودیم، آفتاب سوزان بود، فضا موج خوبی نداشت، برق نبود و همه این مشکلات وجود داشت. برق ساختمان قطع بود و منتظر شدیم تا چیدمان درستی داشته باشیم. بچه‌ها لباس متحدالشکلی پوشیده بودند. به‌هر حال، حال‌و‌هوای خاصی داشت چون همه ساختمان شیشه‌ای را دوست داشتند و سال‌ها در آنجا کار کرده بودند. حقیقتا آن مکان برای ما عزیز بود. به‌هر حال، اینجا خاک ماست‌؛ مگر می‌شود کسی نسبت به آن احساس نداشته باشد؟ 
او همچنین به لحظه‌ای اشاره کرد که در میان رهبری ارکستر، چشمش به ساختمان سوخته شیشه‌ای افتاده بود: وقتی من و بچه‌ها پشت به ساختمان شیشه‌ای ایستاده بودیم، من رو به ساختمان بودم. ناگهان نگاهم به ساختمان افتاد و با خودم فکر کردم چرا باید الان اینجا اجرا کنیم؟ چرا زمانی که فواره‌های این ساختمان فعال بودند، این اجرا را نداشتیم؟ 
   
زبان هنر، قوی‌تر از هزاران شعار
وی با اشاره به اهمیت زبان هنر در بیان همدلی شکل گرفته در این مدت گفت: هر گروه هنری کار خودش را انجام می‌دهد‌؛ یک گوینده، یک مجری، یک سناریست، یک تهیه‌کننده یا یک داستان‌نویس، هرکدام با ابزار خودشان فعالیت می‌کنند. بچه‌های موسیقی با دست‌ها و انگشتان‌شان‌ ساز می‌زنند. همیشه لازم نیست کسی حرف بزند‌؛ گاهی صدایی که از‌ ساز بلند می‌شود، نوایی که از یک گروه ۸۰نفره به صورت هماهنگ نواخته می‌شود، تأثیری بیشتر از هزار شعار و نصیحت دارد. چون موسیقی با جان و روح و روان آدم بازی می‌کند و از دل انسان می‌آید. وقتی یک نوازنده‌ ساز می‌زند، تمام وجودش را در ‌ساز می‌دمد و با تمام احساسش سیم یا چوب ‌ساز را لمس می‌کند. این فقط لمس‌کردن یک‌ ساز نیست‌؛ بلکه یک احساس و شعور قلبی است که حاصل سال‌ها تلاش، ممارست و تجربه است. روز اجرا ما تمرین نداشتیم اما با این حال همه بچه‌ها آن‌قدر هنرمندانه، با وجدان و انگیزه اجرا کردند که من به شوخی گفتم: انگار اگر تمرین نکنیم، نتیجه بهتری می‌گیرید!  شریفی عنوان کرد: هنگام اجرای سرود «ای ایران»، رئیس سازمان و مسئولان حضور یافتند و بسیار تشکر کردند. من از ایشان دعوت کردم و با محبت گفتند که این اجرای خاطره‌انگیز در ذهن‌ها باقی خواهد ماند. همچنین قرار شد به مناسبت این ایام، قطعه‌ای دیگر نیز اجرا کنیم. قطعه‌ای که در آن روز اجرا شد، «ایران» با حضور گروه کر بود و قطعه جدید نیز با حضور گروه کر و یک خواننده تک‌خوان (سولیست) اجرا خواهد شد. این اجرا قرار است کنار همان ساختمان شیشه‌ای و در همان لوکیشن برگزار شود. 
   
​​​​​​​خاطره سالیان قبل زنده شد 
وی با بیان خاطراتی که از این ساختمان داشته، به این نکته اشاره کرد: در سال ۱۳۷۵ دقیقا در همین مکان و در سال ۱۳۷۷ در وسط ساختمان شیشه‌ای و کنار فواره‌ها، اجراهایی داشتیم که عکس‌های آن موجود است. در حوض وسط ساختمان شیشه‌ای، ارکستر سمفونیک اجرا داشت و آن زمان ارکسترهای بیشتری فعال بودند‌؛ ارکستر ملی سازمان، ارکستر مازندرانی، ارکستر کاپ و ارکستر جوانان که چند اجرا داشتند. آقای ملک و هم‌نوازان و مرحوم آقای شهریار فر‌یوسفی هم آنجا اجرا داشتند. در سال ۱۳۷۷ کنسرتی برگزار شد که مخاطبان آن کارمندان و مدیران ارشد صداوسیما بودند. محل اجرا دقیقا جلوی ساختمان و کنار فواره بود. او درباره این‌که آیا نگران امنیت ساختمان شیشه‌ای نبود؟ گفت: واقعیت این است که هیچ‌کدام از ما حتی یک لحظه چنین فکری نکردیم. اجرای یکشنبه‌شب پر از عشق بود و این حس به مخاطب منتقل شد. واقعا باید این جمله تیتر شود: «یک اجرای پر از عشق به خاطر ایران». 

صدای حقیقت با نوای سازها 
اجرای یکشنبه شب، حاصل تلاش گروهی بود که از هماهنگی تا برپایی آن را شامل می‌شد. در کنار عوامل، دکتر پیمان جبلی، رئیس رسانه‌ملی و محمدرضا خوشرو، مدیر شبکه نسیم نیز حضور داشتند تا از نزدیک در جریان این تلاش‌ها قرار گیرند. دکتر جبلی در پشت صحنه این اجرا، در جملاتی کوتاه گفت که با تماشای این سرود حس افتخار، غرور، عظمت و سربلندی پیدا کرد و به همه عوامل تهیه این برنامه تبریک گفت. رئیس رسانه‌ملی با اشاره به صدای ارکستر سمفونیک صداوسیما گفت: «این صدای حقیقت است و هیچ وقت خاموش نمی‌شود.»