دستهای رهبر ارکستر بالا میرود و به یکباره نوای ارکستر سمفونیک در تار و پود فضای اطراف ساختمان شیشهای نواخته میشود؛ نوایی که از میان کاغذهای سوخته، سیستمهای آبشده و خاطرات خاموششده بیرون میآید تا فرای ساختمان و پرچمها بالا رود و به گوش همه آنهایی برسد که میخواستند صدای حقیقت خاموش شود. نوای «ایایران» و خاطرههایی که کل ملت ایران با این نوا دارند، از زیر خاکستر بیرون میآید تا خاطرهجمعی یک ملت را تازه کند.