رویای سکوی المپیک

از شیراز تا تهران؛ هشت ماه دور از خانه و خانواده در اردوهای تیم ملی تا در بحرین ۲۰۲۵ بشود ستاره کاروان سفیران امید و با دو نشان طلای تاریخی شنای ایران از بازی‌های آسیایی جوانان.ما از ورزش چه می‌خواهیم؟ این‌که محمد‌مهدی غلامی در شانزده سالگی در گپی که با جام‌جم دارد بگوید: «در هر شرایطی با خودباوری و تمرین می‌توانی بهترین خودت باشی و به بهترین نتیجه برسی. زمان همه چیز را تغییر می‌دهد. باید صبور باشیم.»

مدال‌ها مبارک! از این‌که دو مدال طلای تاریخی شنا به نام تو ثبت شده، چه حسی داری؟ از حال و هوای لحظه‌ ایستادن روی سکوی قهرمانی بگو.
نمی‌توانم توصیف کنم. از این‌که توانستم اتفاق خوبی را در جامعه شنا رقم بزنم، از این‌که به نتیجه رسیدیم خیلی خوشحالم. اگر بپرسید از ایستادن روی این دو سکو چه چیزی یادت مانده فقط می‌توانم بگویم یک شادی بسیار عمیق. 
 
آیا انتظار دو طلا را داشتی؟ رکوردهایی که‌ ثبت کردی، چقدر به اهدافت پیش از مسابقه‌ نزدیک بود؟
با پیش‌بینی‌هایی که کرده بودیم، انتظار سه مدال خوش‌رنگ داشتم. در ۲۰۰ متر پروانه احتمال طلا نسبت به ۱۰۰ متر، یعنی مدال اولم قوی‌تر بود. ما در کرال پشت هم پیش‌بینی مدال داشتیم اما به دلیل لغزش پا و سُر خوردن در استارت، از مدال جا ماندم.
 
این یک پیروزی تاریخی برای شنای ایران بود. فکر می‌کنی چه عواملی باعث شد مرزهای شنای کشور را جابه‌جا کنی؟
خلاصه بگویم نتیجه‌ تلاش و تمرین بود. اردوهایی که پشت سر گذاشتیم. هشت ماه به خانه نرفتیم و در اردو بودیم. با «جان اونسوی» به عنوان سرمربی ترکیه‌ای تیم ملی و آقای امیرمحمد شجاعی مربی خودم در شیراز و در اردوی تیم ملی تمرینات فشرده‌ای داشتیم.
 
فشار و استرس مسابقات را چطور مدیریت کردی تا به مدال برسی؟
با توجه به این‌که در سال ۲۰۲۴ در رقابت‌های قهرمانی آسیا در فیلیپین و پس از آن در دبی شرکت کردم، تجربه‌ام بیشتر شده بود. من در رقابت‌های قهرمانی آسیا دو نقره و سه برنز (انفرادی و تیمی‌) و در مسابقات دبی دو طلا کسب کرده بودم. این بازی‌ها سومین تجربه برون‌مرزی من بود. البته حضور روان‌شناس ورزشی در کنار تیم هم تأثیر خوبی داشت و کمک‌کننده بود.
 
از چه سنی به ورزش روی آوردی و چطور شنا را به عنوان رشته حرفه‌ای انتخاب کردی؟
من از حدود پنج سالگی شنا را شروع کردم. با پدرم استخر می‌رفتیم. او در گذشته، غواصی می‌کرد و با ورزش‌های آبی آشنا بود. من هم به تدریج به شنا علاقه‌مند شدم و تمریناتم را تا امروز ادامه دادم.
 
کلاس چندمی؟ در مسیر قهرمانی‌ و تحصیل با چه چالش‌هایی روبه‌رو می‌شوی؟
یازدهم هستم و رشته‌ تحصیلی‌ام تربیت بدنی‌ است. یکی از مشکلاتم، حضور در اردوها و مسابقات و عدم غیبت در مدرسه یا بعضی امتحانات است. گاهی مسئولان مدرسه همکاری می‌کنندوگاهی،به دلیل قوانینی که وجود دارد سخت‌گیری می‌کنند.
 
حالا باتوجه به این‌که رشته تحصیلی‌ات تربیت بدنی‌ است،به نظرت این مدال‌های تاریخی گره‌مشکلات‌مدرسه راباز می‌کند؟
نمی‌دانم... (با خنده) امیدوارم مسئولان و به ویژه آقای مدیر شرایطم را بپذیرند. همه‌ تلاش من کسب مدال و بالا بردن پرچم ایران است.
 
ظاهرا هنوز خانواده را ندیده و چمدان‌ها را باز نکرده‌ای ، عازم بازی‌های کشورهای اسلامی می‌شوی؟
بله، ما شنبه، ۱۰ آبان از بحرین به ایران برگشتیم و خانه نرفتم. در اردوی تهران هستم و سه‌شنبه ۱۳ آبان برای شرکت در بازی‌های کشورهای اسلامی به ریاض می‌رویم.
 
از برنامه‌های آینده و انتظاراتت از مسئولان بگو. به نظرت شنای ایران چه نیازهایی دارد تا استعدادهای بیشتری مثل تو دیده شوند و بدرخشند؟
بعد از بازی‌های کشورهای اسلامی، دوباره تمریناتم را ادامه می‌دهم و امیدوارم سال آینده در بازی‌های آسیایی آیچی-ناگویا حضور داشته باشم و با تلاش، به نتیجه خوبی برسم. برای این‌که استعدادهای شنای ایران فرصت رشد و پرورش پیدا کنند، کافیست مسئولان آنها را ببینند و حمایت‌شان کنند. استخرهای استاندارد در اختیارشان قرار دهند و اردوهای ملی و برون‌مرزی بر پا کنند، به نظرم اینها اصلی‌ترین نیازهاست.
 
در پایان از افرادی که همراه‌ات کرده‌اند، از ادامه مسیر و آرزوهایت بگو.
از مادر و پدرم و آقای شجاعی مربی‌ام تشکر ویژه دارم. از فدراسیون شنا و کمیته ملی المپیک هم سپاسگزارم.بزرگ‌ترین آرزوی من این است که به عنوان المپین شنای ایران روی سکو بروم و مدال‌آور المپیک شوم.