هوا، نفس ستاره‌ها را هم برید

چه شد که دلمان ناگهان هوس آسمان کرد؟ شاید داشتیم مشاعره می‌کردیم و شعری خواندیم که ... یا شاید، تاریکی کویر از پشت شیشه اتوبوس بود که وسوسه‌مان کرد ناگهان همانجا وسط جاده تاریک، ترمز کنیم به هوای تماشای ستاره‌ها.

پخش‌صوت را خاموش کردیم. چراغ‌های اتوبوس را هم خاموش کردیم. تلفن‌های همراه را هم گذاشتیم توی اتوبوس بماند. دیگر هیچ چراغی روشنی نبود، قرار شد پنج‌دقیقه سکوت کنیم و خیره شویم به آسمان.

کورمال کورمال از اتوبوس پیاده شدم و وقتی بالای سرم را نگاه کردم، دهانم از تعجب باز ماند. پیشتر هم شنیده بودم که آسمان کویر، مسافرانش را مسخ می‌کند. هزار هزار ستاره، درشت و نقره‌ای، اهلی و بی‌ترس، نزدیک شده بودند به زمین.

طوری که حس کردم اگر روی نوک پنجه بلند شوم و دستم را دراز کنم، می‌توانم لمسشان کنم، طوری که انگار داشتند چکه می‌کردند روی خاک کویر. از آسمان با دوربینم چند عکس گرفتم. حس کسی را داشتم که تقلا می‌کند جزئی از زیبایی مطلق و ازدست‌رفتنی را، هر جور شده برای خودش حفظ کند. پنج دقیقه که سر رسید همه بلند شدیم و برگشتیم سر جایمان و دوباره راه افتادیم؛ جزئی از دلمان اما آنجا زیر آسمان نقره‌ای کویر با آن همه ستاره‌اش جا مانده بود.

امروز مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوای تهران اعلام کرد آنقدر هوای تهران آلوده شده که ستاره‌هایش را دیگر نمی‌شود دید. خبر تازه‌ای نیست. این را خیلی وقت است تهرانی‌ها فهمیده‌اند که آسمان شهرشان، ستاره‌هایش را از آنها دریغ کرده است و حالا وقت یک توده سیاه پر از سم است که پیمانه عمر پایتخت‌نشین‌ها را جرعه‌جرعه نوش می‌کند.

سراغ عکس‌هایم از آسمان کویر می‌روم. دوربین نتوانسته ستاره‌ها را ثبت کند. هر پنج عکس، فقط سیاهی مطلق است مثل آسمان شهر خودم. پشت پنجره می‌روم و فکر می‌کنم، چه بی‌نهایت دلتنگ آسمان کویر شده‌ام و چه خوب است که تکه‌ای از دلم را پیشتر زیر آن جا گذاشته‌ام.

مریم یوشی زاده -‌ جام‌جم