فاخر اما مخاطب پسند

«استرداد» توانست مخاطب سخت پسند و جدی سینما را در برج میلاد تا آخر روی صندلی نگه دارد و در مواردی هم از سر شوق صدای دست‌زدن‌ها و تشویق هم شنیده می‌شد.

اگر چه سینمای ایران پس از مرحوم علی حاتمی، کمتر فیلم تاریخی مخاطب پسند به خود دید، ولی با «استرداد» می‌توان ادعا کرد که با یک اثر واقعا فاخر و در عین حال جذاب روبه‌رو هستیم.

این فیلم که موضوع استرداد طلاهای ایران از روسیه در جنگ جهانی دوم را به تصویر می‌کشد، یک ماه در مسکو، یک ماه ونیم در تهران و 20 روز هم در بندر انزلی فیلمبرداری شده است و به گفته غفاری جزو معدود پروژه‌هایی بود که اجازه فیلمبرداری در کاخ کرملین را پیدا کرد.

این فیلم علاوه بر حفظ واقعیت تاریخی، به جنبه‌های دراماتیک هم توجه نشان داده است و پیچیدگی خط قصه که ابتدا به نظر ساده می‌رسد، چندپهلو بودن مفاهیم و بی‌اطمینان کردن تماشاگر حتی به شخصیت اول فیلم، نکاتی است که بخوبی پرداخت شده است. در «استرداد» کمتر از دیگر فیلم‌های تاریخی معاصر شاهد شعارزدگی و اغراق‌ بیهوده هستیم.

به تصویر کشیدن شخصیت‌هایی چون استالین و اشرف پهلوی (که بازیگرانشان شباهت قریبی به شخصیت‌های واقعی دارند)، کمتر از هر اثر دیگری توی ذوق تماشاچی می‌زند.

تمهید استفاده از دوبله برای بازیگر نقش اصلی زن، به جای آموختن دست و پا شکسته زبان فارسی به او و روانی بازی بازیگران خارجی و یکدست بودن همه بازیگران از دیگر نکات مثبت این اثر است و در نهایت باید گفت «استرداد» در طرح مفهوم وطن‌پرستی و تصویر یک مقطع تاریخی مهم، بیش از همیشه جای خالی فیلم‌های تاریخی با پرداخت خوب و مخاطب پسند را به ما یادآوری می‌کند.

آزاده کریمی -‌ گروه فرهنگ و هنر