در بازیگری از کسی تقلید نمی‌کنم

به گفته خودش سابقه‌ای ۱۸ ساله در عرصه تئاتر دارد و اولین بار در نقش عباس در سریال زیر هشت به مخاطبان تلویزیون معرفی شد و بعد از آن با سریال‌هایی «تا ثریا» و «پنجره» به تلویزیون آمد.

حسین مهری تاکنون در سریال‌هایی مانند «پایتخت»، «نابرده رنج» و «زیرهشت» ایفای نقش کرده و استعداد خودش را بخوبی به نمایش گذاشته است. با او درباره سینا و فراز و فرودهای این شخصیت به گفت‌وگو نشستیم.

حسین مهری نقش سینا را چگونه طراحی و اجرا کرد و آیا از نوع بازی خود راضی است؟

وقتی بازیگری کارش را درست انجام می‌دهد مردم متوجه می‌شوند. من روی نقش سینا خیلی کار کردم. ابتدا نقش را خوب درک کردم بعد از آن هم به صورتی آن را بازی کردم که سینا به شخصیتی دوست‌داشتنی تبدیل شود و مردم با او ارتباط برقرار کنند. چراکه به اعتقاد من جدای از مثبت یا منفی بودن یا حتی شخصیت اصلی بودن یا نبودن یک نقش باید آن را خوب بازی کرد. مثلا آل پاچینو در فیلم «پدرخوانده» یک شخصیت منفی واقعی و قاتلی بالفطره است، اما او آنقدر این نقش را خوب بازی می‌کند که همه دوستش دارند. او یک ضدقهرمان جذاب است. من هم هنگام بازی در نقش سینا سعی کردم به نوعی این نقش را بازی کنم که مردم سینا را دوست داشته باشند. درست است که سینا اشتباهات زیادی را مرتکب می‌شود و شاید از راه درست منحرف شده، اما من دوستش دارم و امیدوارم مردم هم دوستش داشته باشد.

شما در سریال زمانه با کارگردانی همکاری کردید که در نوع خود بی‌نظیر است. از تجربه همکاری با حسن فتحی بگویید.

فتحی کارگردانی است که مستقیم در کار بازیگر دخالت نمی‌کند، اما بازیگر را هدایت می‌کند و اجازه می‌دهد بازیگر هر چه در چنته دارد به نمایش بگذارد. به نظر من کمتر کسی مثل آقای فتحی شسته رفته کار می‌کند.

با این حساب شما از بازی در نقش سینا خیلی رضایت دارید؟

از دیدگاه خودم سینا باید بهتر از این می‌شد. البته من نهایت سعی و تلاشم را کردم. این ماهیت انسان است که دوست دارد هر کاری را در حد کمال انجام دهد و خب من هم همیشه از خودم انتظارات زیادی دارم. به نظر من آل‌پاچینو در تمام کارهایش عالی ظاهر می‌شود. وقتی فیلم‌های او را می‌بینی به این نتیجه می‌رسی که بهتر از این نمی‌شود.

این طور که معلوم است علاقه زیادی به آل پاچینو دارید.

بله. خب به هر حال در حرفه ما باید ایده‌آل‌ها و بهترین‌ها هم در نظر گرفته شود. ایده‌آل من هم آل پاچینوست.

از بین بازیگران ایرانی کدام یک برای شما ایده‌آل است؟

محسن تنابنده و حمید فرخ‌نژاد به نظر من عالی هستند.

یعنی سعی می‌کنید هنگام بازی از این افراد الگوبرداری کنید؟

الگوی من حسین مهری است. من با شیوه خودم بازی می‌کنم و قرار نیست از کسی کپی‌برداری کنم یا ادای کسی را در بیاورم.

سینا برادر شخصیت اصلی داستان است؛ کسی که شاید نقش اول نباشد، اما شخصیت شیرین و دلنشینی دارد. تا چه حد به تاثیرگذاری نقش در بازی‌تان اهمیت می‌دهید؟

سینا شاید در طول سریال نقش زیادی نداشته باشد، اما عرض زیادی دارد. شاید به اندازه شخصیت اصلی داستان تاثیری در روند قصه نداشته باشد، اما من سعی کردم حجم بازی خودم را افزایش دهم و سعی کنم سینا دیده شود. ابتدا سینا را تحلیل کردم. یکی از مهم‌ترین شیوه‌های بازیگری این است که یک بازیگر از لحاظ تکنیکی بتواند موقعیت‌های حسی را درست درک کند. این که فضای صحنه چیست. زمانی صحنه بالای یک قبر در یک قبرستان است و زمانی هم وسط یک مهمانی و شادی بزرگ. یک بازیگر توانا باید بتواند در لحظه حس آن صحنه خاص را بگیرد و درکی را که از نقش دارد با همان لحظه تلفیق و آن را در خود ایجاد کند. این درک برای این است که نقش درست از کار درآید. همچنین یک بازیگر توانا باید بتواند برای یک شخصیت دراماتیک نقشه راه بکشد. در ذهن خودش آن را ترسیم کند و حد بازی خودش را بداند تا اجرای او از نقش بیرون نزند. چیدمان یک نقش باید درست باشد. مثلا فریبرز عرب‌نیا در فیلم «شیفته» همین قدر خوب و کامل بود. شاید صددرصد کامل نبود و جاهایی بازی‌اش بالا و پایین داشت، اما در کل نقشی بود که می‌توان بعد از این همه سال به آن اشاره کرد.

من فکر می‌کنم این مواردی که به آن اشاره می‌کنید در مورد سینا به وجود آمده است. چراکه سینا خیلی خوب در نقش جا افتاده و گاهی بیننده حس می‌کند سینا یک آدم واقعی است و حسین مهری کمرنگ شده است، اما موضوعی در نقش سینا کمی آزاردهنده است. او زیادی گریه می‌کند و غصه می‌خورد.

بازیگر لایه‌های زیادی برای یک شخصیت ترسیم می‌کند. این که یک شخصیت در چه شرایط بومی ـ جغرافیایی و با چه طرز تفکری به وجود آمده و زندگی می‌کند در بازی یک بازیگر تاثیر زیادی دارد. همه اینها را باید در نظر بگیریم تا نقش خودش را نشان دهد. سینا هم یک آدم معتاد است. آدم‌های معتاد، ضعیف‌تر از بقیه هستند. او احساسات خود را خیلی زود بروز می‌دهد. آنها با کوچک‌ترین اتفاقی گریه می‌کنند یا می‌خندند. تعادل رفتاری آنها با یک اتفاق به هم می‌ریزد و گاهی رفتارهای غیرمنطقی انجام می‌دهند. در ضمن زمانه یک ملودرام اجتماعی است. البته شرایطی که به سینا تحمیل شده اعم از مرگ مادر و جدا شدن خواهر از همسر و... نیز روی احساسات او تاثیر مستقیم گذاشته است.

اما در قسمت‌های ابتدایی سریال این اتفاق منطقی‌تر بود؟

در قسمت‌های ابتدایی خواستیم سینا را طوری نشان دهیم که بیننده متوجه شود او ذات خوبی دارد و شوخ و شنگ است. اوایل این آدم کمتر مواد مصرف و جاهایی با اعضای خانواده خیلی شوخی می‌کرد. روحیه شادتری داشت، اما به مرور موضوعات زیادی روی روحیه و منش او تاثیر گذاشت.

چند قسمت قبل سینا کاری انجام داد که کمی از شخصیتش دور بود. افشا کردن ازدواج بهزاد و ارغوان پیش عموی بهزاد. این رفتار با محافظه‌کاری شخصیت سینا نمی‌خواند... .

آدم یک جایی می‌بُرد. بهزاد و شوهر خواهرش، همه زندگی ارغوان را به هم ریختند. رفتارهایی که در قبال خواهرش انجام دادند جوری بود که سینا به سیم آخر زد و پیش خودش گفت دیگی که برای خواهرش نمی‌جوشد برای هیچ کس دیگری هم نباید بجوشد. اگر تا به حال هم چیزی نمی‌گفت به خاطر این بود که خواهرش احساس خوشبختی می‌کرد. ما باید در نظر بگیریم سینا هنوز خیلی جوان است و با خودش فکر می‌کرد کارش درست است.

در جایی گفته بودید دوست دارید در بازیگری صاحب سبک شوید. فکر می‌کنید سینا نقشی بود که بتواند سبک شما را در بازیگری به نمایش بگذارد؟

فکر می‌کنم برای ایجاد سبک کمی زود است. اگر زمانش برسد و به تجربه و آگاهی کافی برسم، حتما سبک بازیگری‌ام را هم به نمایش خواهم گذاشت. سینا به نظر من شخصیتی دلنشین بود که سعی کردم تبدیل به تیپ تبدیل نشود.

چرا از تیپ شدن سینا پرهیز داشتید؟

یک شخصیت اگر خیلی خوب اجرا شود، بخوبی در ذهن‌ها و خاطره‌ها می‌ماند. من آدم بازی در نقش‌های تیپیکال نیستم؛ چون اکثر نقش‌هایی که بازی می‌کنم واقعی هستند و نباید از موقعیت نقش دور شوم.

سینا و ارغوان در بازی چگونه به این هماهنگی سازنده رسیدند؟

احساس خواهر و برادری وقتی خوب منتقل می‌شود که دو بازیگر با نقش‌هایشان احساس صمیمیت کنند و بتوانند واقعا احساس خواهر و برادری کنند تا بتوانند آن را به مخاطبان هم منتقل کنند.

آیا حسین مهری را در آثار طنز هم خواهیم دید؟

اگر کاری که طنز موقعیت است، پیشنهاد شود می‌پذیرم چون در زندگی واقعی هم در کنار لحظه‌های سخت، لحظه‌های شیرینی هم وجود دارد و شاید یک انسان جدی هم گاهی شوخ شود و طنازی کند، مثل طنزی که رضا عطاران دارد، معقول و دوست داشتنی. در کل اگر نقشی شیرین باشد و دوست داشتنی حتی اگر طنز هم باشد آن را قبول می‌کنم.

مهراوه فردوسی - گروه رادیو و تلویزیون