ما آدم این کارها نیستیم

فوری راه حل آسان را انتخاب کردیم و با گوشی‌هایمان پیامک زدیم که مثلا فقط سه روز شیر و ماست نخریم تا کارخانجات تولید لبنیات قیمت‌ها را به قبل بازگردانند.

چند سال پیش هم که گوجه فرنگی گران شد باز همین پیشنهاد را به هم می‌دادیم، در حالی که گوجه از سبد خریدهایمان کم نشد و پارسال هم شیر و ماستی بیشتر از نیاز همیشه در یخچال‌ها انبار کردیم.

طی چند هفته اخیر هم کارمان شده همین که به یکدیگر پیامک بزنیم که امسال بی‌خیال پسته می‌شویم و سال را بی‌پسته نو می‌کنیم، اما قیمت انواع پسته را می‌دانیم و هنوز 20 روزی تا نوروز مانده در قفسه‌های آشپزخانه پسته‌ها را انبار کرده‌ایم.

این وسط فقط گروهی که واقعا توانایی خرید این محصولات را ندارند دنبالش نمی‌روند و همه کسانی که سخنان غرایی درباره «پاسخ گرانی، نخریدن است» می‌دهند، بیشتر از هر سال پسته می‌خرند.

البته پسته هم که نخریم با شوخی گرفتن گرانی پسته و پراید جوک‌سازی می‌کنیم و کل ماجرا را با بگو و بخند می‌گذرانیم.

اما اصل ماجرا نبود یک اراده و هماهنگی واقعی است. اصل ماجرا این است که ما آدم کار گروهی نیستیم، ما ترجیح می‌دهیم در نهایت تکروی کنیم و این بی‌توجهی به خواسته‌جمعی در شرایط کنونی مناسب نیست.

شرایط اقتصادی فعلی که مهم‌ترین شاخص‌هایش تحریم و تورم است باید ما را به هم نزدیک‌تر کند. شاید خریدن یا نخریدن پسته محور و اصل این موضوع نباشد، اما می‌تواند مثال کاملی باشد از بی‌توجهی ما نسبت به یک تصمیم درست که در نهایت با شوخی و خنده تمام‌می‌شود.

مسلما وقتی تورم گریبان همه بخش‌ها را می‌گیرد «نخریدن» تنها راه چاره نخواهد بود، اما اراده مشترک داشتن در این نوع از موضوعات که هر بار سراغ کالایی می‌رود، در نهایت تمرین همدلی محسوب می‌شود؛ تمرینی که گذراندن روزهای سخت را آسان‌تر می‌کند.

مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه