خودمان به فکر بیماری خودمان باشیم

او در این نامه از دامن زدن و انتشار شایعات در باره مرگ زنده یاد عسل بدیعی، حرف‌هایی درباره بیماری ابوالفضل پورعرب و شایعاتی مرتبط با فریماه فرجامی و خود او یاد کرده و گفته است: نباید با نوشتن شایعات، آن هم از حریم خصوصی افراد، آبروی قلم را برد.

مشکلی که خانم ضیغمی از آن گله‌مند است، مشکلی ریشه دار است که متاسفانه در برخی نشریات نه در کشور ما، که کم و بیش در همه جوامع رایج است، اما باید دید چرا نشریاتی که او از آنها به عنوان نشریات زرد یاد می‌کند، علاقه دارند اخباری درباره زندگی خصوصی بازیگران و هنرمندان و چهره‌های نام آشنای جامعه منتشر کنند؟ آیا به خاطر این نیست که چنین مطالبی خواننده دارد؟...و چرا خواننده دارد؟ چون ظاهراً سرک کشیدن در زندگی خصوصی دیگران، کنجکاوی برای دانستن اسرار مردم و دامن زدن به روابط و مسائل شخصی و خصوصی دیگران، اکنون دیگر از جمله مشخصه‌های فراگیر اخلاقی و رفتاری ما شده است! از سویی اگر ما خود را دیندار و پرهیزگار و... می‌دانیم، معلوم نیست چرا عمل به اصول دینداری و پرهیزگاری و توصیه‌هایی مبنی بر کراهت و پرهیز از سرک کشیدن به زندگی دیگران را کنار نهاده‌ایم.

از سوی دیگر اگر خود را انسان‌هایی بافرهنگ، با تاریخ کهن، آزاده و... می‌دانیم، معلوم نیست، چرا از دامن زدن به رفتارها و اعمال شخصی دیگران دست نمی‌کشیم و قصد نداریم یک بار برای همیشه تکلیف خود را با این موضوعات عملا مشخص کنیم.

اگر هر یک از ما بتوانیم ابتدا این ناهنجاری رفتاری را در خود اصلاح کنیم، اگر بدرستی بیندیشیم که روابط و مسائل شخصی و خصوصی دیگران به خودشان مربوط است، اگر بدقت بررسی کنیم که همان رفتار وقتی با خود یا خانواده‌مان صورت گیرد، چه موضعی خواهیم گرفت و چه توقعی از دیگران داریم، به نظر شما آیا باز هم جایی برای طرح این صحبت‌ها خواهد ماند؟ آیا چنان نشریات و سخنانی طرفداری خواهند داشت؟ آیا حرف و عمل و رفتار کسانی که به این موضوعات روی می‌آورند، گوش مسمومی خواهد یافت؟ آیا این‌گونه نشریات به فروش خواهند رفت و حتی با افزایش شمارگان مواجه خواهند بود؟به نظر می‌رسد همان‌گونه که برای پرهیز از بیماری‌های جسمی کوچک و بزرگی چون سرماخوردگی، خودمان اصولی را رعایت می‌کنیم تا از ابتلا به مرض پیشگیری کرده باشیم، خوب است یکایک ما، در عرصه‌های فرهنگی و اخلاقی هم پایبند اصولی شویم که امراض و بیماری‌هایی این چنین دامنگیر خودمان و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم نشود و شیوعی سرطانی نیابد. پس یادمان نرود: مسائل شخصی هر کس به خودش مربوط است.

زهرا عرب ‌-‌ معاون سردبیر