این لشکر شکست خورده

امسال اما جشنواره فیلم کن برای ما ایرانی‌ها در مقایسه با دست کم چند دوره اخیر آن تمایزهایی دارد، به هر حال امسال در بخش اصلی و رقابتی جشنواره ما شاهد حضور یک کارگردان ایرانی هستیم. اما اشتباه نکنید این تنها و مهم‌ترین وجه تمایز آن با دوره‌های قبلی نیست، آنچه قابل تامل است حضور عده به نسبت زیادی از اهالی رسانه‌ای کشورمان در این رویداد است.

باز هم اشتباه نکنید نمی‌خواهم بحث کلیشه‌ای یکی، دو هفته اخیر در چگونگی انتخاب و اعزام همکاران رسانه‌ای به جشنواره کن را نبش قبر کنم و دوباره به آن دامن بزنم، بلکه اتفاقا امسال از این اتفاق تاحدودی خرسند بودم و انتظار داشتم تا در سطح خبرگزاری‌ها و دیگر رسانه‌هایی که به این رویداد نمایندگانی را اعزام کرده‌اند شاهد خبرها و گزارش‌های متفاوت‌تری باشم.

اما با مرور اخبار و گزارش‌های خبرنگاران اعزامی به کن در چند روز گذشته درمی یابیم که متاسفانه اغلب این دوستان هم مقهور زرق و برق و فرش قرمز و درخشش ستاره‌های جشنواره شده‌اند و عمق خبرهایی که هر روز در رسانه‌ها منتشر می‌شود در حد دزدیدن جواهر یکی از ستاره‌ها در هتل جشنواره و این که فلان کارگردان آمد و فلان بازیگر رفت و تصمیم دردناک یک زوج در جشنواره کن و... خلاصه می‌شود.

هرچه صفحات سایت‌ها را بالا و پایین می‌کنیم تا تحلیل و یادداشتی درخور یا گفت‌وگویی جدی در آن بیابیم و نقدی بر آثار اکران شده یا شیوه برگزاری جشنواره و مقایسه آن با رویدادهای مشابه‌اش در داخل کشور بخوانیم به قول مولانا: گشتم، نگرد، نیست.

به‌نظر می‌رسد افزون بر تسلط به زبان، آگاهی و دانایی به مباحث تخصصی سینما، آنچه بیش از هر چیزی برای حضور در چنین رویدادهایی برای اهالی رسانه مهم می‌نماید، مقهور و محو نشدن است. اگر قرار بود درباره رویدادهای سطحی جشنواره کن مطالبی را بخوانیم که دیگر چه نیازی به این لشکرکشی رسانه‌ای وجود داشت.

سینا علی‌محمدی -‌ دبیر گروه فرهنگ و هنر