سندی برای رو سفیدی در قیامت

اگر چه حاج اسماعیل رضایی عقبه‌ای چون طیب حاج‌رضایی نداشت، اما او نیز در میدان تره‌بار کار می‌کرد و همکار طیب بود.

حاج اسماعیل رضایی سال 1304 در تهران متولد شد، از دوران نوجوانی به شغل بارفروشی در میدان میوه و تره‌بار تهران رو آورده بود.

او مقلد امام خمینی بود و در رسیدگی به خانواده‌های بی‌سرپرست نهایت تلاش خود را به کار می‌بست.

رضایی در ساخت مسجدی در محله بی‌سیم نجف‌آباد تهران نقش‌داشت و بسیاری از مساجد با مساعدت و همراهی او فرش شده بود. او همچنین در بنای مسجد صاحب‌الزمان(عج) در خیابان‌ آزادی فعلی نقش پررنگی داشت.

رضایی در جهت مبارزه با نفوذ عناصر بیگانه در حاکمیت ایران تلاش می‌کرد بویژه او در قضایای مربوط به فرقه بهاییت که در سال‌های 1340 و قبل از آن در ایران جریان یافته بود، نقش گسترده‌ای داشت.

او هنگام تحریم خرید و فروش و مصرف پپسی کولا توسط مراجع تقلید که به علت وابستگی مالک این شرکت به فرقه بهاییت صورت گرفت، تظاهراتی بزرگ بر ضد بهایی‌ها را سامان داد.

اسماعیل رضایی از ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت بخصوص حضرت اباعبدالله الحسین بود و در سازمان‌ دادن هیات‌های مذهبی در روزهای تاسوعا و عاشورای 1342 نقش موثری داشت.

در 15 خرداد سال 42 به عنوان متهم ردیف دو حادثه از وی بازجویی شد. ساواک در گزارش خود اعلام کرد: وی از افراد متعصب و طرفدار سرسخت روحانیون بخصوص آیت‌الله خمینی است. رضایی در روز 15 خرداد نیز مردم را به شورش و قیام دعوت می‌کرد.

با این حال برخی منابع خبری آن دوران می‌گویند که او دخالت چندانی در ایجاد حادثه 15 خرداد نداشت، اما به دلیل اقداماتش علیه بهاییت، ساواک از محکوم کردن وی استقبال کرد.

وی در سی‌وهشت سالگی به جرم اقدام علیه امنیت ملی و ایجاد بلوا و تحریک اهالی به جنگ علیه سلطنت محکوم شد و از وی خواسته شد که از حکومت طلب بخشش کند، اما او در ذیل ورقه دادگاه چنین نوشت: «اگر صد سال زندگی کنم، مرگ به این سعادتمندی نخواهم داشت چرا تقاضای عفو کنم و از این سعادت درگذرم؟»

در نهایت او صبح یازدهم آبان 1342، همراه با طیب حاج‌رضایی به پای جوخه اعدام برده شد و تیرباران شد.

حاج اسماعیل رضایی هنگام اعدام از روحیه‌ای قوی برخوردار بود چنان که از عکاسان و خبرنگاران خواسته بود که دوربین‌شان را خوب تنظیم کنند و عکس زیبایی از وی بگیرند چرا که این عکس‌ها سند روسفیدی او در روز قیامت خواهد بود.