سوت آغاز برای نیکی کریمی

 کریمی بدرستی و آگاهانه و با علم به ناپایداری دوران ستاره بودن، تنها خودش را محدود به بازیگری نکرد و در عرصه‌های دیگری چون کارگردانی و ترجمه نیز دست به فعالیت زد. «سوت پایان» آخرین کار او در مقام کارگردان، شاید موفق‌ترین تجربه‌اش در این عرصه باشد.

اما نمایش «شام با دوستان» به کارگردانی آیدا کیخایی که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفته است، نخستین حضور کریمی در تئاتر است که شاید خیلی‌ها منتظر آن بودند.

نکته جالب در این مورد حرف‌های این بازیگر در نشست رسانه‌ای نمایش است که نگرش به حضور ستارگان سینما در تئاتر را تفکری جهان سومی خواند و گفت: در غرب بازیگران بین مدیوم‌های تئاتر و سینما در رفت و آمدند و کسی چنین نگاهی به این مقوله ندارد. اما این سوال را باید از خود کریمی پرسید که پس چرا تاکنون خودش فقط در سینما بازی کرده و حضور در تئاتر و تلویزیون را ـ بجز یک تله‌تئاتر ـ در شأن خود نمی‌دانسته است؟ آیا واقعا حضور در فیلم‌های نازل سینمایی خطرش کمتر از بازی در برخی نمایش‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی آبرومند است؟

بدون آن که قصد تفکیک بازیگران عرصه‌های مختلف نمایشی در میان باشد، باید قبول کنیم که به‌هر‌حال تفاوت‌هایی وجود دارد و هر بازیگری قادر به حضور مقتدرانه روی صحنه نیست.

کریمی البته در نهایت به عنوان نخستین تجربه در تئاتر حضور قابل قبولی در نقش کارن ـ زنی بظاهر خوشبخت ـ دارد و شهامت او برای ورود به این حیطه مثال‌زدنی است، اما تپق‌های هر از گاهش، صدای زیر و لحن یکنواخت و آن عزیزم گفتن‌های بی‌نمک تا حدی مانع ارائه یک بازی در نهایت دوست‌داشتنی از سوی کریمی می‌شود.

مضاف بر این‌که او در این نمایش با سه‌بازیگر توانای تئاتر یعنی بهناز جعفری، احمد ساعتچیان و امیررضا دلاوری همبازی است که همگی نقش‌هایشان را به بهترین شکل بازی می‌کنند و نقش‌آفرینی کریمی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. اما تنها چیزی که مانع محو کامل کریمی در نمایش می‌شود اندک بارقه‌های باقیمانده شمایل ستارگی او در سینماست.

علی رستگار ‌- جام‌جم