عکس یادگاری با دریا

این تغییر شاید بخوبی خودش را در آمار و ارقام مسئولان نشان دهد و مثلا عنوان شود چند 10 درصد این جرایم با افزایش تنبیه‌ها کمتر شده است؛ اما شما نمی‌توانید این تغییرات چند 10 درصدی را در خیابان مشاهده کنید، چرا که این تغییرات فقط در برابر حضور پلیس بوده است، یا نهایتا پیش چشم لنز دوربین‌های شهری.

رانندگی بیش از آن‌که به قانون بسته باشد به فرهنگ مرتبط است، به سبک زندگی و منش راننده‌ها در زندگی‌شان مرتبط است؛ آدم حسود در رانندگی‌اش هم حسود است، آدم بخشنده در رانندگی با گذشت. آلودن محیط‌های شهری با زباله هم همین شکل و شمایل را دارد.

این‌که کل ساحل خطه شمال ایران، کل مسیر چهارمین جاده زیبای جهان سرشار از زباله است، ربطی به قانون و قانونگذار ندارد.

با ایجاد تبصره‌ای برای جریمه، این مشکل حل نمی‌شود. این باور باید در آدم‌ها به‌وجود بیاید که این محیط از آن آنهاست نه دولت.

این طرز فکر مضحک است که آلودن طبیعت به نوعی مبارزه تلقی شود و هر وقت از کسی یا شرایطی ناراحت بودیم، محیط را آلوده کنیم. این فرهنگ تنها با تغییراتی در نوع زندگی آدم‌ها تغییر پیدا می‌کند.

حالا هستند نهادهای مردمی که دلیل پیدایش آنها تنها پاکسازی طبیعت از شر زباله‌هاست. این یک نشانه خوب است، اما خبر مبارک‌تر این‌که انگار پاکسازی طبیعت حتی از زیر چتر همین نهادهای غیرمردمی هم بیرون آمده و آرام آرام به دل خانواده‌ها رفته است.

این روزها در فضای مجازی، عکس‌های متعددی به چشم می‌خورد که بهانه اصلی عکس‌ها سفرهای خانوادگی به طبیعت است؛ اما عکسی که منتشر شده است، تلاش چند ساعته آنها برای پاکسازی همان طبیعت را نشان می‌دهد. در یکی از آنها خانواده‌ای (همچون عکس‌های زیادی که در آلبوم‌های خانوادگی همه‌مان سراغ داریم) ایستاده‌اند کنار دریای شمال و پیش‌رویشان کیسه‌های مملو از زباله است که جمع‌آوری شده.

چهره همه آنها طوری است که قرار است به بیننده عکس‌ها نشان دهند زباله‌ای در کادر نیست و این یک عکس یادگاری معمولی است با دریای خزر؛ دریایی پاکیزه که درخشش خود را شاید مدیون دستان صاحبان عکس‌ها باشد.

میثم اسماعیلی - جام‌جم