از حفظ کردن درس تا درس شاهکارهای جهان

حالا همین خبر ساده را با فضای آموزشی در مدارس ما مقایسه کنید. دانش‌آموز تا سنش پایین است، باور عمومی بر این است که عقلش نمی‌رسد یا تشخیص نمی‌دهد.

وقتی هم که وارد دبیرستان می‌شود و قدری بلوغ فکری پیدا می‌کند، باید بنشیند و فقط درس بخواند که کنکور دارد.

واقعا در فضای عمومی و فرهنگی جامعه ما چقدر از اولیا، مربیان و بزرگ‌ترها فضایی فراهم می‌کنند تا دانش‌آموزان در هر مقطعی به تماشای دیدن آثار هنری بروند، کتاب‌های غیردرسی بخوانند یا به سینما بروند؟ چقدر این باور وجود دارد که دانش‌آموزان ما جز مدرسه، درس، مشق و کنکور، به خوراک فرهنگی و هنری هم نیاز دارند؟ چقدر تلاش می‌شود بچه را از همان بچگی به خواندن رمان‌های شاهکار یا دیدن نقاشی‌های بزرگان عادت داد؟ آیا اصلا جدای از شعار دادن، اقدامی عملی به این منظور برداشته می‌شود که بچه را از همان دوران کودکی باید با ادبیات، سینما، نقاشی، مجسمه‌سازی، عکاسی، موسیقی یا هر هنر دیگری آشنا کرد؟ مدارس ما، حتی مدارس نمونه و غیرانتفاعی در بهترین نقاط اعیان‌نشین پایتخت، جز برنامه‌هایی در قالب تورهای بازدید از اماکن تفریحی و در بهترین حالت اماکن تاریخی یا بردن گروهی بچه‌ها به نمایشگاه کتاب چه کرده‌اند؟ این در حالی است «جمله کودکان، آینده‌سازان این کشور هستند» از فرط تکرار، کاملا بی‌تاثیر شده است.

در شرایطی دانش‌آموزان ما فقط باید درس بخوانند و شعر حفظ کنند و فرمول‌های پیچیده را در سرشان فرو کنند که کشورهای دیگر روی خلاقیت‌ها، استعدادها و ظرفیت‌های فرهنگی و ارتقای روحی و روانی دانش‌آموزانشان کار می‌کنند. نمونه‌اش همین خبری که در ابتدای این یادداشت آمده است.

انگلیسی‌ها هدف از نمایش شاهکارهای نقاشی جهان را آشنا کردن کودکان با هنر توصیف می‌کنند. آن هم نه آثار بی‌کیفیت و نازل و سطح پایین، بلکه تابلوهایی که ارزش آنها حدود 14 میلیون پوند تخمین زده شده است.

به گفته‌ یکی از مدیران این طرح، آثار هنری می‌توانند الهام‌بخش دانش‌آموزان در واحدهایی چون تاریخ و نمایشنامه باشد و تجربه‌ای دسته اول برای آشنایی با هنر دوره‌های مختلف. کاش ما هم به خلق چنین تجربه‌های دست اولی برای دانش‌آموزانمان فکر می‌کردیم.

سجاد روشنی‌‌ -‌‌ گروه فرهنگ و هنر