استکبارستیزی، ماهیت حرکت‌های دانشجویی اصیل

ماجرای شانزدهم آذر ۱۳۳۲ و کشته شدن سه‌دانشجو در جریان سفر نیکسون، معاون رئیس‌جمهور وقت آمریکا به ایران در دانشگاه تهران، یکی از مهم‌ترین مصادیق ضداستبدادی بودن حرکت‌ها و جنبش‌های دانشجویی در کشورمان است؛ ماجرایی که علاوه بر جنبه ضدآمریکایی، جنبه ضدانگلیسی آن نیز کم نبود.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز نگاهی به مجموع فعالیت‌ها و حرکت‌های دانشجویی بویژه ماجرای ۱۳ آبان ۱۳۵۸ و تسخیر لانه جاسوسی آمریکا از سوی دانشجویان پیرو خط امام، این ماهیت را بوضوح به نمایش می‌گذارد.

با وجود این سابقه روشن و کاملا طبیعی، از دهه 80 شاهد اتفاقاتی در این عرصه هستیم که با آن سابقه همخوانی ندارد و برخی حرکت‌های ظاهرا دانشجویی رخ نمود که نه‌تنها ضداستکبار نبود؛ بلکه همسویی با نظام سلطه از ویژگی‌های آنها به شمار می‌آمد؛‌ حرکت‌هایی که هنوز آثار آن را در دانشگاه شاهدیم.

نگاهی دقیق به تمام صحنه سیاسی کشور، این واقعیت را نمایان می‌سازد که این دگردیسی در حرکت‌های دانشجویی اصالتا دانشجویی نبوده و بیشتر جنبه وارداتی از احزاب و تشکل‌های سیاسی خارج دانشگاه داشته است؛ تشکل‌ها و احزابی که تا دیروز نان مبارزه با آمریکا و شیطان بزرگ را می‌خوردند و رقبای خود را به اتهام اسلام آمریکایی از صحنه خارج می‌کردند، این زمان طرفدار رابطه با آمریکا شدند و سعی کردند این بار رقبای خود را با اتهاماتی از قبیل تندروی و طرفدار انزوای کشور از صحنه خارج کنند.

طنز ماجرا اینجاست که این دست فعالیت‌های دانشجویی نیز ۱۶ آذر را بهانه تحرک و فعالیت خود قرار می‌دهند و به روی خود نمی‌آورند که آنها چه سنخیتی با شهدای ۱۶ آذری دارند که جلوی پای نیکسون قربانی شدند؟ نیروهای فعال در دانشگاه باید با شهامت و البته مستدل و منطقی جلوی این حرکت‌های غیراصیل و وارداتی را به صحنه دانشگاه بگیرند و حداقل اجازه سوءاستفاده از مناسبت‌هایی مانند ۱۶ آذر و ۱۳ آبان را به این جریان‌ها ندهند.

مهدی فضائلی