پنجشنبه‌ها؛ تعطیله، تعطیل نیست

این روزها این دریا دوباره مواج شده و بهانه‌اش تغییر در طرح تعطیلی پنجشنبه مدارس است؛ البته نه وزیر و نه معاونانش، لغو تعطیلی پنجشنبه را لفظ درستی نمی‌دانند، چون می‌گویند هیچ‌گاه قرار نبوده مدارس تعطیل شود و چرخ آموزش از حرکت بایستد.

ولی واقعیت این است که در دو سال اخیر چه خوشایند باشد چه نه، در بیشتر مدارس روزهای پنجشنبه تخته بوده و دانش‌آموزان و معلمان به این روز به چشم فرصتی برای تنفس نگاه می‌کردند، اما حالا قرار است ورق برگردد و پنجشنبه‌های مدارس از حال و روز فعلی درآید، ولی نه به این زودی، بلکه از مهر سال آینده؛ آن هم در برخی مدارس ابتدایی و راهنمایی و به شکلی آزمایشی.

تصمیمی که وزیر آموزش و پرورش جرقه‌اش را از بدو ورود به وزارتخانه زد و حالا به برنامه‌ای قطعی تبدیل شده، این است که یا در روزهای پنجشنبه یا در روزی دیگر از هفته، دانش‌آموزان بدون کیف و کتاب به مدرسه بیایند و به جای خواندن کتاب‌های درسی، فعالیت‌های هنری انجام دهند و آموزش مهارت‌های زندگی ببینند.

شکی نیست که این تصمیمی جذاب و دهان پرکن است، اما از هم‌اکنون دلخوری‌ها و دلواپسی‌ هایی در خانواده آموزش و پرورش به وجود آمده که باید رفع شود؛ دلخوری این‌که معلمان می‌گویند چرا درباره این موضوع از آنها نظرخواهی نشده و مثل گذشته مسئولان آنها را در عمل انجام شده قرار داده‌اند.

در واقع فرهنگیان در دو سال اخیر به این سیستم عادت کرده‌اند و حالا معترضند که چرا آرامش تازه به دست آمده‌شان از دست رفته است.

نکته بعد این‌که هدف از تغییر در سیستم فعلی، رونق دادن به فعالیت‌های هنری و آموزش مهارت‌ های زندگی به دانش‌آموزان است که این پرسش را پیش می‌آورد که مگر هم‌اکنون دانش‌آموزان، درسی به نام هنر ندارند یا آموزش‌های تربیتی و پرورشی به آنها داده نمی‌شود که باید یک روز هفته برای این فعالیت‌ها خالی شود؟ یا این‌که بهتر نیست اگر چنین نیازی واقعا در مدارس احساس می‌شود، زنگ هنر، انشا و دیگر دروس مهارتی جدی گرفته شود تا خلأ موجود پر شود؟

موضوع بعد، تاکید وزیر آموزش و پرورش بر ایجاد مدرسه‌ای شاد است؛ مدرسه‌ای که به واسطه داشتن یک روز «بدون کیف و کتاب» رغبت تحصیل را بالا می‌برد و محرک یادگیری دانش‌آموزان می‌شود، اما این طرز نگاه گرچه خوب است، ولی خالی از اشکال نیست.

ایراد این طرز فکر این است که مدارس در سراسر کشور به واسطه سنتی اداره شدن، فضاهایی دلچسب و جذاب نیستند، پس حالا چطور است که در مدارسی که از اساس، شاداب، جذاب و پویا نیست، بشود با تعبیه یک روز بدون کیف و کتاب، شادابی را به آن تزریق کرد؟

با وجود این ابهامات، تغییر در زمان‌بندی فعلی زمان آموزشی مدارس قرار است سال آینده به صورت آزمایشی در برخی مدارس اجرا شود و اگر نتایج به دست آمده از آن رضایتبخش باشد، ادامه یابد و به همه مدارس تسری یابد. پس هنوز فرصت برای تغییر و رسیدن به بهترین روش وجود دارد، اما پرسش این است که این روش‌های آزمون و خطایی بالاخره چه زمانی در آموزش و پرورش تمام می‌شود؟

مریم خباز - گروه جامعه