که با این در اگر...

ضمن قدردانی از خدمات ارزنده مدیریت شهری و گام‌های مهم و تاثیرگذار برداشته شده، آنچه که نگارنده می‌خواهد در این مجال اندک به آن اشاره کند، نه معضل کمبود قطارهاست و نه تاخیرهای هرازگاهی تعداد موجود آنها که موجب افزایش لحظه به لحظه جمعیت و فشردگی غیرقابل تحمل فضای واگن‌ها می‌شود.

همچنین در اینجا قصد اشاره به دستفروش‌ها و متکدیان سیار هم ندارم که باوجود نظارت و پیگیری، تعدادشان روز به روز بیشتر می‌شود.

از کیفیت پایین و خاموشی دستگاه تهویه برخی قطارها در این روزهای پرحرارت هم نمی‌خواهم گلایه کنم و دوست ندارم حتی از دست فرمان بد بعضی از رانندگان در طول مسیر هم شکوه سردهم.

روز گذشته با اتفاقی شگفت‌انگیز در مترو مواجه شدم که همه آن مصائب بالا را از یاد بردم. صبح که به قصد آمدن به دفتر روزنامه وارد متروی ایستگاه هفت‌تیر شدم، قطاری جلوی پای مسافران توقف کرد که یکی از واگن‌های قسمت بانوان آن در نداشت و جماعت محترم مونث با صبر و شکیبایی پشت یک چادر برزنتی آبی‌رنگ که فقط نصف در را پوشش داده بود، منتظر پیاده شدن بودند!

این موقعیت خنده‌دار بشدت ترسناک این سوال را در ذهن تداعی می‌کند که اصلا چرا باید مسئولان مترو اجازه حرکت به قطاری که یکی از واگن‌هایش فاقد در است، بدهند؟ اگر خدای ناکرده یکی از مسافران به دلیل شلوغی و فشار جمعیت یا سرعت قطار کنترل خود را از دست می‌داد و حادثه تلخی برایش به وجود می‌آمد، چه کسی پاسخگو بود؟ این قطار که به سمت تجریش در حرکت بود، در ایستگاه‌های مفتح، بهشتی و همت توقف نکرد و در ایستگاه حقانی همه مسافران را از قطار پیاده کرد. بعد یکی از کارکنان مترو آن نیم در چادری را برچید و لوله کرد و وقتی متعجب از او پرسیدم این چیست؟ با خنده پاسخ داد: در!

شاید بشود از معضلات متروی تهران با عناصر صبر و مطایبه گذشت، اما اصلا نمی‌توان به چنین اتفاقات شگفت و تاسف‌آوری به دیده اغماض نگاه کرد.

مسئولان محترم، نه فقط درباره این مساله، بلکه درخصوص همه حوادث احتمالی علاج واقعه قبل از وقوع کنید، حالا بحث شانیت و حقوق شهروندان به کنار و به قول فامیل دور: که با این در اگر در بند در مانند، در مانند!

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر