انگشت شکنی در شهر

هنوز از تخریب معنادار چندی پیش مجسمه «مرد شمشال‌نواز» نگذشته است؛ مجسمه‌ای که به «قاله مره» از نوازندگان معروف شمشال‌نواز اختصاص دارد.

شمشال آن مجسمه توسط عده‌ای ناشناس شکسته و بخشی از انگشتانش تخریب شد. حالا بعد از گذشت کمتر از دو ماه، مجسمه کمال‌الدین بهزاد که در گذر فرهنگ و هنر در خیابان برادران مظفر مقابل موسسه صبا وابسته به فرهنگستان هنر نصب شده بود، از ناحیه قلم نی و بخشی از انگشتان دچار شکستگی شد.

ماجرای ناپدید شدن 12 مجسمه برنزی شهر تهران را که هنوز خاطره تلخ آن از اذهان مردم پایتخت پاک نشده است هم باید به این فهرست افزود.

مجسمه‌های چند تنی‌ای که در سال 89، با استفاده از جرثقیل و به طور ناگهانی یک به یک ناپدید شد و بعد از گذشت چهار سال، باوجود وعده‌های پلیس و مسئولان، هنوز هیچ خبری از سارقان احتمالی این آثار نیست و کسی نمی‌داند چگونه این مجسمه‌های چند تنی در عرض چند هفته از تهران ناپدید شد.

چنین اتفاقاتی پرسش‌های بسیاری را در باور شهروندان پدید می‌آورد.

نخست این‌که چه فرد یا افرادی، با چه نیاتی دست به چنین اقداماتی می‌زنند؟ دیگر آن‌که تخریب‌های معنادار این افراد، در پی القای چه مفهوم و پیامی به جامعه است؟

سوم آن‌که چرا هیچ نظارتی روی حفظ و نگهداری از این آثار صورت نمی‌گیرد؟ و مهم‌تر از همه آن‌که چرا مسئولان مربوط هیچ اقدامی در جهت اقناع باور عمومی انجام نمی‌دهند تا حداقل مردم بدانند برای جلوگیری احتمالی از تخریب‌های بعدی، مدیران شهری در تلاشند؟

این‌که مدیران شهری ما به این درجه از درک ماهیت شهری دست یافته‌اند که ضرورت زیباسازی، ساخت و نصب مجسمه مشاهیر ایران‌زمین و نیز تلطیف فضاهای شهری را انجام دهند، درخور تجلیل است. اما مسئولان شهری و نهادهای انتظامی واقعا باید برای نگهداری این آثار ارزشمند پاسخگو باشند.

آخر چطور ‌شود در مراکز عمومی که حتی نمی‌شود از آن یک گل چید، یک مجسمه چند تنی سرقت یا تخریب ‌شود؟ بارها گفته شده که سرقت و تخریب هریک از این آثار، ضربه زدن به بیت‌المال و هدر دادن زحمات بسیاری از هنرمندان کشور است.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر