نفرین بر محافل حقوق بشری

سرزمینی را می‌‌شناسم که به وسعت یک تاریخ به آن ظلم شده… سرزمینی را می‌شناسم که سلاحشان ایمان به خداست، در مقابل بمب‌ها ومو شک‌ها سینه‌شان را سپر می‌کنند. پناهگاهی ندارند در هنگام بمباران‌های وحشیانه اهریمنان. سرزمینی را می‌شناسم که در ماه ضیافت خدا بر سر سفرهٔ سحر و افطارشان بمب‌های ویرانگر است.

مردم این سرزمین به راستی در این ماه میهمان خدا هستند و با شهادتشان برای ابد میهمان خدا خواهند بود. سرزمینی را می‌شناسم که نوجوان آن را به جرم دفاع از سرزمین اشغال شده‌اش زنده زنده او را در آتش می‌سوزانند. مرگ و نفرین بر محافل حقوق بشری که چشم و گوششان کر شده و نمی‌بینند این همه ظلمی را که به یک ملت می‌رود، حتما از نگاه بی‌فروغ آن‌ها این همه زن و کودک بی‌دفاع که کشته می‌شوند انسان نیستند!

البته روی سخن من نه محافل حقوق بشری. نه دولتهای غربی و نه دولتهای عربی که اگر غیرتی داشتند امروز صهیونیزمی نبود، بلکه روی سخن من مردم آزاده جهان است. چطور می‌توان شاهد بود که ده‌ها تن بمب بر سر ملتی بی‌دفاع و مظلوم ریخته شود و جهان در یک سکوت مرگبار فرو رود!

چگونه می‌توان پیکر بی‌جان و آغشته به خون کودکان بی‌دفاع را دید و سکوت کرد! بیاییم همگی ندا دهیم که مردم غزه آغوش ما پناه شماست. به آن‌ها بگوییم که این تصاویر کودکان آغشته به خون در حافظه تاریخی ما می‌ماند و دل‌هایمان برای همیشه نسبت به غاصبان و جلادان صهیونیزم پر از نفرت باقی خواهد ماند. و در آخر به مردم غزه بگوییم ما در کنار شما هستیم دل‌هایمان با شماست و به شما به خاطر پایداری و استقامتتان و شجاعتتان درود می‌فرستیم.