نامه‌نگاری به جای قانونگذاری

نکته اینجاست فقط حرف زدن دردی از مشکلات کشور دوا نمی‌کند، زیرا از چند سال پیش تاکنون کارشناسان بارها نسبت به وضع آشفته محیط‌ زیست کشور نکاتی را بیان کرده‌اند، اما وضع محیط‌زیست بحرانی‌تر از قبل شده، به همین دلیل می‌توان نتیجه گرفت چنین واکنش‌های سطحی همواره سبب بی‌تاثیر شدن ماجرا شده و در نهایت کار به جایی می‌رسد که شهروندان دیگر آن طور که باید و شاید اهمیت موضوع را درک نمی‌کنند.

متاسفانه این روزها بیشتر آنهایی که سنگ محیط‌زیست کشور را به سینه می‌زنند نهایت تلاش‌شان در حرف زدن یا نامه‌نگاری خلاصه می‌شود، این درحالی است که باید تاکید کرد بهبود شرایط فقط با تغییرات اساسی ایجاد می‌شود.

برای نمونه روز گذشته خبرگزاری‌ها خبری را منتشر کردند مبنی بر این‌که نمایندگان مجلس در نامه‌ای به رئیس‌جمهور وضع بحرانی محیط‌زیست کشور را یادآور شده و از دولت خواستند برای جلوگیری از تخریب منابع طبیعی برنامه‌ریزی کند.

با توجه به این تکاپوی نمایندگان برای حفظ محیط‌زیست باید یادآور شد درخواست از رئیس‌جمهور یا هر مقام دیگری در کشور برای بهبود شرایط زیست‌محیطی کار پسندیده‌ای است، اما نکته اینجاست که هرفردی با توجه به توانایی، وظیفه و اختیارات خود برای حفظ محیط‌زیست کشور باید تلاش کند؛ برای نمونه نامه نوشتن و درخواست از مسئولان کاری است که از عهده هر شهروند یا نهاد غیردولتی بر می‌آید، نکته اینجاست که نمایندگان مجلس یا قدرت قانونگذاری را فراموش کرده‌اند یا آن طور که باید و شاید هنوز از شرایط بحرانی محیط‌زیست کشور با خبر نیستند، زیرا اگر غیر از این بود دست کم به جای فراکسیون محیط‌زیست، نمایندگان کمیسیون محیط‌زیست را تشکیل می‌دادند یا طرح‌های آنها برای بهبود وضع موجود یا تغییر و تقویت قوانین زیست‌محیطی کشور خبرساز می‌شد نه نامه‌نگاری‌های آنها.

واقعیت اینجاست که این روزها نمایندگان و برخی مسئولان به قول معروف توپ را در زمین یکدیگر می‌اندازند، برای نمونه نمایندگان می‌گویند سازمان‌ها برای بهبود شرایط باید لایحه به مجلس بیاورند. مسئولان سازمان‌ها نیز به این امید نشسته‌اند که نمایندگان طرحی را تنظیم کنند، با توجه به این شرایط باید تاکید کرد تا زمانی که دفاع از محیط‌زیست از سوی مسئولان در حد سخنرانی و نامه‌نگاری باقی بماند نمی‌توان آینده مناسبی برای محیط‌زیست کشور تصور کرد.

مهدی آیینی - گروه جامعه