پاسخ به گلایه‌ های تند «عزت الله انتظامی»

این جوابیه را با هم می‌خوانیم.

1-در ابتدا لازم است از آقای انتظامی سوال کرد که علت مراجعه دایمی ایشان به موزه چیست و چگونه است که ایشان با وجود عدم رضایت از آنچه که انجام شده ‌است و ظاهرا موجب آزردگی خاطرشان شده؛ رفت و آمد دارند و با چهره‌ای بشاش عکس یادگاری می‌گیرند؟ در همین رابطه باز از ایشان می‌توان سوال کرد: « کسی که در یادداشت مهرداد حجتی اعلام کرده بود حتی برای مراسم افتتاح موزه شرکت نخواهم کرد چگونه است که پس از آن یادداشت به‌کرات در این محل حاضر شده‌اند.

2-پس از چاپ یادداشت مهرداد حجتی و داستان دراماتیک «پیرمرد گریست! ! !» آقای انتظامی در محل موزه حاضر شدند و در حضور آقایان راحتی-مدیرعامل شرکت توسعه فرهنگی شهرداری تهران-مدیر موزه-آقای دکتر جوزانی و مهدی خاتمی-مدیر روابط عمومی شرکت توسعه ضمن عذرخواهی از من دلجویی کردند و پس از آن از آقایان حاضر در جلسه خواهش کردند که دوربین‌های موبایلشان را خاموش کنند و به شرح ماجرای اسف ‌انگیزی پرداختند که برای هر پدری -چه آقای بازیگر باشد و چه یک پدر بی‌ادعا و معمولی تلخ و ناگوار است و ما شنوندگان را گفته‌های آقای بازیگر به فکر فرو برد که چگونه یک فرزند –آن هم فرزند یک هنرمند با پدر خود چنین رفتاری کرده است - و در آنجا بود که ما با بخشی از نگرانی‌های ایشان از جانب وارثین ایشان آشنا شدیم که اگر خدا خواست و ایشان اقدام قضایی کردند من از طریق شاهدان آن اسرار هول‌انگیز ثابت خواهم کرد که جمله مرتبط با «وارثین ایشان» از سوی من ساختگی نبوده است و حاضران در جلسه برابر با سنت و عرف و وظیفه شرعی و حقوقی شهادت بدهند که چه گفته‌های هولناکی شنیده‌اند و قانون قضاوت کند که مفتری کیست و منافع کسانی از طریق همین مباحث که در زرورق «رفتار فرهنگی» پنهان شده است تا چه اندازه هولناک است.

سربسته می‌گویم که آنچه ما شنیدیم به سریال پو‌آرو شبیه است و اگر آقای بازیگر مایل باشند من آن را برای اطلاع خوانندگان شما منتشر خواهم کرد بی‌تردید خوانندگان با هر مسلک و عقیده‌ای خواهند گفت که خدا عاقبت همه را بخیر کند و قس علی الهذا.

3-خوشبختانه ایشان در این یادداشت تهدید‌آمیز معترف شده‌اند که خانه‌شان ‌را فروخته‌اند البته در سه مورد از گفتن حقیقت موضوع گریخته‌اند: الف) قیمت فروش محل که قطع به یقین همان سه‌میلیارد و 400میلیون‌تومان بوده است که ایشان رقم درست را اعلام نکرده‌اند.

ب-فراموشی عمدی ایشان سبب شده است که اقرار نکنند که این معامله با حضور مدیر اداره مستغلات شهرداری و دو کارشناس املاک صورت گرفته و تعیین قیمت با درصدی اضافه بر قیمت جاری تعیین شده و به‌خاطر اعتراض ایشان افزایش یافته است. بی‌تردید آقای مجید جوزانی که در تمام ‌این مدت حضور داشته‌اند می‌توانند اطلاعاتی بیشتر از آنچه که من می‌دانم در اختیار ارباب جراید و رسانه‌ها قرار بدهند.

ج: ژست فرهنگی «هبه‌کردن خانه مسکونی ایشان» برملا و هرچند حالا مدعی‌اند که می‌توانسته‌اند رقم بالاتری بگیرند بیشتر ناشی از فشار خبرنگاران بوده است که بالاخره اعتراف کنند که «خانه را فروخته‌اند» و انصافا با بالاترین قیمت هم فروخته‌اند.

4-ایشان در مورد هزینه‌های باز‌سازی چنان وانمود کرده‌اند که من طرف قرارداد بوده‌ام در حالی که ماجرا به صورت کاملا متفاوتی رخ‌ داده است که بنده به اختصار ذکر می‌کنم:

الف: شهرداری تهران ملک را با رعایت صرفه و صلاح فروشنده تملک کرده است.

ب: شرکت توسعه فضای فرهنگی برای تبدیل این خانه به یک محل فرهنگی با شرکت پویامهر به توافق رسیده‌اند و بر خلاف گفته‌های ایشان در تمام جلسات تصمیم‌گیری حضور داشته و بنا به گفته آقای مهندس کاظمی معترض این بوده‌اند که زندگی خصوصی‌شان به نمایش گذاشته بشود و به قول خودشان نشان دادن دم‌پایی من چه لذتی برای مردم دارد یا رختخواب و تختخواب من چه جذابیتی برای تماشا‌گران یک موزه می‌تواند داشته باشدو... . به هرتقدیر آقای بازیگر در حضور غزاله سلطانی که نقش تعیین‌کننده‌ای در تبدیل خانه انتظامی داشتند، ابراز کردند که من تصمیمات شما را درست و خلاقانه می‌دانم و با هرکسی که پیشنهاد دیگری را مطرح کند، مخالفم و از عجایب روزگار این است که خود ایشان امروز به «خود آن زمانشان» پاسخ بدهند که علت یا علل این تناقض در کجاست؟

5-خوشبختانه اسنادی تصویری وجود دارد که بطلان ادعاهای آقای بازیگر را برملا می‌کند.

6- در مورد تبدیل این خانه 175متری که با در نظر گرفتن مساحت حیاط آن -جمعا در حدود 500 متر -آلترناتیوهای گوناگونی وجود داشته که سرانجام ایده تبدیل حیاط به یک تماشاخانه زیرزمینی، در دورانی توسط ایشان پذیرفته شده بوده که من در این پروژه نقشی نداشته‌ام و اکنون عجیب است که ایشان ادعا می‌کنند: من مایل بودم که موزه‌ام شبیه به موزه دکتر شریعتی بشود. هر چند در مورد کسی که شهرتش مدیون نوشته‌ها و طبعا میز و فضای کارش است با کسی که زندگی‌اش بر صحنه و پرده سینما وابستگی تام و تمام دارد، دو فرآیند طراحی متفاوتی را پیش‌روی طراح قرار می‌دهند و من ادعا می‌کنم که طراحی این موزه راه جدیدی را برای طراحان موزه‌های هنرمندان و دانشمندان فراهم می‌سازد و تا چندروز به افتتاح، آقای بازیگر این رویکرد را مورد تایید قرار داده‌اند.

7- بدیهی است که من عمری را صرف این موزه کرده‌ام اما هرگز متناسب با تلاش و خلاقیتم وجهی دریافت نکرده و هنوز با من تسویه‌حساب نشده است، اما بسیار خوشحال می‌شوم که آقای «پیر صحنه و سینما» از من شکایت بکند که شاید در محکمه شرایطی به وجود ‌آید که حق و حقوق حقه من پرداخت شود. (روزنامه شرق)