حریم «سلطان مسعود»

روایتی دیگر از مسعود رجوی که پرونده سیاهش در ترور مردم و مسئولان کشورمان، همکاری با صدام و جاسوسی به نفع دشمنان ایران و حمله نظامی به کشور (پس از قطعنامه 598) این‌بار با بهره‌کشی از زنانی که به ترفندهای مختلف به پادگان اشرف کشیده شده بودند، قطورتر و رسواتر می‌شد.

ارزش مستند فوق‌الذکر در این است که راویان آن زنان و اعضای سازمانی بوده‌اند که اینک در پی بیش از 20 سال استثمار در گروهک منافقین، وظیفه خود را در افشاگری علیه پلیدترین شبکه ضدانسانی امروز می‌دانند. بتول سلطانی، نسرین ابراهیمی و زهرا معینی راویان این مستند بودند.

آنان که بهترین سال‌های جوانی‌‌اشان را در زندانی به نام اردوگاه اشرف گذرانده‌اند به دلیل بهره‌گیری جنسی از سوی سرکرده منافقین یا به خودکشی روی آورده‌اند یا در فرصتی طلایی فرار از «جهنم اشرف» را با همه عواقب احتمالی آن به جان خریده‌اند.

این گروه که تعدادشان کم هم نیستند، سال‌هاست به افشای مناسبات غیرانسانی درون سازمان و حرمسرای مسعود رجوی مشغولند.

مستندهایی از این دست به مخاطبان می‌آموزد که گروهک رجوی فرقه‌ای است فردمحور که با استفاده از تکنیک‌های مغزشویی جماعتی را چون بردگان به خدمت می‌گیرد.

اراده و آزادی عمل آنان را سلب، با سرکوب​ محبت، عشق، علاقه به خویشان و همسر و فرزندان «مرگ عواطف» را در آنان رقم می‌زند.

این فرآیند با دستور طلاق اجباری تحت عنوان فریبکارانه «انقلاب ایدئولوژیک» و وادار کردن مهدی ابریشمچی به طلاق همسرش (مریم) و ازدواج مریم بلافاصله با مسعود رجوی، جدا کردن فرزندان از والدین و فرستادن به اردوگاه‌های دیگر آغاز و با به خدمت گرفتن زنان عضو سازمان در جهت بهره‌کشی جنسی برای ارضای شهوات سرکرده فرقه (مسعود رجوی) و برگزاری مراسمی با عنوان رقص رهایی (که بتول سلطانی، عضو شورای رهبری سازمان راوی و یکی از قربانیان این ماجراست) به سرانجام رسید. (به منظور مطالعه مصاحبه بتول سلطانی می‌توانید به ویژه‌نامه ایام جام‌جم شماره69، به تاریخ 2 تیر 1390 مراجعه کنید.)

امروز رها شدگان از زندان و اسارتگاه فرقه رجوی خود را خوشبخت‌ترین آدم‌های روی زمین می‌دانند که توانسته‌اند دنیای آزاد را تجربه کنند.

زندانی که پس از فروپاشی قرارگاه اشرف در پایگاه لیبرتی عراق و بیش از 30 سال است در شهر اوورسورواز در اطراف پاریس همچنان پابرجاست و شاید باورکردن آن سخت باشد، اما بدانیم بسیاری از نیروهای منافقین طی بیش از 30 سال حضور در این شهرک (بخوانید پادگان و زندان) هنوز نتوانسته‌اند برج ایفل پاریس را ببینند.

از این رو تولید سریال‌های تلویزیونی یا مستندهای متعدد درباره این فرقه خطرناک و ضدانسانی اقدامی ارزشمند بوده و باید ادامه یابد؛ چرا که علاوه بر بازدارندگی در جذب جدید اندک نیروهای ناآگاه باعث افشای مدعیان حقوق بشر و مبارزه با تروریسم خواهد شد که چنین فرقه خطرناکی را بیش از سه دهه است با کمک‌های مالی، نظامی و سیاسی پشتیبانی کرده بی‌آن‌که مانع بهره‌کشی‌های غیرانسانی آنان شوند.

بیژن مقدم - مدیر مسئول