فقط بگو نه!

ذات تعارفی ما ایرانی‌ها دشمن نه گفتن‌مان است! این‌که سخت‌مان می‌شود این کلمه دو حرفی ساده را در مواقع لازم بر زبان بیاوریم و خلاص شویم! ما خیلی وقت‌ها نه گفتن را مصداق بارز بی‌احترامی می‌دانیم و برحسب عادت، دیگران هم، نه گفتن‌هایمان را به پای بی‌ادبی‌مان می‌نویسند. هیچ‌کس اما به این فکر نمی‌کند که نه گفتن، آن هم از سر دلیل و منطق، بی‌احترامی که نیست هیچ، بلکه کاملا هم موجه است. تا به امروز خیلی‌ از ما چوب تعارف‌های بیخودی را خورده‌ایم و از قبول کردن‌های اجباری لطمه دیده‌ایم. خیلی از ما برای این‌که به دل بقیه راه پیدا کنیم، از خواسته‌های منطقی‌مان پا پس کشیده‌ایم و خیلی وقت‌ها اسمش را گذاشته‌ایم احترام یا ازخود گذشتگی.

عادت به نه گفتن نداریم و به جای آن بعد از دادن جواب مثبت به درخواست‌های غیرمنطقی اطرافیان، کلی پشت سرشان غیبت می‌کنیم و حرف درمی‌آوریم. عادت به نه گفتن نداریم و تمام سختی‌ها را یک‌تنه به جان می‌خریم و آخرش از فرط خستگی نیست و نابود می‌شویم.

دنیای تعارفی ما، تا آنجا که آزادی عمل و قدرت انتخابمان را از بین نبرد، خوب و بجاست اما وقتی این تعارفات و رودربایستی‌ها زندگی معمول‌مان را مختل کند به مفت هم نمی‌ارزد. زندگی شهرنشینی امروزمان آن‌قدر درگیری‌های رنگ و وارنگ دارد که جایی برای تعارفات قدیم نمی‌گذارد. نه این‌که فرهنگ احترام و احترام‌گذاری از بین رفته باشد، نه این‌که کمک کردن و یاری‌رساندن به این و آن بد باشد، اما وقتی قبول یک درخواست مساوی با درمنگنه‌گذاشتن خود و خانواده مان باشد، همان بهتر که با نه گفتن رفع و رجوع شود.

مهمانی‌دادن‌های آنچنانی، دوستی‌های یک‌طرفه، فداکاری‌های بی‌حد و حصر و از خودگذشتگی‌های نابجا، همه و همه مصداق همان وقت‌هاست که به قولی نه لازم می‌شویم! همان وقت‌ها که باید نیم‌نگاهی به وضعیت جیبمان، وضعیت کار و بارمان، وضعیت زمانی و توانایی‌هایمان بیندازیم. این روزها دیگر مثل قدیم نیست، بله گفتن‌های هول‌هولکی گاهی آن‌قدر دردسرساز است که تا مدت‌ها زندگی‌‌مان را متشنج و پردست‌انداز می‌کند.

همین امروز که پیشنهادی داشتید، چه کاری باشد، چه مالی و چه حتی یک همفکری ساده، کمی بیشتر با خودتان فکر کنید، اگر بله گفتن به درخواست، طوق مسئولیت جبران‌ناپذیری را به گردنتان می‌اندازد، با احترام، یک نه بگویید و خلاص شوید!

مریم تجلی