مردانی که نماد یک باشگاه می‌شوند

این که بازیکنان بزرگی در دنیای فوتبال گاه به یک باشگاه هویت می‌دهند و گاه ماهیت خود را از آن باشگاه گرفته‌اند در فوتبال ما هم مسبوق به سابقه است، فوتبال ایران بازیکنان وفاداری داشته که بیش از 10 سال رنگ پیراهن باشگاهی خود را عوض نکرده و گاهی ابتدا تا انتهای دوران فوتبال خود را در یک باشگاه گذرانده‌اند. به همین دلیل جایگاه بسیار بزرگ و ارزشمندی نزد هواداران خود یافته‌اند. مگر می‌شود از وفاداری به پیراهن باشگاهی حرف زد و نام‌هایی چون علی پروین و مرحوم ناصر حجازی در اذهان فوتبالی‌ها تداعی نشود؟ این دو فقط دو نمونه از بزرگان تاریخ فوتبال این مملکت هستند که وجودشان از نام باشگاه‌هایشان جدایی‌ناپذیر است؛ دو نامی که اوایل دهه 60 از دنیای فوتبال خداحافظی کردند، اما نام آنها حتی برای هواداران متولد دهه 80 استقلال و پرسپولیس حامل انرژی مثبت و محبوبیت است.

سال‌های قبل و بعد از این دو اسطوره آبی و قرمز هم بازیکنان وفاداری به پیراهن این دو تیم به این فوتبال آمدند و رفتند که بسته به توانمندی‌هایشان مورد اقبال هواداران باشگاه قرار دارند. هرچند طبیعت فوتبال حرفه‌ای شرایطی را ایجاد کرده است که دیگر نمی‌توان انتظار داشت همچون سابق، یک بازیکن به داشته و نداشته یک باشگاه تن داده و همه شرایط را بپذیرد و برای سالیان متمادی در آن باشگاه بماند و شاید به همین دلیل باشد که در حال حاضر در استقلال و پرسپولیس خبری از امثال جواد زرینچه، مهدی پاشازاده، حسین عبدی، صادق ورمزیار و... نیست، اما هنوز هم هستند بازیکنانی که رنگ پیراهن باشگاهی خود را عوض نکرده یا دست‌کم سال‌هاست عوض نکرده‌اند. یکی از این بازیکنان محرم نویدکیا ستاره باشگاه سپاهان اصفهان است؛ بازیکنی که ممکن است برخی تصور کنند به دلیل مصدومیت‌های پیاپی رنگ پیراهنش را عوض نکرد، اما او چند بار با پیشنهادهای باشگاه‌های مختلف از جمله پایتخت‌نشین‌ها مواجه شد و این پیشنهادها را رد کرد. یکی دیگر از این بازیکنان ابراهیم صادقی، کاپیتان خوش‌اخلاق باشگاه سایپاست که در همه این سال‌ها و با وجود این‌که سایپا هوادار چندانی نداشت، به رنگ نارنجی پیراهن آن وفادار ماند.

اما به طور طبیعی و در بررسی اجتماعی چنین موضوعاتی نمی‌توان به نکته مطلقی رسید و طبیعتا هر موضوعی هم می‌تواند نقاط مثبت و هم منفی داشته باشد. وجود یک بازیکن مورد احترام و سکوها و بازیکنان داخل میدان، بازیکنی که به لحاظ فنی و اخلاقی از همبازی‌هایش پایین‌تر نباشد و در مواقع لزوم چنان فرمانده‌ای کاریزماتیک بحران‌های تیمش را کنترل کند، برای هر تیمی می‌تواند یک غنیمت باشد؛ امری که امروز استقلال و پرسپولیس از آن بی‌بهره‌اند و خلأ نبودش را در مقاطع مختلف هواداران این دو تیم بخوبی احساس کرده‌اند. این شاید مهم‌ترین حسن وجود بازیکنان وفادار و تا این حد محبوب برای هر باشگاهی باشد.

این محبوبیت و مقبولیت گاهی شمشیر دولبه‌ای برای باشگاه محسوب می‌شود چرا که هیچ انسانی عقل کل نیست و بری از اشتباه و خطا هم نیست؛ وقتی این نکته را مد نظر داشته باشیم کمی تا قسمتی باید بابت محبوبیت و اسطوره شدن با احتیاط برخورد کرد. آن‌گاه بازیکن می‌خواهد نظرش را به مربی و باشگاه تحمیل کند، خود را فرمانده واقعی باشگاه بداند و گاهی خط و ربطی معنی‌دار به سکوها بدهد و تن به خواسته جمعی ندهد. اینها ‌آسیب‌هایی است که ممکن است از ناحیه وجود چنین اسطوره‌هایی متوجه یک باشگاه شود. با وجود این حسن، داشتن بازیکنان وفادار به پیراهن به معایب آن می‌چربد و باید داشتن آنها را به فال نیک گرفت. مهم این است که سیستم باشگاه به‌گونه‌ای باشد تا هر کس در جایگاه خود حد و حدودش را بشناسد.