خانه جای راحت و آسایش است؟!

ایام کودکی این جمله را از زبان پدرم به‌خصوص وقتی با خستگی به خانه می‌آمد، زیاد می‌شنیدم: «خانه جای راحت و آسایش است». بعدها فهمیدم این جمله، جمله‌ای از کتاب درسی دوره ابتدایی بچه‌های هم‌نسل پدرم بوده است. خانه برای این نسل، چنین تعریفی داشت؛ تعریفی که اگر انصاف به خرج دهیم، تعریفی زیبا از خانه است.

کد خبر: ۸۴۵۷۴۱

به گزارش جام جم آنلاین، امروز اما، خانه عملا برای ما محلی برای آسایش و راحتی نیست. امروز، شکل خانه‌ها تفاوتی عمده پیدا کرده است. خانه امروزه معمولا در قالب آپارتمان شناخته می‌شود و آپارتمان در بستر شهرنشینی امروز ما، محلی برای آسایش و آرامش نیست، چرا که هر لحظه ممکن است به‌واسطه همسایه بالایی، سر و صدایی ایجاد شود و خواب آرام ما، ناآرام و مشوش شود. هر لحظه ممکن است آب شرب ما به‌خاطر قصور یکی از همسایگان در پرداخت قبض آب، قطع شود یا در زمستان ‌سرد، به خاطر نپرداختن قبض گاز، گرمای خانه ما سلب شود. در چنین مجموعه‌هایی، ما صرفا مسئول اعمال خود نیستیم، بلکه مجبوریم تاوان عدم همکاری همسایگانمان را نیز بپردازیم. در اینجا بنا نداریم آپارتمان‌نشینی را مذمت کنیم و خود و دیگران را به کار امکان‌ناپذیر و نشدنی ـ در زمان کنونی ـ زندگی در خانه‌های مستقل و ویلایی دعوت کنیم؛ بلکه مساله این است که چگونه باید خانه به محل آسایش، آرامش و راحتی ما مبدل شود.

فرهنگ آپارتمان‌نشینی

شاید بتوان وضع کنونی ما را در جامعه شهری آپارتمان‌نشین، در مقایسه با وضع قبلی‌ای که نسل‌های قبل از ما در آن زندگی می‌کردند، به یک مهمانی تشبیه کرد. در این مهمانی، مهمانان به تدریج وارد خانه می‌شوند. ابتدا عده معدودی از مهمانان حضور دارند. به همین علت آنها به اصطلاح راحت‌تر می‌نشینند. اما پس از این که تعداد مهمان‌ها زیاد شد، جمعیت مجبور می‌شود به شکلی فشرده‌تر یا به اصطلاح مهربانتر بنشینند. اما در این شرایط اخیر هم، اگر مهمان‌ها واقعا با مهربانی در کنار هم باشند، کسی ابراز ناراحتی و عدم آسایش نمی‌کند. زندگی آپارتمانی نیز نیاز به چنین عزمی دارد. آپارتمان‌نشین‌ها باید با مهر و محبت بیشتری کنار هم بنشینند. باید از بسیاری از چیزها چشمپوشی کنند. باید تا جای ممکن منافع جمع را بر سلایق شخصی مقدم بدانند. باید تا جای ممکن حفظ آرامش را بر امور دیگر اولویت دهند. باید به رغم امکان دخالت در امور یکدیگر، از چنین دخالت‌هایی خودداری کنند و استقلال دیگران را محترم بشمارند؛ بنابراین حفظ آرامش و آسایش در خانه از نوع کنونی آن، نیازمند یک عزم و فرهنگ است.

حریم خصوصی

فرهنگ نکوبیدن پا روی زمین در آپارتمان، همان قدر باید در ما درونی و نهادینه شود که فرهنگ بالا نرفتن از دیوار همسایه در بین پدران ما درونی شده بود. امروز چیزی عوض نشده، جز این که حریم خصوصی دیگران، مصداقی متفاوت پیدا کرده است. اگر ما این حریم را رعایت کنیم، در خانه‌هایمان آسایش و آرامش خواهیم داشت. اما برای درونی شدن این فرهنگ، باید همان قدر که در بین نسل گذشته ما، بالا رفتن از دیوار همسایه، برخورد و مجازات اجتماعی را در پی داشت، دویدن و پا کوبیدن روی زمین آپارتمانمان (یا به عبارت دیگر روی سقف همسایه مان) باید مجازات اجتماعی را در پی داشته باشد.