سبک زندگی به روایت بی‌آبی

بی‌تفاوتی انسان نسبت به آب ریشه در باورهای هر شخص دارد. خیلی‌ها هنوز دریا یا رودخانه‌هایی را که غرق فاضلاب هستند به چشم آبی می‌بینند که می‌تواند خیلی راحت از شیر آب خانه آنها جاری شود. در واقع محدود بودن منابع آب برای این انسان‌ها ماجرایی غیرقابل باور است. به همین دلیل ابتدای کار باید برای تغییر این باور گام برداشت.

بخشی دیگر از این بی‌توجهی به آب را باید در سیاست‌های دولت جست‌وجو کرد، زیرا دولت به شکلی سیاستگذاری نکرده که مردم نسبت به اهمیت آب آگاهی پیدا کنند؛ برای نمونه با رواج شهرنشینی و تشکیل مجتمع‌های مسکونی چندین واحد برای هر واحد آپارتمان کنتوری مجزا در نظر گرفته نمی‌شود. به همین دلیل خیلی از افراد ناآگاه خود را درگیر رقابت در مصرف آب می‌کنند، چون خیلی‌ها به اشتباه تصور می‌کنند اگر آب کمتری مصرف کنند همسایه پرمصرف آنها حق‌شان را خواهد خورد. با توجه به این باور باید از مسئولان خواست هرچه زودتر با در نظر گرفتن کنتور مجزای آب، راه را برای کاهش مصرف خانوارها باز کنند.

این در حالی است که کمبود آب را باور نکردن سبب شده بسیاری از مردم تیشه به ریشه خود بزنند. شاید در نگاه اول این نتیجه‌گیری کمی بعید به نظر برسد، اما هشدارهای کارشناسان درخصوص عواقب مصرف بی‌رویه آب در کشور حاکی از این است که تا چند دهه دیگر میلیون‌ها ایرانی ناچار به کوچ اجباری خواهند شد. در این بین نیز این به عهده مسئولان است که مردم را نسبت به عواقب مصرف آب به شکل واقع بینانه‌ای آگاه کنند.

همچنین باید یادآور شد مصرف بی‌رویه آب فقط در شهرها اتفاق نمی‌افتد بلکه براساس مطالعاتی که صورت گرفته حدود 90 درصد از منابع آب کشور در بخش کشاورزی مصرف می‌شود؛ بنابراین برنامه‌های آموزشی دولت برای کاهش مصرف آب باید با جدیت بیشتری در روستاها دنبال شود، زیرا بسیاری از کشاورزان خود را مالک آبی که طی صدها سال در سفره‌های زیرزمینی و زیر زمین‌های آنها جمع شده می‌دانند. به همین دلیل برای برداشت آن حتی به حفر چاه‌های غیرمجاز نیز دست می‌زنند. این در حالی است که دستگاه‌های نظارتی کشور نیز نمی‌تواند به نحوه مصرف آب از سوی شهروندان و کشاورزان نظارت دقیق داشته باشد. پس دلیل رهایی از بحران آب فقط با تغییر سبک زندگی ممکن است و در این میان سبک زندگی نیز تغییر نمی‌کند مگر این که دولت برنامه‌ای جامع و هدفمند را تدوین و اجرا کند.