آن 3 سال طلایی

نخستین نقش، گریس استوارت در فیلم تحسین شده «دیگران» ساخته آلخاندور آمنابار محصول 2001 است؛ مادری کاتولیک و مذهبی که همراه دو فرزند خردسالش در خانه‌ای دورافتاده و مرموز زندگی می‌کند و همیشه ناچار است به دلیل بیماری عجیب و نادر بچه‌هایش که به نور خورشید حساسیت دارند، مراقبت‌های ویژه‌ای انجام دهد. روند قصه به‌تدریج به سمتی می‌رود که تماشاگر را غافلگیر می‌کند و می‌فهمیم گریس پیش از این زنی بوده که به دلیل از دست دادن شوهرش مجنون شده و ابتدا فرزندانش را با بالش کشته و سپس کار خودش را هم با شلیک گلوله‌ای تمام کرده است. کیدمن این مسیر، از مادری باشخصیت و مهربان در یک زندگی عادی به سمت آن وضعیت نهایی میخکوب‌کننده را به زیبایی بازی می‌کند و بیشترین سهم را در موفقیت فیلم دارد. یک سال بعد، کیدمن دست به یک نقش‌آفرینی ماندگار دیگر می‌زند و با بازی همدلی برانگیز و تاثیرگذار در نقش شخصیت واقعی ویرجینیا وولف در «ساعت‌ها» محصول 2002، تجسم هنرمندانه‌ای از این هنرمند پیچیده برای مخاطب ایجاد می‌کند.

کیدمن با کارگردانی خوب استیون دالدری، بخوبی آن پیچیدگی‌ها و مایه‌های روان‌پریشانه نابغه‌ای چون وولف را به تصویر می‌کشد. البته واضح است که زیبایی کیدمن ربطی به چهره وولف نداشت و صورتش باید برای بازی در این نقش دگرگون می‌شد. این اتفاق افتاد و گریم خوب و سنگین این نقش هم سهم مهمی در همراهی با این کاراکتر دارد. اما نکته جالب و حاشیه‌ای دراین‌باره این بود که فرزندان کیدمن دل خوشی از این دگرگونی چهره نداشتند و از مادرشان خواستند دیگر چنین بلایی را سر صورتش نیاورد! «داگویل» ساخته لارس فون تریر محصول 2003 را باید سومین ضلع این سه‌گانه دانست. نیکول کیدمن در این فیلم غریب و نامتعارف کارگردان دانمارکی نقش دختر جوانی به نام گریس مارگارت مولیگان را دارد که بظاهر از دست پدر گنگسترش به اهالی یک روستا پناه می‌برد، اما مردم آنجا به جای کمک بی‌منت به او، نمره خوبی در این آزمون نمی‌گیرند و سرانجام با عقوبت سختی مواجه می‌شوند. کیدمن اینجا هم همان است که باید باشد؛ طعمه و مواد امتحانی این آزمون که در صورتش هیچ نشانی از مقاومت و پایداری در برابر خوی پلید مردم نیست که نباید هم باشد، چون مردم بدطینت باید به این فریبندگی دلخوش شوند و از مجازات مرگبار پایانی بی خبر باشند تا خدشه‌ای به لطف و لذت آن عقوبت وارد نشود.

علی رستگار

فرهنگ و هنر