کاراکترهای تنها و تکرو را دوست دارم

بازی در نقش کاراکترها و آدم‌های واقعی چگونه است؟

خیلی سخت. هر بار که برای بازی در نقش آدمی واقعی دعوت به کار می‌شوم، ترس وجودم را فرا می‌گیرد. بازی در این گونه نقش‌ها، دست و پای بازیگر را تا اندازه زیادی می‌بندد. مردم معمولا تصورات خاصی از این افراد دارند و با نوع رفتارشان آشنا هستند. شما در مقام بازیگر برای ظاهر شدن در این نوع نقش‌ها، با محدودیت‌هایی روبه‌رو هستید. این کاراکتری خیالی نیست که هر طور بخواهید (یا آن طور که دلتان بخواهد) در جلوی دوربین ارائه‌اش کنید. نگاه‌ها متوجه شماست که چه می‌کنید و این نگاه‌ها، معمولا سمت و سویی انتقادی دارد. به طور طبیعی، شما هم راه فراری ندارید و نمی‌توانید چیزی را توجیه کنید.

با وجود این، بازی در این گونه نقش‌ها را می‌پذیرید.

بله. زیرا چالش دارد و شما را با چیز تازه‌ای رودررو می‌کند. مثل هوای تازه‌ای است که نسیم آن شما را به دنیا و حال و هوای دیگری می‌برد. یک بازیگر باید آماده بازی در نقش‌ها و کاراکترهای مختلف باشد. نباید از تازه یا متفاوت بودن نقش ترسید. نقش‌های واقعی و شرح‌حال‌گونه، جذابیت و دنیای خاص خودشان را دارند. قرار نیست تماشاگران سینما همیشه مرا در نقش اکشنی مثل «ربوده شده» ببینند. برای خودم هم بهتر است که متفاوت عمل کنم.

از این که از طرف کره‌ای‌ها دعوت به بازی در «عملیات کرومیت» شدید، چه احساسی دارید؟

خیلی خوشحال و مفتخرم. خیلی خوب می‌دانم که تعداد کمی از بازیگران غربی در محصولات کره‌ای بازی کرده‌اند. در تمام این سال‌ها در بیش از 70 فیلم ظاهر شده‌ام. برایم خیلی جالب است که با نوع تازه‌ای از کار آشنا شوم. در اینجا شما با عوامل هالیوودی کار نمی‌کردید. هنرمندان کره‌ای سبک خاص کاری خودشان را دارند و این برایم خیلی جالب بود.

فیلم‌های سینمایی باید چیزی به تماشاگرانشان یاد بدهند؟

ابتدا باید بتوانند سرگرمشان کنند. یک فیلم اگر چنین قدرتی نداشته باشد، در همان مرحله نخست ارتباط با تماشاچی، شکست می‌خورد. اگر فیلمی نتواند با بیننده‌اش ارتباط برقرار کند، چگونه می‌تواند روی او تاثیر بگذارد و چیزی بیاموزد؟ فیلم‌ها چه تاریخی و چه غیرتاریخی در گام اول باید سرگرم‌کننده باشند و تماشاچی با دیدن آن لذت ببرد. پس از آن نوبت به آگاه کردن و درس دادن می‌رسد. حالا تماشاچی آمادگی دارد حرف شما را گوش کند. وقتی فیلمنامه‌ای را مطالعه می‌کنم، با چنین نگاهی آن را در دست می‌گیرم.

فکر می‌کنید فیلم‌ها قدرت تغییر چیزی را دارند؟

زمانی پاسخم به این پرسش منفی بود، اما بعد از «فهرست شیندلر» باور کردم فیلم‌ها قدرت تغییر جامعه و تفکر آدم‌ها را دارند. با این فیلم بود که پی به قدرت بیکران تصویر بردم.

برخی بازیگران از کمبود نقش و نبودن دائمی کار صحبت می‌کنند. جزو این دسته به شمار می‌آیید؟

از آن بازیگرانی هستم که از این نبود امنیت و خاطرجمعی کاری، لذت می‌برم و آن را دوست دارم. این مساله باعث می‌شود همیشه در حالت هشدار باشم. اگر استرس و ترس نداشته باشید، همه چیز قابل پیش‌بینی و تکراری می‌شود.

بازی در نقش چه جور کاراکتری را بیشتر دوست دارید؟

آدم‌های تنها و تک‌رو، کسانی که خودشان تمام کارهایشان را سامان می‌دهند. همیشه چیزی پررمز و راز پیرامونشان وجود دارد و بقیه می‌خواهند آن را کشف کنند.

افسوس بازی در نقش‌هایی را که رد کرده اید، می‌خورید؟

معمولا نه. خیلی به این موضوع فکر نمی‌کنم. وقتی بازی در نقشی را نمی‌پذیرم، حتما دلیل محکم و قانع‌کننده‌ای برای خودم دارم. به همین دلیل، دیدن موفقیت آن کاراکتر روی پرده اذیتم نمی‌کند. به هر حال، انتخاب نقش‌ها یک جور ریسک است و نمی‌توانی خیلی به این موضوع فکر کنی که «ای کاش بازی در فلان نقش را رد نکرده بودم.» یکی از این نقش‌ها، «لینکلن» استیون اسپیلبرگ است. دانیل دی لوئیس در این نقش معرکه بود.

«ربوده شده» شما و کارنامه کاریتان را احیا کرد. کاراکترتان را در این مجموعه فیلم دوست دارید؟

شاید باور نکنید، ولی وقتی قسمت اول آن آماده شد، فکر می‌کردم مستقیما به بازار ویدئو برود. اصلا یکی از دلایلی که در آن بازی کردم همین بود! موفقیت مالی فیلم و استقبال تماشاگران از آن، شگفت‌زده‌ام کرد. به خودم گفتم سه ماه به پاریس می‌روم و یک سری حرکات اکشنی انجام می‌دهم که کسی از من انتظار ندارد. خوش می‌گذرد و بعد هم به خانه برمی‌گردم. شاید اول کار کمی خجالت می‌کشیدم که چرا در چنین فیلم ونقشی بازی کرده‌ام، اما یکباره انبوه فیلمنامه‌های اکشن بود که برایم فرستاده شد و «ربوده شده» به صورت یکی از فیلم‌های مطرح روز درآمد.

در فیلم تازه‌تان «سکوت» دوباره با مارتین اسکورسیزی کار کرده‌اید. کار با او چطور است؟

یک استاد به تمام معناست و حضور در فیلمی از او، مثل شرکت در یک کلاس درس بزرگ است. مارتی (نامی که اطرافیان فیلمساز صدایش می‌زنند) یکی از آن مولف‌های کمیاب دنیای سینماست که تکرار نمی‌شود. سر صحنه فیلمبرداری خیلی خوف‌انگیز است و اصلا با کسی شوخی ندارد. سکوت کامل حکمفرماست و صدایی از کسی درنمی‌آید.

مترجم: کیکاووس زیاری

جام‌جم