قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری

دکتر سید محمد حسینی
آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست
خوش می دهد نشان جلال و جمال یار
خوش می کند حکایت عز و وقار دوست
رهبر بزرگوار و فرزانه انقلاب در پیامی سرشار از مهر و عاطفه و تعابیری شیوا و گویا، به زیبایی، دوست پارسا و با صفا و قدیمی خود را تکریم کردند. سابقه ی این رفاقت وصمیمیت به دوران مبارزه با رژیم ستم شاهی یعنی نزدیک به نیم قرن قبل برمی گردد. در حادثه ی زلزله فردوس در سال١٣٤٧ دست تقدیر الهی این شیخ زاهد و سید حکیم را در کنار هم قرارداد. این دیدار چند ساعته چنان پیوند پایدار و محبت آمیزی را موجب شد که رهبر عزیز انقلاب تا آخرین روزهای حیات حاج شیخ عباس پورمحمدی در مواجهه با بستگان و آشنایان وی قبل از هر چیز جویای حال حاج شیخ شده و برای سلامتیش دعا می کردند. متقابلاً ارادت شیخ به محبوب دلش زائدالوصف و غیر قابل بیان بود. همواره از خاطرات خوش با دوست بودن سخن می گفت.
روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
دلدادگی و شیفتگی حاج شیخ عباس به حضرت آقا را تنها بااین بیت لسان الغیب می توان توصیف کرد:
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
شیخ مبارز و وارسته در این دیدار تاریخی، انگار گمشده و مراد خود را پیدا کرده و به گنج حسن بی پایان دوست ره برده است. این رفیق مجاهد و انقلابی و این عالم ربانی را کیمیای سعادت می دانست و لذا تا پایان راه هرگز از او جدا نشد.
در هر فرصت ممکن حضرت آقا را به رفسنجان دعوت می کرد و با افتخار در منزل، میزبانی معظم له را بر عهده می گرفت تا مردم شریف رفسنجان را با افکار انقلابی آشنا سازد و هر چه زمان می گذشت و تعامل و معاشرت ها بیشتر می شد این دوستی ها نیز عمیق تر می شد.
اخلاص، صداقت، دلسوزی، وارستگی، فروتنی، روحیه انقلابی، شجاعت و صراحت در مبارزه با طاغوت، اعتقاد راسخ به نهضت امام خمینی، بی اعتنایی به مظاهر پر زرق و برق دنیایی، خدمت بی مزد و منت به مردم و بویژه طبقات محروم جامعه از جمله ویژگی های مشترکی بود که رشته ی الفت این دو عبد صالح را مستحکم تر و ناگسستنی می کرد.
همانطور که رهبر معظم انقلاب از حجت الاسلام و المسلمین پور محمدی به عنوان روحانی کم نظیر یاد کردند پیامی هم که برای رحلت آن عزیز سفر کرده صادر کردنداز نظر عواطف و احساسات کم نظیر و چه بسا بی سابقه و البته حاکی از بزرگ منشی رهبر انقلاب بود.
بدون تردید قلب های سلیم و دل های پاک و جلا یافته از ذکر حق به سرعت مأنوس و مجذوب یکدیگر می شوند و با درک خصوصیات و خصال ارزنده، قدر یکدیگر را بیشتر می دانند لذا تجلیل رهبری و بکار گیری دقیق واژه ها و اوصاف متعالی، مصداق بارز این واقعیت است که:
قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری
امام خامنه ای با مراودات فراوانی که با این روحانی پاک طینت و مهذب داشتند پارسایی، سلامت نفس، بی اعتنایی به جلوه ها و زخارف مادی و اخلاص را به رأی العین ملاحظه کردند که چنین صریح و دلنشین گواهی دادند چه آن که قطعاً جایگاه رفیع امام المسلمین مستغنی از اغراق و مبالغه نسبت به اشخاص است و مسلما به دور از هر گونه شائبه تا به یقین و باور نرسیده باشند درباره ی فردی چنین آشکارا شهادت نمی دهند« هرگز جز راه خدا نپیمود».
آری آنکه نیتش تقرب الی الله است بی توقع چشمداشت، تنها به تکلیف الهی می اندیشد و طلباً لمرضات الله بی وقفه کار می کند در برابر امام و رهبر، خود را مقلد و سرباز خط مقدم می داند و از هیچ کوششی برای اعتلای کلمه الله دریغ نمی ورزد و با افتخار پرچم نام و راه امام را بردوش می گیرد و چون عظمت قادر متعال را با تمام وجود درک کرده است غیر خدا هر که و هر چه باشد در نزدش حقیر و بی مقدار است (عظم الخالق فی انفسهم فصغر ما دونه فی اعینهم) بر این مبنا نه تهدید و فشار ساواک و بازداشت و تبعید به سراوان، زابل و بندر لنگه در عزم جزم و اراده ی پولادینش اثری دارد و نه تطمیع و وسوسه های دنیایی او را از ساده زیستی، زهد، ورع و خدمت به محرومان بازمی دارد.
نه در پی حشمت و جاه دنیایی ست و نه گفتار و رفتار ناصواب دیگران در همت و اراده ی استوارش در خدمت به نظام و مردم خللی ایجاد می کند.

اقدامات فرهنگی و اجتماعی این ارادتمند اهل بیت علیهم السلام گستره ی وسیعی داشت. مدرسه به مدرسه می رفت تا جوانان را با کلام آسمانی آشنا سازد به هر روستا و کوی و برزن سرمی زد و مبلغ اعزام می کرد تا در تربیت انسان های مؤمن، متعهد و مبارز سهیم باشد؛وبر مقلدان و عاشقان امام و رهبری و منتظران پا به رکاب ظهور حضرت مهدی (عج) بیفزاید.با طیب خاطر و آغوش باز به گره گشایی مشکلات و گرفتاری های مردم می شتافت و حتی المقدور کسی را نومید از در خانه اش نمی راند؛بی آلایش و بدون تکلف و تشریفات با توده های مردم ارتباط داشت و هر جا نیاز به مجاهدت، فداکاری، گذشت و ایثار بود پیشگام و طلایه دار می شد.
در دفاع مقدس فرزند و نوه ی دلبند و عزیزش را تقدیم رضای دوست کرد و با سپاس به درگاه حق تعالی تمنای پذیرش این دو قربانی را کرد و این نغمه ی ملکوتی را زمزمه کرد که:« ربنا تقبل منا إنک أنت السمیع العلیم»
به حضور، مجروح شدن و شهادت جوانان خانواده در جبهه بسنده نکرد بلکه خود با شوق به میعادگاه عاشقان و خطوط مقدم شتافت تا در عمل، مشوق رزمندگان جان بر کف باشد و در نهایت در هجمه شیمیایی دشمن سفاک مجروح و جانباز شد تا روح ناآرام خود را تسکین بخشد و البته آلام و مرارت این جراحت را تا پایان عمر تحمل کرد تا شاهد صدق دیگری بر صبوری و بردباریش در محضر خدای خبیر داشته باشد. روحش شاد، یادش گرامی و رحمت و رضوان الهی شامل حالش که عاش سعیداً و مات سعیداً